Dit jaar is de Dam tot Damloop een week na Berlijn. Om die reden schrijf ik ons niet in, ondanks dat het kriebelt. En het is ook nog eens de vijftigste editie meende ik ergens gezien te hebben. Maar de bedoeling is, net als alle andere marathons, om een weekje lekker niets te doen en dan zondag het eerste rustige rondje van 5 km te lopen. Herstellen, bijkomen, de benen rust gunnen en ook het brein weer even afkoppelen van de marathon zodat er weer langzaam ruimte komt voor de volgende uitdaging. Ik heb echter buiten de kracht van het lot gerekend. En dan komt Deborah met een oneerbaar voorstel.
Na een gezellig gezamenlijk rondje hardlopen en een nog gezelligere lunch vertelt ze over haar longtest en dat ze voorlopig even langzaam moet lopen. Niet helemaal waar ze op gehoopt had, maar gelukkig wel iets waar ze nog aan kan trainen. En dan spreekt ze de magische woorden: ‘Zeg, weet jij nog iemand die de Dam tot Damloop wil doen? Ik heb nog een startnummer over.’ Mijn hart begint te bonzen, mijn ogen beginnen te glanzen en mijn benen beginnen te wiebelen. Met een dikke grijns kijk ik haar aan zeg: ‘Je gaat rustig lopen zeg je?’ And my fate is sealed.
Tot mijn verrassing verklaart Frank me niet volkomen voor gek maar wil ook wel mee lopen. Via Facebook is een startnummer gauw geregeld. Dan blijkt dat we geen rekening gehouden hebben met de starttijden. Wij hebben een start om 11:00, Frank zijn nummer is pas om 15:00. Maar het lot heeft ook daar een oplossing voor als blijkt dat Deborah nóg een startnummer heeft voor 11:00 dat vrijgevallen is omdat iemand anders plotseling in het buitenland zit. You can’t escape fate. Het andere nummer doneren we aan iemand anders.
De planning is 8:00 vertrek dus Deborah zal 7:45 bij ons zijn. Dat brengt de planning op een wekker van 7:00 zodat we ouderwets pannenkoeken kunnen eten. Frank loopt te schelden dat we veel te vroeg zijn maar ik hou van speling en haat het om te haasten. Als Deborah er om 8:05 nog niet is begin ik me zorgen te maken. Dan kom ik er achter dat ik pas om 8:15 afgesproken heb om om 8:30 te vertrekken. Sorry Frank.
Er is hel en verdoemenis voorspeld qua weer, maar gelukkig valt het nog wel mee als we richting Zaandam rijden. We hebben snel de pendelbus en eenmaal op Amsterdam Centraal zijn de tassen ook zo gedumpt. Nu alleen nog een Dixie vinden met een acceptabele rij om te plassen. Die vinden we bij het startvak maar eerst komen we Anitameisjes Shiva en Janneke nog tegen. En Linda staat ook in de rij. Wat een gezellig en onverwacht weerzien met de dames!
Inmiddels is het toch wel gaan regenen dus de selfies zijn vandaag van de ponchobrigade. Na de warming up klinkt het aftellen. Ik ben stom genoeg mijn hardloopklokje vergeten en moet het doen met de Runkeeper op mijn telefoon. Terug naar de middeleeuwen maar het moet maar. In de eerste bocht staat Meike langs de kant te roepen en we zwaaien in het voorbij gaan terug. Dan gaan we de tunnel in waar het lekker droog en warm is. Mooie gelegenheid om een heel klein videootje te maken van Frank en Deborah. Die is overigens best lekker aan het rennen ondanks dat ze rustig aan moet doen. De tunnel uit gaan we de zeikregen weer in. En dat is aan het publiek duidelijk te merken. Daar waar andere jaren met mooi weer er altijd veel mensen staan moeten we het dit jaar doen met de DJ’s die zich onder de bruggen of onder het afdak van hun eigen wagen verschanst hebben, of een enkele toeschouwer die het gewaagd heeft om de warme bank te verlaten en slechts beschermd door een parapluutje een bekende loper aan te komen moedigen.
