Early birds. Ze bestaan écht! En dan heb ik het niet over mensen die al heel vroeg een toegangskaartje voor een concert kopen of er als de kippen bij zijn als er iets nieuws op de markt komt. Nee, ik heb het over mensen die voor dag en dauw opstaan om te gaan hardlopen. Geloof me, I am not one of them. ‘Vroege vogels? Die zijn voor de poes!’ is mijn motto.
Als kind had ik al regelmatig ruzie met mijn ouders over wat nu een christelijke tijd was om op te staan. Ik vond 11:00 een prima tijd om de dag te beginnen. Mijn ouders dachten daar anders over. 3 uur eerder anders. Niet zo wonderlijk dus dat ik van mijn twaalfde tot aan mijn achttiende een permanent ochtendhumeur heb gehad.
Na mijn achttiende ging ik studeren en op mezelf wonen. In Valencia, waar de universiteit op me wachtte om me Bedrijfseconomie bij te brengen. Daar hadden ze twee shifts, de ochtendshift van 8:30 tot 14:00 en de middagshift van 15:30 tot 21:00. Inmiddels gehersenspoeld en uit macht der gewoonte schreef ik me in voor de ochtendshift maar ik werd uitgeloot. Na twee weken tevergeefs geprobeerd te ruilen met iemand anders ben ik maar naar de middagshift gegaan om geen lessen te missen. De op één na beste beslissing die ik ooit in mijn leven genomen heb. Eindelijk kon ik toegeven aan mijn natuur. Tot diep in de nacht doorgaan en ‘s ochtends uitgebreid uitslapen. Ik heb veel zonsopgangen gezien. Maar dan wel als ik ‘s ochtends thuiskwam van het stappen om daarna lekker mijn bed in te duiken.
Het enige probleem was dat ik dat patroon in de weekenden en de vakanties als ik weer bij mijn ouders was niet kon handhaven. ‘Dat is zo zonde van je dag!’, wie heeft het niet gehoord? Ik kreeg ze zo gek dat ik tot elf uur mocht blijven liggen maar ik was inmiddels gewend om niet vóór een uur mijn nest uit te komen. Gelukkig had ik zo mijn methodes. Als ik tot diep in de nacht was wezen stappen en er vroeg uitgetrommeld werd stond ik braaf op, ging naar een vriendin of het strand en sliep daar rustig verder.
Dan kom je in het werkende leven terecht. Opnieuw moest ik mijn patroon naar beneden bijstellen. Door de weeks een zeer gehate vroege wekker, in het weekend opstaan als de dag al half voorbij is. Ook dat heb ik jarenlang vol kunnen houden, helemaal toen ik manager en redelijk flexibel in mijn werktijden werd. ‘Nee hoor, het is helemaal niet gek om pas om 9:30 op de zaak te verschijnen, bovendien ga ik gewoon tot 19:00 door…’, wat ik overigens ook altijd deed. Geen enkel probleem en iedereen accepteerde dat.
Enter hardlopen. De trainingen kan ik zelf bepalen hoe laat ik ga maar ik hou ook nog wel eens van een wedstrijdje. En die staan meestal vroeg in de ochtend gepland danwel zijn dusdanig ver rijden dat we linksom of rechtsom vroeg op moeten staan. Wie mij nooit heeft horen mopperen steek je hand op! Overigens weten diegenen die mij kennen en ooit met ons meegereden zijn wel beter dan op de heenweg tegen me aan te praten. Gij zijt gewaarschuwd.
En toch is het altijd blijven kriebelen. Hoe zei u? Kriebelen? Wat? Op Social Media zie ik regelmatig mensen die voor dag en dauw opgestaan zijn voor hun trainingsrondje. Prachtige foto’s van een zonsopgang, mooie verhalen over de stilte op straat of in de vrije natuur, en je hebt daarna nog de hele dag voor je, dat moet toch wel helemaal fantastisch zijn? Zo fantastisch dat ik regelmatig heb overwogen om het ook eens te proberen, tenslotte moet je alles in je leven een keer meegemaakt hebben. Maar zoals alle moeilijke uitdagingen, daar moet je naar toe groeien. Dus zeg pakweg drie jaar nadat ik ooit voor het eerst het idee kreeg dat ik dat misschien ook maar eens moest doen heb ik eindelijk de stoute hardloopschoenen aangetrokken en besloten dat het nu maar eens afgelopen moest zijn met dat gezeur. Ergo, we gaan het gewoon doen.
Nu ben ik natuurlijk een lafaard en heb een stok achter de deur nodig. Bovendien is pijn lijden minder erg als je het kan dragen met meerdere mensen. Dus ik dacht: ‘Ik zet een oproep op Facebook en laten we eens kijken of al die stoere mannen en vrouwen écht zo stoer zijn. Ik ga hardlopen bij zonsopgang, wie gaat er met me mee?’ Verdomd als ik nog positieve reacties kreeg ook. Frank had sowieso geen keus, dat staat namelijk in ons trouwboekje, maar enigszins verbaasd en aangenaam verrast had ik na twee weken bijna een groep van 18 man/vrouw bij elkaar. Vooruit, ik heb ze een ontbijtbuffet beloofd en het is midden in de zomer dus overdag met 30 graden is toch te warm om hard te lopen, maar desalniettemin. Dat ontbijt moesten ze toch wel zelf betalen…
En zo heb ik vorige week het onmogelijke mogelijk gemaakt. Met de wekker om 4:45, vertrek om 5:30 en een zonsopgang op de Van Brienenoordbrug om 6:00 moet ik toegeven dat het niet alleen erg gezellig was maar ook een schitterende loop. En ja, ik heb ook prachtige foto’s gemaakt van de zonsopgang en het was een mooi verhaal over niet alleen de stilte op straat maar ook in de vrije natuur gezien de route door de stad en het Eiland van Brienenoord. Bovendien smaakte het ontbijtje daarna extra lekker. En ik had nog zoveel aan mijn dag. Ik was wel helemaal verrot, maar dat terzijde. Toch zal ik nu niet iedere training spontaan om 6:00 uit bed springen om gezellig mijn rondje te gaan lopen. Een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken. Dus ik zou nog steeds maar een beetje uitkijken als je met ons meerijdt en je onverhoopt tegen me aan wil praten op de heenweg.
Early birds. I am not one of them. Maar misschien wel een héél piepklein beetje meer dan daarvoor.