Het voordeel van Anitameisje zijn is niet alleen dat ik altijd de beste, nieuwste en mooiste sportBH heb, maar ook dat ik af en toe mee mag rennen met hun Business Team. Dus daar waar ik normaal gesproken niet 1-2-3 naar Zandvoort af zou reizen voor een rondje circuit, kon ik de uitnodiging nu natuurlijk niet weigeren. Zeker niet als die uitnodiging vergezeld gaat met een verrassingspakketje met de nieuwste BH, een shirt, sokjes en een belofte van heel veel gezelligheid in de VIP ruimte van RunnersWorld die de teams mogelijk heeft gemaakt!
Anitameisje Deborah pikt me op, dubbelluxe en zeer welkom gezien een uur minder slaap, om team Rotterdam te vertegenwoordigen. Samen reizen we af richting Haarlem waar we de trein voor het laatste stukje Zandvoort pakken. Eenmaal daar wacht het treintje van Reis je Fit ons op en maken we een leuke foto. Daarna is het nog maar een klein stukje lopen waar we de VIP box in mogen. Heel sjiek staan we op de gastenlijst. De gezelligheid is al volop aanwezig en het is een weerzien van bekenden van andere evenementen en kennismaken met nieuwe Anitameisjes. Een fijne afleiding van het wachten tot aan de start.
Er worden broodjes geserveerd maar ik wil eigenlijk niet eten voor de wedstrijd behalve dan mijn eigen energiebar. Dan hoor ik een stemmetje. ‘Saskia’, roept die. Ik kijk om maar zie niks of niemand bijzonders. Nog een keer, nu iets indringender. ‘Saskia,…Sas, hierzo, op de bar!’ Ik kijk naar de bar en zie nu waar de stem vandaan komt. Een groot plateau met brownies die me vragen of ik ze wil eten. Ze vragen het zo lief dat ik toegeef. Één stukje kan nog net voor de wedstrijd, daar zal ik geen last van krijgen.
Als iedereen er is, omgekleed en van startnummer voorzien, gaan we naar buiten voor de groepsfoto en daarna naar het startvak. Nog meer luxe want we mogen starten vlak achter de wedstrijdlopers. We hebben nog een dik kwartier, dat natuurlijk volgemaakt wordt met selfies, foto’s, filmpjes en een hoop heen en weer bewegen. Tja, wat wil je dan ook met 30 vrolijke bloggende en instagrammende vrouwen op een hardloopevenement? De fotograaf heeft er zijn handen vol aan om het allemaal bij te houden!
Maar dan is het toch tijd om te starten. Ik heb maar één doel. Make Anita Proud! Mijn pijnlijke been van de CPC is zo goed als terug naar zijn natuurlijke staat. Dat wil zeggen, permanent zeuren maar niet zo erg dat ik er veel last van heb tijdens het lopen. Ik geef Metallica een seintje dat ze kunnen beginnen met spelen en vertrek achter de écht snelle dames van onze club. Die lopen vandaag voornamelijk op trainingstempo en gezien de inspanning die ik moet plegen om ze bij te houden heb ik nog een lange weg te gaan.
Ik herinner me nog van drie jaar gelden het schuine parcours op het circuit, maar het op en neer gaan ervan was ik even vergeten. Misschien toch maar eens mijn eigen wedstrijdverslagen terug lezen de volgende keer? Gelukkig is Zandvoort mentaal goed op te delen. In feite zijn het namelijk maar drie stukjes van 4 km en dat is goed te doen. Desondanks ben ik de dames kwijt aan het einde van het circuit, als we een steile heuvel, die ik gemakshalve ook vergeten was, richting strand oplopen. En dat is maar goed ook, want op dat tempo had ik mezelf vroegtijdig kapot gelopen.