Ik maak bij elke DJ of band een klein dansje en steek mijn duim op. Niet alleen fun voor mijzelf maar ook erkenning en waardering voor de mensen die ondanks de barre weersomstandigheden het parcours opleuken met hun muziek. De eerste 5 km vliegen voorbij, ik heb het nauwelijks in de gaten. We drinken wat water bij de drankpost. Inmiddels zijn we al aardig nat. De regen is niet hard maar blijft wel onophoudelijk doorgaan. Een meisje staat met een kom langs de kant en hoopvol kijk ik er in. Bingo! Spekkies! Ik neem er een en geef het meisje een high five. Hij is een beetje nat maar smaakt nog steeds prima. Kan ik wel weer een kilometertje op door rennen.
De volgende post is fruit. Geen appeltjes maar dat wordt goedgemaakt door bananen, sinaasappels en meloen. Ik neem twee stukjes. We lopen nog steeds soepel als we halverwege zijn. Deborah gaat ook nog steeds lekker en Frank en ik hebben eigenlijk weinig last van de benen. Ik heb meer last van mijn maag. Met name het feit dat hij leeg is want ik gier van de honger. Langs het parcours zitten mensen onder afdakjes koffie te drinken en ik zie taart, koekjes en allerlei andere lekkernijen voorbij komen. Ik hoop op nog meer meisjes met schalen spekkies maar helaas, door de regen zitten ze binnen. Bummer.
Richting de tien lopen we op een open stuk langs de snelweg. We zijn alweer over de helft en lopen nu richting Zaandam. Bij het einde-gemeentegrens bord van Amsterdam stoppen we even om een foto te maken. Tenslotte zijn we Rotterdammers en lopen we in ons Rotterdam Running Crew shirt. Het valt me ineens op dat de route ietwat aangepast is. Toch komen we bij het 14 km punt waar ik ooit kramp in mijn kuit kreeg. Nu begin ik ook mijn benen wel een beetje te voelen en Deborah is de laatste paar kilometer ook al wat stilletjes. Gelukkig is het nog maar een klein stukje.
In centrum Zaandam is het overduidelijk ook veel stiller dan normaal. Waar andere jaren de mensen rijen dik staan, staan er nu slechts een handjevol mensen. Jammer maar ik snap het wel. Dat wij nu zo gek zijn om 16 km in de regen te gaan rennen… We duwen Deborah nog een laatste bultje op en dan is het nog maar 500 meter naar de finish. Ze blijft dapper doorrennen ook al heeft ze inmiddels behoorlijk last van verzuurde benen. De laatste meters zijn lekker heuvel af en we grijpen elkaars hand als we met z’n drieën de finish over gaan. Nog even gauw een foto en dan als de sodemieter op zoek naar onze tassen met droge kleding.
We zijn nog niet bij de tassen als de eerste foto’s al binnen komen. Blijkbaar zijn we onderweg op de TV te zien geweest. Ook de uitslagen zijn via de app bekend. 1:37:06. Mijn snelste Dam tot Dam tot nu toe, een superuitslag voor Deborah en ook het wonder is voor Frank geschied. Hij was niet één maar zelfs twee seconden sneller dan ik. Jammer voor hem dat we geen van beiden onder onze eigen naam gelopen hebben. Staat het toch niet officieel geregistreerd.
Eenmaal de tassen in bezit duiken we een flatgebouw in om enigszins beschut wat droogs aan te trekken. Daarna snel naar de pendelbus en de auto opzoeken. Onderweg naar huis kunnen we eindelijk iets aan mijn honger doen. ‘Don’t make me hungry, I am not a nice person when I am hungry.’ Of zoals Garfield het altijd zei: ‘Feed me’. Ik wil braaf een broodje kopen onderweg maar Frank oppert de Burger King. Ik ben ook zo moeilijk over te halen dus tien minuten later zet ik mijn tanden in een Angry Double Bacon King. Slechts een tiende van de calorieën die we net verbrand hebben. Of was het andersom?
Eenmaal thuis springen we in bad en brengen we de rest van de dag door zoals het een goede regenachtige zondag betaamt. Op de bank, in joggingbroek, met cola en wijn en een hersenloze zondagmiddagfilm.
Have a nice sunday!
Wat een heerlijk verhaal weer. Top dat jullie er bij waren . Bedankt voor alles.
En jij bedankt voor het startnummer!