Door de hektiek van een nieuwe baan zou ik bijna vergeten dat de zomerstop voor de instructeursopleiding alweer voorbij is. De laatste eindspurt is dan ook begonnen, om maar even in dezelfde terminologie te spreken. En om ons all round te maken trainen we gedurende 4 weken op een heuse atletiekbaan. Een nieuwe baan en een nieuwe baan dus.
Omdat de eerste avond dat we weer beginnen samenvalt met mijn tweede werkdag is het even zoeken hoe laat ik weg moet rijden uit Rotterdam. Bovendien moet ik naar een ander adres én heb ik een nieuwe auto waar ik aan moet wennen. Ik ben om 8:00 begonnen dus half vijf weg lijkt me wel geoorloofd. En doordat ik aan de goede kant van Rotterdam zit en het niet druk is op de weg schiet ik gelukkig lekker op. Even voor de goede orde, Rotterdam heeft natuurlijk alleen maar goede kanten, maar richting 020 is de ene kant toch iets handiger dan de andere.
De navigatie brengt mij naar een ietwat eenzaam en verlaten atletiekbaan. Ik moet dan ook twee keer kijken om zeker te weten dat ik goed zit. Als even later één van de medecursisten ook aan komt rijden haal ik toch opgelucht adem. Om 18:00 is iedereen present en in één van de gebouwtjes beginnen we met de theorie. Vanwege het feit dat de baan ook door anderen gebruikt wordt is de boel omgedraaid, we behandelen eerst de theorie en gaan daarna aan de slag met de praktijktrainingen.
De focus ligt deze en de volgende week op het maken van trainingsschema’s. Niet geheel onbelangrijk maar best complex. Macrocycli, mesocycli, periodisering, jaarplanning, allemaal termen die om de oren vliegen als je je aan een schema gaat wagen. En dan moet je nog gaan puzzelen met de juiste opbouw, de juiste timing en de juiste keuzes als het gaat om loopeconomietraining versus capaciteitstraining. De huiswerkopdracht om een schema te maken kost dan ook de nodige uurtjes zweet. Achter de computer welteverstaan, want dit kan je niet rennend doen. Gelukkig komt dan ook het moment waarop we weer buiten mogen spelen.
Stappen op een atletiekbaan heb ik slechts twee keer eerder gezet, namelijk tijdens de Ekiden bij PAC. Het zachte tartan is een aangename verrassing ten opzichte van het normaal gesproken harde asfalt, of zelfs de zachte maar onregelmatige ondergrond van een bospad. Het veert, het is licht, en het is de hemel op aarde voor mijn autistische trekjes, er zijn vakjes, banen, lijntjes en het hardlopen kan heel geordend en gestructureerd plaatsvinden. Het inlopen doen we dan ook netjes in baan vijf. De eerste week hoef ik nog niks te doen, de week erna neem ik het inlopen zelf voor mijn rekening en onthou dan ook goed wat wel en wat niet handig is. De techniek en het programma gaan heel gestructureerd tussen de lijntjes, op exact 200 meter stukjes, en rondjes rond het gras. Alleen het uitlopen moet buiten de baan omdat deze dicht gaat en we geen tijd meer hebben. Voordeel is wel dat we een half uur eerder beginnen en dus ook een half uur eerder klaar zijn. Meer dan welkom als we de tweede week overvallen worden door de nodige stortbuien van de eerste herfststorm.
Zo steven ik langzaam af op de laatste loodjes van de opleiding. En terwijl ik hier kan gaan aftellen, tel ik bij mijn nieuwe baan op. Nog 4 weken opleiding, en nog vele weken aan het werk. Weken die nu nog in het teken van warmlopen staan. Zodat ik straks alles netjes in de juiste banen kan leiden.
Dat heb ik dan nu alvast op de baan geleerd!