Vandaag een rustig dagje. We hoeven ‘maar’ 10 km en tussen al het geweld van elke week een lange duurloop door was het plan om er niks bijzonders van te maken. Met nadruk op ‘was’, want als er ruim 100 RMD-ers ergens in de polder van Langsingerland gaan rennen dan krijg ik een ernstige aanval van FOMO. Bovendien hebben ze vrijwilligers nodig en had ik me al min of meer aangeboden. En mocht ik nog twijfelen, ons Roparunteam Jatogniettan?! gaat ook helpen en lopen. Zie je wel? Het ligt niet aan mij. Ik heb er gewoon niets over te zeggen!
We hoeven pas om 12:00 te lopen maar mijn plekje op de registratiedesk voor de 30 km opent om 9:00. Met nog een ontbijtje dat opgegeten moet worden staat de wekker dus gewoon op werkstand, te weten 7:00. Gelukkig heb ik ondanks de dikke buik van de ‘All you can eat’ maaltijd gisteren goed geslapen en hoef ik alleen die dikke buik mee te slepen en geen dikke ogen. Het is even zoeken maar dan staan we toch op de juiste plek en melden ons ‘for duty’ bij de organisatie. Shirtje aan, op mijn post en dan is het wachten tot mensen hun startnummer komen halen.
Anita Dexters schuift even later bij me aan en we hebben uitgebreid kans om even bij te kletsen. Het is dan ook alweer even geleden dat we elkaar gezien hebben. Ze is de eerste in een lange reeks RMD-ers die voorbij komen want nadat ik nog twee keer naar de Jumbo ben geweest voor de lunchpakketjes gaat het los op de 30 km en voor we het weten staat er een lange rij om hun nummer op te pikken die we als een geoliede machine wegwerken. En dan is er ineens rust. Het is 12:00 en de 30 km en de 21 km zijn gestart. Tijd voor mij om me klaar te maken voor de 10 km, die drie kwartier later start.
Ik ben nog helemaal niet in hardloopmodus en we staan nog een tijdje buiten in het zonnetje te kletsen met deze en gene. Gelukkig is het maar drie minuten lopen naar de start dus we zijn toch nog ruim op tijd als we om 12:30 die kant op gaan. Ik wil nog één keer racen voordat ik mijn volledige focus op Zuid-Afrika leg en volgens schema moet dat vandaag dan maar gebeuren. Daarna is er niet echt gelegenheid meer voor nadat ik er van de week achter kwam dat ook op de dag van de pre-marathon 10 km Park16Hoven, ik eigenlijk 30 km moet lopen. Ieder wedstrijdje vanaf nu wordt dan ook echt een training. Vooral een training in langzaam lopen dat is…
Het startschot klinkt, mijn muziek gaat aan en ik zeg Frank gedag. En weg ben ik. Ik voel gelijk al dat het geen makkie gaat worden. Teveel gesnoept de laatste tijd, te eenzijdig getraind, stiekem toch een korte broek aan moeten trekken in plaats van een lange en te weinig motivatie om alles er uit te halen wat er in zit. Sub60 moet geen enkel probleem zijn maar ik wil eigenlijk wel sub55. Anders ben ik echt lui geworden. Voorlopig eerst maar naar het 5 km punt.
Zoals gewoonlijk loop ik weer als een kip zonder kop. Ik krijg weinig mee van het polderlandschap en kijk niet verder dan mijn stap lang is, slechts gefocust op mijn snelheid en de muziek in mijn oren. Een nummer per kilometer betekent 10 nummers. Ongeveer, mits het nummers van Metallica zijn en ik op een tempo van 5:00 per kilometer loop. Dat laatste lukt aardig, al moet ik er wel hard voor werken. Ik voel me niet echt in vorm en neem me voor om toch weer wat serieuzer het snoep te laten staan de komende periode. Nou ja, vanaf morgen dan.
De waterpost komt sneller dan verwacht en staat al op 4 km. Echt drinken doe ik niet maar ik spoel voornamelijk mijn mond en probeer wat water in mijn gezicht te gooien. Dan weer rap verder. Ik haak aan bij een dame die dan weer mij voorbij loopt, en dan weer ik haar. Ik haal mensen in en wordt ingehaald. Frank zie ik niet maar zal ongetwijfeld niet ver achter me zitten.
Ik kom op mijn dode punt, zo net voorbij de 6 km. Nu moet ik ongeveer 2 km doorbijten en dan kan ik weer gaan aftellen. