Laten we om te beginnen even iets duidelijk maken. Ik ben in New York ten tijde van de marathon en ik heb niet meegedaan. En ja, ik heb het wel geprobeerd. Het was sowieso niet de bedoeling maar ik heb gezegd dat als ik een startnummer kon krijgen, ik mee zou lopen. Twee maanden geleden heb ik nog voorzichtig geïnformeerd bij een reisorganisatie en afgelopen vrijdag toen we al in New York waren heb ik gegoogled. Gegoogled én gevonden. Op Startbewijshulp werd er een aangeboden. Ik heb zelfs een account aangemaakt en had het berichtje al klaar staan om te vragen of hij nog beschikbaar was. Voordat ik op ‘zend’ drukte vroeg ik het nog even aan mijn geweten.
Die gaf me groen licht, zij het met aarzeling. En die aarzeling zette me aan het denken. Waarom waren we hier nou eigenlijk? Om Gaston aan te moedigen toch? Tenslotte is het zijn revanche voor twee jaar geleden. So let him shine. Hij zou met ons meelopen maar werd twee weken voor vertrek doodziek en moest annuleren. Acute ontsteking van zijn evenwichtszenuw. Het heeft ruim een jaar geduurd voordat hij er weer bovenop was. Daarnaast zijn we samen gekomen om van New York te genieten. Als ik nu ging lopen zou ik Frank alleen laten. En ik weet dat hij ook zou willen lopen. Dus samen of niet. Dat principe zou ik geweld aandoen als ik nu op ‘zend’ drukte. Ik cancelde de mail en veegde de pagina op mijn I-pad weg. Het was goed zo.
De zondag van de marathon is een prachtige dag. Ik heb uitgebreid uitgezocht waar we kunnen gaan staan en hoe we daar moeten komen met de metro. En hoe laat we weg moeten. Omdat de klok hier vannacht nu ook een uur verzet is zijn we nóg eerder wakker. We beginnen de dag dan ook met een rondje hardlopen. Tijdens het ontbijt zien we op TV de start van de rolstoeldeelnemers. We lopen een half uur voor op schema als we de bus naar Manhattan pakken. Mooi. Weten we zeker dat we op tijd zijn.
Eenmaal in Brooklyn zo rond het 6 Mile punt installeren we ons. Frank heeft de Rotterdamse vlag bij zich en ik vraag aan het naastgelegen hotel of ik op hun wifi mag om Gaston in de app te kunnen tracken. Dat lukt en zo kunnen we hem mooi in de gaten houden. Ik duik nog even de Dunkin’ Donuts aan de overkant in om naar de wc te gaan en voel me moreel verplicht om een donut te kopen. Wat een straf!
We kijken naar de lopers wat een hoop herinneringen omhoog brengt. Twee jaar geleden liepen wij hier ook, toen was het ook zulk mooi weer. We zien een hoop Nederlanders voorbij komen, voornamelijk Kika runners. Peter van de RMD komt ook voorbij maar we zien hem te laat. De camera is nog niet uit de rugzak. Verder loopt er van alles. Oude mensen, dikke mensen, gehandicapte mensen, wandelende mensen, verkleedde mensen en snelle mensen maar ze hebben allemaal een ding gemeen. Die enorme dikke smile op hun gezicht. Wij hadden hem ook. Frank kreeg er kramp van in zijn kaken.
Dan is Gaston volgens de app nog maar een paar straten van ons verwijderd. Vol verwachting kijken we naar hem uit. Ik heb de camera stand by. Frank spot hem als eerste en als een razende paparazzi schiet ik in rap tempo plaatjes. Hij stopt heel even om ons gedag te zeggen en geeft een paar sokken af alvorens weer door te rennen. Dat is één! Ik ben blij dat we hem gezien hebben. Op naar het volgende punt.
We hadden eerst bedacht dat we op nog een extra punt zouden gaan staan maar dat werd toch wel krap en ingewikkeld met de metro. Uiteindelijk hebben we besloten om deze maar over te slaan. Gelukkig maar blijkt even later als we heel lang op de metro staan te wachten. Omdat het zondag is rijdt hij minder frequent. We raken aan de praat met een andere Nederlandse supportster terwijl we wachten. Als de metro eindelijk komt is het megadruk op het perron en ook in de metro zelf staan behoorlijk wat mensen. Daar hadden we ook geen rekening mee gehouden dus nog meer bevestiging dat we een goede beslissing genomen hebben.
