We mogen weer. Rotterdam Ekiden bij PAC met de Rotterdam Marathon Deelnemers groep. En dit jaar zijn er meer dan twee keer zoveel RMD teams ingeschreven dan vorig jaar. Want een Ekiden loop je met z’n zessen en de totaaltijd geldt. Een marathonafstand verdeeld over respectievelijk 5 km, 10 km, 5 km, 10 km, 5 km en tenslotte 7,195 km. Hadden we vorige keer 3 teams, lopen er dit jaar maar liefst 7 mee.
Ons team, het RMD Dreamteam, is nagenoeg hetzelfde als vorig jaar, met een paar kleine wijzigingen. Robin kon niet meedoen, in zijn plaats hebben we Niels, ook megasnel. Ik heb de rol van teamcaptain van Maaike overgenomen omdat ze het een beetje druk heeft en ik loop de 5 km in plaats van de 7,195 km. Die doet Frank nu omdat Niels de 10 km voor zijn rekening neemt. En niet geheel onbelangrijk, we zijn allemaal iets sneller geworden.
Ik mag dit keer starten, wat me veel beter uitkomt qua eten. De pannenkoekjes die ik nu eet voor het lopen worden dan ook écht gebruikt voor het lopen, en niet voor het drie uur wachten tot ik eindelijk aan de beurt ben. Uit ervaring nemen we sowieso wat te eten mee, want het is toch een lange dag eer dat we paella krijgen. Gelukkig is dat geen verandering ten opzichte van de vorige keer, ik kijk er nu al naar uit. Maar als we aankomen moet eerst de tent opgezet worden want er dreigt regen. Met vereende krachten hebben we even later in elk geval een droge plek voor de tassen.
Ik ben weer retezenuwachtig. Ik heb de startnummers opgepikt en geef iedereen instructies omtrent de volgorde en de tijdchips. Om vervolgens drie keer achter elkaar naar de WC te gaan, mijn startnummer een uur van tevoren al op te spelden en ook de Tasuki, het lint dat doorgegeven moet worden, om te doen. Ik loop een rondje over de baan om op te warmen als we omgeroepen worden om naar de start te komen. Ik ren nog gauw even naar de groep voor de groepsfoto en maak me klaar. Let the games begin!
Natuurlijk ga ik iets te snel van start, maar doordat het best druk is aan de start word ik toch wat afgeremd. Eerst maar naar het keerpunt, dan kijken we daarna wel weer verder. In het bos is het best broeierig. Ik heb Yvonne voor me en Selda achter me, en ik kom ook Brigitte van de RRC tegen. Nou ja, tegenkomen, ze snelt me keihard voorbij. Wat duurt dat stukje bos toch lang als je uitkijkt naar het einde! Ik zie de eerste lopers al weer teruggaan en nu kom ik Brigitte wel tegen. Ze wenst me nog succes. Even later zie ik ook Yvonne en het keerpunt.
Even draaien en versnellen. Not! Ik ben duidelijk te snel van start gegaan dus versnellen zit er niet in. Misschien als ik het bos uit ben, maar eerder zeer zeker niet. Voorlopig maar proberen om de snelheid een beetje vast te houden. Maar als ik eindelijk het bos uitkom zit versnellen er nog steeds niet in. Het zij zo. Bijna bij de finish frommel ik de Tasuki los om hem over te dragen aan Marco die klaarstaat. Dan de finish over en zit het er op voor mij. Ik kijk op mijn horloge en ben meer dan tevreden. Mijn ultieme doel was proberen om onder de 25 minuten te lopen, en volgens mijn klokje is dat in elk geval gelukt.
Ik geef mijn chip aan Anita, trek een vestje aan, neem de camera van Frank over en trakteer mezelf op een proteinebar met de overheerlijke smaak Lemon Cheesecake, want ik gier van de honger. Hoe lang nog voor de paella? Ik vermaak me met het maken van foto’s en het volgen van de vorderingen van de teams, en natuurlijk mijn eigen team. Ik hou ook een oogje in het zeil of iedereen wel op tijd met het juiste startnummer en de tijdchip aan de start verschijnt. Als teamcaptain heb ik toch een verantwoordelijkheid.
Na Marco loopt Anita, die het stokje, of beter gezegd het lintje, overgeeft aan Niels. Daarna komt Maaike, die fijn voor paniek zorgt door bietensap te drinken om daarna over te geven. Men staat al in de aanslag om 112 te bellen. Verbaast me overigens niets, wie drinkt er nou bietensap? Yuk! Zou ik ook van gaan overgeven. Maar goed, vervelend is het wel en gelukkig is ze wat opgeknapt als ze aan de beurt is. Als laatste heeft Frank dit jaar de eer, en als zijn eerste rondje klaar is, is het wachten geblazen om hem binnen te lopen. Er zijn twee RMD teams voor ons als hij er dan eindelijk aan komt. Met z’n allen lopen we de laatste meters mee, terwijl ik hem allerlei lieve woordjes toefluister ter motivatie om nog een sprintje te trekken. Maar ondanks dat de zinnen ‘Ik schop je naar de finish’, en ‘Kom op lopen, kreng, 1 seconde, denk aan die ene seconde’ hem toch niet kunnen zijn ontgaan is hij ook een beetje leeg na alles gegeven te hebben.
Na de finish wordt er al druk aan de paella gewerkt en terwijl de teams één voor één binnenkomen kan er bier gehaald worden en vergrijp ik me aan een zakje chips. Ik vind dat ik het verdiend heb. Als iedereen binnen is kunnen we eten en we laten het ons goed smaken. Niels heeft voor mij, Anita en Maaike een reep chocola meegenomen, maar Maaike is al weg, en onder het grapje dat Anita toch al te veel snoep confiskeer ik hem zonder enige gêne. Maak ik een andere keer wel weer goed met haar. Dan is het tijd om afscheid te nemen. Alhoewel afscheid… Morgen is de Ronde van Kralingen en woensdag een run van de Rotterdam Running Crew.
Dus tot morgen, en anders tot woensdag!