Na al het geweld van de afgelopen drie weken vertrekken we morgen naar New York. Geweld omdat ik niet alleen in een nieuwe baan begonnen ben, afgelopen zondag tussen neus en lippen door de Devil’s Trail in Nijmegen gelopen heb omdat ik per se deel twee van de medaille wilde hebben, maar ook omdat ik een snoepreisje naar Oostenrijk gemaakt heb. En met recht een snoepreisje by the way.
Zoals iedereen weet pronk ik namelijk al ruim 3 jaar met de sportBH’s van Anita Active. En nu was ik uitgenodigd voor een internationaal event waar we het hoofdkantoor van Anita, dat in Duitsland net tegen de grens van Oostenrijk ligt, bezochten en we een ‘shopping’ sessie met een prachtige fotoshoot kregen.
Een shopping sessie met een heuse shoppingbag. Dus niet alleen een nieuwe bikini-ja-die-verkopen-ze-ook en een nieuw lingeriesetje-kende-je-het-merk-Rosa-Faia-nog-niet rijker, maar ook eindelijk de felbegeerde nieuwe massage tight in de pocket. En aangezien ik van shockeren hou heb ik niet de zwarte maar de doet-enorm-veel-pijn-aan-je-ogen felgekleurde fuchsia versie in mijn tas gepropt. Uiteraard met bijbehorende BH, want die had ik nog niet. Oh ja wel. Ik geloof dat ik nog nooit zoveel BH’s in mijn leven gehad heb, maar goed, je hoort mij niet klagen.
Na de shopping sessie kregen we ook nog gedurende vijftien minuten een privéfotografe toegewezen waardoor ik omringd door klingelende Milkakoeien en met de bergen op de achtergond mijn mooiste yogapose op een grote steen mocht tentoonstellen. Is weer eens iets anders dan een hardloopfoto. Buik in, evenwicht bewaren ‘and Shine!’ Heel even waande ik me in een aflevering van America’s Next Top Model terwijl ik een denkbeeldige Tara Banks hoorde roepen ‘fake it till you make it!’ Gelukkig was ik snel weer op aarde getuige de rare grimassen op mijn gezicht, het loshangende vel rond mijn taille en een toch iets minder slanke dan vier kilo geleden buik. En misschien was dat felle fuchsia stiekem eigenlijk iets te enthousiast. Desondanks hebben ze er toch nog iets moois van weten te maken. Uiteraard hebben we de volgende dag voordat we weer terugvlogen nog een heerlijk rondje hardgelopen in de prachtige omgeving.
Maar dat allemaal terzijde. New York dus. Want de laatste keer dat we daar waren hadden we een missie. En daardoor moesten we een klein beetje rekening houden met de benen. Per saldo hebben we destijds stiekem toch nog veel te veel gelopen maar dat maakt deze keer niet uit. Nu gaan we alleen op vakantie, lopen we voor onze lol een rondje of twee en gaan we zondag aanmoedigen bij de marathon. Om gappie Gaston een hart onder de riem te steken en duimen dat het goed gaat. De nachtmerrie van twee jaar geleden toen hij twee weken voor vertrek te ziek werd om te lopen hopen we nu voorgoed achter ons te kunnen laten.
Het geeft ons in elk geval de ruimte om dit keer de dingen te bezichtigen waar we vorige keer geen tijd voor hadden. Om eens rustig te shoppen en om gewoon lekker wél naar de overkant van de Brooklyn Bridge te wandelen. Een rustig trainingsrondje te lopen in Central Park zoals zoveel mensen dat doen. En om de marathon op een hele andere manier te beleven. Geen druk, geen stress en lekker langs de kant staan om al die andere idioten aan te moedigen en naar de finish te schreeuwen. Hoef ik zelf niks te doen en staan we voor de verandering gewoon eens aan de andere kant van de lijn. Lijkt me heerlijk, ik kan me er al helemaal op verheugen. Leuk man…
STOP! REWIND! WHO AM I KIDDING? Ik ga naar New York en in plaats van de marathon te rennen ga ik alleen maar aanmoedigen? Shit. Ik wil gewoon meerennen. Ik wil niet langs de kant werkeloos toezien hoe al die andere idioten aan het rennen zijn. Ik wil ook zo’n rennende idioot zijn. 42 en een beetje heerlijke kilometers over de Verrazano Bridge, door Queens en Brooklyn, over first en fifth avenue via de Bronx en dan dat vreselijke lange laatste stuk door Central Park. Ik wil de glorie van de finish voelen, een nekhernia krijgen van die dikke vette plak en ik wil de volgende ochtend mijn naam in de New York Times zien schitteren. Het kan me niet schelen hoe, maar ik wil ook lopen. Dus vergeet het prachtige verhaal wat je net gelezen hebt en onthou alleen mijn wanhopige oproep. Weet je nog iemand die een startnummer voor de New York marathon over heeft? Bel me dan op +31-IK-WIL-RENNEN!
Ahum. ORDE IN DE ZAAL! Sas, gedraag je! Zo, ben je nou weer rustig?
Goed. Wij gaan dus lekker een weekje genieten in New York. En dan zien we elkaar weer bij de Zevenheuvelenloop. Ok?
Tot dan!