Het is een aardig stukje rijden en we zijn ruim een half uur onderweg. Ondertussen hebben we ook wel honger gekregen. Gelukkig hebben we voldoende tijd dus we zoeken een plek waar we een broodje kunnen eten. Daarna lopen we naar de cheering zone van Rijnmond. Om gebruik te kunnen maken van de wifi van Starbucks moeten we een paar meter verder gaan staan en we kijken twee oudere dames lief aan om hun plek aan het hek te krijgen zodat we het goed kunnen zien. Gaston is dan opnieuw slechts een paar straten van ons verwijderd.
Als je aan het lopen bent realiseer je je niet zo hoe lastig het is voor supporters om jou te spotten. Maar met honderden lopers die snel voorbij rennen kan het even wegkijken al voldoende zijn om je te missen. Als loper ben je zelf ook wel alert als je weet dat iemand er staat, maar het is altijd maar afwachten of je iemand op tijd ziet. Ook nu is het gelukkig Frank die hem aan ziet komen en ik herhaal mijn paparazzi act. Omdat hij even verderop toch stopt lopen we daar snel naar toe en kan ik hem nog een handje zoute pretzels aanbieden. Uiteindelijk loopt hij weer verder. Dat is twee!
De derde en laatste stop is op fifth avenue. We hoeven alleen maar dwars over te steken naar Central Park toe om hem aan de andere kant weer tegen te komen. Tenminste, dat denken we. Als we eenmaal bij Central Park zijn blijken de lopers al veel eerder het park in te duiken. Dus moeten we nog een heel stuk terug lopen. Wij lopen geen marathon vandaag, we wandelen hem gewoon. Onderweg vraagt Frank of ik spijt heb dat ik toch niet achter dat startnummer aangegaan ben. Ik weet het niet. Het voelt enorm dubbel. Had ik willen lopen? Altijd. Kriebelt het als ik iedereen zo zie rennen? Absoluut. En het is nog een hele mooie medaille ook. Maar ergens ben ik ook enorm blij dat ik het niet gedaan heb. Frank bevestigt wat ik goed heb aangevoeld. Hij had het me gegund maar het niet leuk gevonden. En gek genoeg voelt het toch ook heel anders als je er voor kiest om in te schrijven en er naar toe leeft dan wanneer je zo op het laatste moment ‘even’ meeloopt. Een marathon loop je namelijk niet alleen op de dag zelf, maar ook de maanden ervoor. Ik wel in elk geval.
Eenmaal bij de bocht waar de lopers Central Park in gaan zoeken we een plekje om te gaan staan. Gaston zal ons niet verwachten omdat we hebben gezegd dat we links op fifth avenue staan en we bovendien hebben we geen wifi om hem in de gaten te houden, maar goed het moet maar. We rekenen een beetje uit hoe laat hij er zou moeten zijn en beginnen vanaf dat moment met uitkijken. Opnieuw realiseer ik me hoe moeilijk het is en hoe snel het gaat. En omdat we niet kunnen tracken zouden we hem ook zomaar gemist kunnen hebben.
Dit keer ben ik het die hem als eerste ziet. Omdat we wat verder weg staan moeten we heel hard roepen maar uiteindelijk ziet hij ons toch staan. Hij lacht nog dus dat is een goed teken maar hij loopt wel door. Dat is drie! Voor ons zit het er nu op en kunnen we alleen nog naar het verzamelpunt lopen waar hij straks het finishgebied uit komt. We zoeken de tunnel op die ons naar de andere kant van Central Park brengt. Bij het verzamelpunt staat Angelique de Rijnmond lopers op te wachten en wij vleien ons op een bankje neer om op Gaston te wachten. Na ruim een half uur komt hij eindelijk aanlopen en kunnen we hem feliciteren. Omdat we het inmiddels een beetje koud hebben gekregen blijven we niet lang hangen en nemen de metro en daarna de bus terug naar het hotel. Daar duiken we lekker even op bed om lui naar de TV te kijken tot het etenstijd is. Want we zijn helemaal naar de klote.
Best vermoeiend dat supporteren. Ik loop liever een marathon!
Leuk stuk, klasse prestatie ! Gaston, petje af! Ik ben blij dat het gelukt is !
Dank je! Wij zijn ook blij dat het Gaston gelukt is.