Vorige week had ik contact met een ex-collega die inmiddels ook gegrepen is door het hardloopvirus. Hij liep zijn eerste halve marathon, de CPC. Ik wist dat hij het prima kon, hij had er goed voor getraind en is in goede conditie. Toch keek hij er een beetje tegenop. ‘Het is toch wel een eind’, zei hij. En de eerste gedachte die in me opkwam was, ‘stel je dan eens voor als je dat eind twee keer moet lopen?’ En dat was exact de gedachte die Frank en zijn buddy Gaston hadden nadat ze over de finish van hun eerste halve marathon kwamen. Toch schreven ze zich daarna in voor die hele. Want ja, alles is relatief, ook afstand.
Want hoe lang is een kilometer nou eigenlijk? Als je een ervaren marathonloper bent en je begint aan een lange duurloop ben je na 1 kilometer nog niet eens opgewarmd. Terwijl iemand die überhaupt begint aan hardlopen zich bijna niet kan voorstellen dat je een kilometer achter elkaar volhoudt. Een kilometer is niks als je na een blessure weer langzaam moet opbouwen terwijl je het liefst gelijk weer een hele race wil lopen. Maar een kilometer is oneindig als je in de onverwachte hitte met kramp in je kuiten per sé de finish wil halen.
Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik mijn eerste tien kilometer liep. Nooit verder dan acht gelopen, maar alles klopte. Mooi weer, ik had er zin in en was nog niet moe. Maar wát een overwinning op mezelf. Toen ging ik trainen voor de marathon. Tien werden er vijftien, werden er twintig en werden er dertig. Doordeweeks had ik mijn korte rondjes. Tot zover dat als ik op donderdag op mijn schema keek, ik bij mezelf blij dacht: ‘Oh, vandaag hoef ik ‘maar’ tien kilometer.’ Respect voor de lopers op welke afstand dan ook is altijd gebleven, maar zoals ik met een vriend sprak, respect voor de afstand raak je soms een beetje kwijt.
Tien kilometer blijft tien kilometer, een halve marathon blijft een halve marathon, en een hele marathon is nog altijd een pleuriseind. Maar de afstanden in je hoofd variëren van dag tot dag en van persoon tot persoon. Ik heb een marathon gelopen waarvan ik dacht dat er nooit een eind aan kwam. En ik heb een marathon gelopen waarbij ik op 35 km het gevoel had alsof ik net begonnen was. Ik heb een 10 miles gelopen waarbij ik strompelend over de finish kwam. En ik heb een 10 miles gelopen waarbij ik niet eens moe was aan het eind. Het enige dat eigenlijk nooit varieert is het gevoel van de laatste 100 meter op een wedstrijd. Op de één of andere manier duren die altijd het langst. Terwijl de eerste kilometer zo voorbij is. Die twee hebben ze gewoon stiekem altijd omgedraaid.
Aankomende zondag loop ik weer mijn langste lange duurloop van 35 km. Vorig jaar filmde ik de groep en liep hem fluitend en lachend. De 32 km over de Afsluitdijk ter voorbereiding van Valencia duurde drie keer zo lang. Dit jaar ben ik pacer voor de groep en ik vrees dat diezelfde 35 km ook wat langer duurt. We zullen het zien. Het zal afhangen van de dag, van mijn vorm en van mijn hoofd. Mind over matter. Het enige dat ik me begin af te vragen…
…als afstand toch relatief is en het allemaal in mijn hoofd zit, dan moeten die 56 km van de Two Oceans Marathon volgend jaar ook geen probleem zijn toch?