Je koopt een nieuwe bank. Mag ook wel na ruim tien jaar. En dan begint de ellende. Want als je de bank een stukje wegschuift om wat opmetingen te doen valt het wel erg op dat de muur er achter een beetje vies is. Zeg maar gerust dat het silhouet van de bank er gewoon in staat. Dus besluit je met een zucht dat de muur dan maar geverfd moet worden. Maar ja, als de muur geverfd moet worden, moet het tapijt eigenlijk ook wel schoongemaakt. En voor je het weet heb je een klusweekend te pakken.
Dan komt de volgende uitdaging. Want wanneer ga je dat doen? Terwijl we de agenda trekken en met inachtneming van de planning van de levering van de bank komen we eigenlijk maar tot één mogelijkheid. Juist ja, dat weekend waarin ik na een drukke werkweek en met achterstallig huiswerk voor mijn opleiding een springles heb met paardrijden, een 20 km rondje moet lopen volgens mijn schema én ons aangemeld heb voor een bootcamp sessie met Flijmscherp. En tot overmaat van ramp krijg ik ook nog een supergave uitnodiging van Anita Nederland voor een Bouncing Bootcamp. Dat vereist het uiterste van datgene waar ik niet goed in ben. Keuzes maken en onderhandelen.
Een ding is zeker, de Bouncing Bootcamp moet doorgaan. Dat moet kunnen want het is op zondagavond dus als ik erg mijn best doe lukt het vast wel om ervoor te zorgen dat we dan klaar zijn. Bovendien heb ik een joker. Er is Formule 1 op zondagmiddag, daar kan ik vast wel wat mee. Ik besluit om die dan ook maar als eerste in te zetten. Het lukt. Ik krijg toestemming om te gaan op voorwaarde dat ik Frank niet met de rotzooi achter laat. Moet lukken. Nadat ik een officiële ja heb gekregen vertel ik hem pas dat ik al wel om half vijf weg moet. Een halve grom beschouw ik dan maar als een akkoord.
De springles met paardrijden laat ik sowieso schieten. Tenslotte had ik dat met de Flijmscherp bootcamp ook niet gered dus daar heb ik al maatregelen op genomen. Die komt over twee weken wel weer. Dan zitten we nog met het hardlopen en de bootcamp. Het hardlopen kan ik vrijdagavond doen. Gewoon zorgen dat ik een beetje op tijd weg ga van mijn werk, de afstand inkorten naar 10 km en dan hebben we die ook getackeld. Alleen de bootcamp nog. Frank staat zelf ook ingeschreven maar hij heeft al ruim van tevoren aangegeven dat hij gaat overslaan. En ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij daar niet op terug gaat komen. Zelfs het argument dat ‘we al betaald hebben’, wat niet helemaal waar is, mag niet baten. Ik laat het maar.
In de aanloop naar het weekend neem ik een moeilijk maar wijs besluit. Ik zeg de bootcamp ook af. Hoe graag ik ook had gewild, hoe leuk ik het ook vind, soms moet je verstandig zijn. Ik wil Frank tegemoet komen en zelf eigenlijk ook niet lopen stressen op zaterdagochtend. Het is altijd meer werk dan je denkt en ik wil toch ook dat de boel goed en netjes gebeurt. Alles behalve maandagochtend nog in de rotzooi te zitten als de nieuwe werkweek weer begint. En ik mag niet klagen. Vrijdagavond rennen, zaterdag en zondag klussen en dan zondagavond naar de Bouncing Bootcamp van Anita. Ik zeg, goeie deal!
Maar je kan van alles in je hoofd hebben, de realiteit is vaak anders. Als ik vrijdag toch weer redelijk laat wegrij vanuit mijn werk ben ik moe en heb ik het koud. Het is ook al donker en ik moet in mijn eentje rennen. Hoe fijn zou het zijn als ik lekker morgenochtend mijn rondje kan doen? Ik besluit mijn laatste troef uit te spelen. Ik bel Frank en ik doe hem een oneerbaar voorstel. De weekboodschappen moeten namelijk ook nog gedaan worden. ‘Als ik die nou vanavond al doe, morgen vroeg opsta en zorg dat alles klaarligt, mag ik dan mijn rondje morgenochtend doen voordat we beginnen met verven?’ Als ik het aanbod om dan op de terugweg ook nog even langs de slager te gaan er bij gooi is zelfs dat geregeld.
Op zaterdag doe ik wat ik beloofd heb. Ik sta vroeg op, ik help Frank met alles klaarzetten en ren een heerlijke 10 km. In de kou maar met daglicht en muziek. Op de terugweg ren ik langs de slager en haal vlees en beleg. Thuis maak ik en passant nog even snel erwtensoep klaar voor het avondeten van zondag en pak de kwast om vrolijk achter Frank aan te schilderen. Eind van de middag zijn we klaar met ronde één.
Zondag staan we opnieuw vroeg op en gaan gelijk aan de slag met ronde twee. We zijn min of meer klaar als de Formule 1 begint en ik ruim vast een kastje weer in. De grootste rommel is weg en onze woonkamer ziet er weer helemaal fris en fruitig uit als Deborah me komt halen voor de Bouncing Bootcamp. Die is helemaal fantastisch. Ik hoef me nergens schuldig over te voelen als ik op de trampolines heen en weer spring en terwijl we worden afgebeuld kan ik weer een vink zetten op mijn lijstje dat ik deze week dus zelfs in de sportschool ben geweest. Min of meer. Als ik ‘s avonds weer thuis kom eet ik een overheerlijke kop erwtensoep en duik lekker vroeg mijn bed in om met een tevreden gevoel en voldoende uitgerust weer aan een nieuwe week te beginnen. Vlak voordat ik in slaap val schiet me echter ineens te binnen dat ik in al mijn vergenoegzaamheid over mijn uitstekende planningsvaardigheden toch een heel klein detail ben vergeten.
Had ik ook niet nog iets van achterstallig huiswerk?