Het strand op is een klein stukje maar altijd zwaar, het zand daarna daarentegen is lekker hard. Toch realiseer ik me dat zandlopen per definitie zwaarder is dan asfalt omdat je weinig vering hebt. Leuke interessante feitjes die ik tijdens mijn opleiding geleerd heb. Ik kan toch redelijk tempo houden en het strand is iets korter dan de volle 4 km. In opperste concentratie loop ik door en daardoor zie ik de Anita fotograaf pas op het allerlaatste moment. Dat wordt vast een vrolijke foto. Not! Ik kom nog wat RMD-ers tegen maar Ik ken ze niet persoonlijk en ik heb al mijn aandacht bij het lopen nodig. Sorry jongens, volgende keer weer. Het strand af is net weer wat zwaarder dan er op. Niet alleen een langer stukje, maar gelijk daarna een opnieuw conveniently vergeten heel stuk steil omhoog het duin op. Gelukkig komt juist op dat moment mijn favo nummer voorbij. Desondanks laten mijn benen me even niet onmiskenbaar weten dat ze dit niet leuk vonden en even bij moeten komen. Dat kan. Op de klinkers met wind tegen en zolang ze maar doorlopen. Uitrusten doen ze maar als ik vanavond weer op de bank zit.
Het laatste deel van 4 km is aftellen. Op ongeveer km 10 word ik ingehaald door twee mede Anitameisjes die op hun gemak al kletsend voorbij komen. Ik beken, inwendig loop ik te vloeken ook al weet ik dat ik me niet moet meten aan anderen maar alleen aan mezelf. Het is in elk geval een goede stimulans om de Terminatorknop aan te zetten. Het helpt, op 11,5 km loop ik ze weer voorbij. Stiekem weet ik diep in mijn hart dat als ze gas geven ze me schaamteloos en zonder enige moeite achterlaten maar soms is een illusie leuker dan de realiteit, zelfs als je weet dat het een illusie is. Na een laatste heuvel en een zeer onaangenaam stukje grindpad, ja ook allebei uit mijn geheugen gewist, kom ik het circuit weer op voor de laatste paar honderd meter tot aan de finish. Aanzetten zit er niet meer in, tempo houden wel.
Eenmaal over de finish kan ik weer op adem komen. Ik ben nét niet onder het uur gebleven. Mijn kritische kant is een beetje teleurgesteld, mijn realistische kant weet dat ik het heel goed gedaan heb gezien het toch wel zware parcours. Ik tref een stel andere Anitameisjes na de medailleuitreiking en opnieuw vullen we onze tijd met het maken van foto’s en filmpjes. Iets minder lang dan bij de start in verband met afkoeling, waarna we weer naar ons stekje in de VIP lounge teruglopen. Zucht, net als de CPC van twee weken geleden kan ik wel wennen aan deze luxe. Ik heb het koud dus ik kleed me om en pak nu wel een broodje.
Langzaamaan komt iedereen binnen en als de bitterballen rond gaan zijn we vol verwikkeld in de verhalen over hoe het gegaan is, wat het volgende doel is en andere races die we gelopen hebben. En natuurlijk de eerste foto’s delen met elkaar en op Social Media. Het Anita geweld zal vandaag niemand ontgaan, de wereld zal weten dat we in Zandvoort gelopen hebben!
Deborah en ik begaan de vergissing om comfortabel op een bank te gaan zitten om er vervolgens niet meer af te komen. Pas als de laatste meiden naar huis gaan kunnen we het opbrengen om ook op te staan en afscheid te nemen. Terwijl we naar het station lopen zien we een enorme file. Die was ik niet vergeten, we hebben er destijds twee uur over gedaan om überhaupt Zandvoort uit te komen. Dan is de optie met de trein die we nu hebben een stuk beter. Op weg naar huis hebben we het uitgebreid over de aankomende marathon. Nog twee weken. Maar eerst? Eerst nog de patatrun, de kapper, mijn verjaardag vieren, nóg een keer mijn verjaardag vieren met High Tea en een etentje, een training geven met Anita aan de Running Angels, de Stripdagen, de Ronde van Park16hoven en shoppen en nog een keer uit eten. En dat alles met tussendoor de laatste trainingen, paardrijden, de sportschool en solliciteren. Pfff, als ik er aan denk word ik al moe.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, ik loop liever een marathon!