Ik heb nog een appeltje te schillen met de Dam tot Dam. Twee jaar geleden stond ik zwaar geblesseerd door een val van mijn paard een dag ervoor aan de start. Waarschijnlijk het stomste wat ik in mijn hardloopcarrière gedaan heb, en ik zal ontkennen dit gezegd te hebben, maar ik zou het waarschijnlijk zo weer doen. Ik heb de finish toen gehaald, maar je moet me niet vragen hoe. Vorig jaar konden we niet, maar dit keer ga ik hem lopen zoals het hoort. Door er met volle teugen van te genieten.
Door omstandigheden komen we vanuit Leeuwarden over de Afsluitdijk. Ook zo één op het lijstje, maar van later zorg. Door de opzet van het programma, waarbij de business runs ruim twee uur eerder zijn dan de recreanten, kunnen we geen gebruik maken van de Meeus Fit club. Bovendien lopen we met Annemieke, een vriendin die haar eerste 10 miles gaat lopen op weg naar haar eerste halve marathon. Eerlijk gezegd heb ik haar er een beetje ingeluisd, want de afspraak was eigenlijk dat ze tijdens de Bruggenloop voor het eerst 15 km zou lopen. Maar soms moet je mensen een duwtje geven, dus heb ik haar gewoon ingeschreven. Fijn! Van je hardloopbegeleidster moet je het maar hebben nietwaar?
Hoe dan ook, ze gaat de uitdaging aan en zodoende treffen we elkaar op Amsterdam CS, nadat wij onze auto in Zaandam hebben achtergelaten en met de pendelbus afgezet zijn. Haar man is mee voor de support vóór de start en na de finish, wij doen het onderweg. Want als ik denk dat ik nog steeds zenuwen heb vlak voor de start van een wedstrijd, loopt zij als een strak gespannen veer in de rondte. Komt wel goed schatje…
We zitten in startvak rood en sneaken haar met ons mee. De controle houdt ons tegen maar is niet bestand tegen het Rotterdamse charmeoffensief van Frank en uiteindelijk mogen we toch door. Scheelt toch weer een kwartier wachten. Dan mogen we van start en begint het feest. Omdat ik toch in een relatief laag tempo ga lopen heb ik wat energie over om heen en weer te sprinten voor wat foto’s in de IJtunnel. En niet alleen dat. Ik dans bij ieder bandje, zwaai naar de DJ’s, maak praatjes met willekeurige toeschouwers, bewonder de route, kwebbel met lopers onderweg en ga zelfs ergens nog eens plassen. Een totaal andere manier van een run beleven dan muziek op, Terminatorknop aan en gaan. En alhoewel het wel kriebelt, is het ook enorm relaxt om geen tijdsdruk te voelen en alleen maar te lopen met focus op een ander.
Als we de stadsgrens van Amsterdam passeren kunnen we het niet laten om een foto te maken. Tenslotte heb ik niet voor niets mijn ‘De marathon’ shirt aan (en voor de oplettende kijker met matching paarsgekleurde elastiekjes) en ook Frank loopt lekker met het RMD shirt en de Erasmusbrug te provoceren. Blijft toch een dingetje dat 020. Op weg naar Zaandam begin ik honger te krijgen. Gelukkig zijn er genoeg mensen aan de kant die iets te eten aanbieden. Naast een stukje meloen van een officiële verzorgingspost bestaat de buit uit een suikerhartje, een stuk appel en wat paprikachips. Bij deze, toeschouwers bedankt!
Op 13 km begint het voor Annemieke toch wat zwaarder te worden en voor ons ‘het grote afleiden’ door om de beurt verhalen en anekdotes te vertellen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn benen ook wel een klein beetje voel. Het blijft toch 16 km. Dan passeren we het punt waar ik twee jaar terug figuurlijk onderuit ging. Even flitst het moment weer door mijn hoofd toen ik geen stap meer kon zetten. Nu huppel ik vrolijk verder. Over revanche gesproken.
De laatste kilometers zijn weer in de bewoonde wereld en de straten barsten van gezelligheid. Ik ruik alleen maar lekker eten en in een split second overweeg ik om even snel een patatje te scoren bij de snackbar die we passeren. Beetje onhandig dus ik laat het maar gaan. Tegen de tijd dat ik bedenk dat een zakje chips wel had gekund zijn we er al weer voorbij. Annemieke heeft het nu echt zwaar en een beetje last van haar heup, maar ze zet dapper door. En ook voor haar komt uiteindelijk die finish in zicht. In de laatste bocht zie ik haar man turen die ik waarschuw dat we voorbij lopen. Dan de finish en zijn we binnen. Ik voel me trots. Niet voor mezelf, maar voor Annemieke, die doorgezet heeft, haar ongemak verbeten heeft en haar grenzen weer verlegd. Die gaat de CPC wel halen, daar ben ik van overtuigd!
De Dam tot Dam kan nu met goed fatsoen afgestreept worden en ik ben een ervaring rijker. Ik weet nu wat Frank gevoeld heeft toen hij zich in dienst gesteld heeft van mij tijdens mijn eerste marathon. Toen het met mij meeliep om ervoor te zorgen dat ik het ging halen. Mij er doorheen sleepte op de moeilijke momenten en trots op mij was toen ik de finish haalde. Ik zal in de toekomst nog veel wedstrijden lopen. Daarbij zal de focus ook zijn op snelheid of een PR. Maar ik zal ook zeker nog wedstrijden lopen voor iemand anders.
Want trots zijn op een ander is net zo leuk, zo niet leuker dan trots zijn op jezelf!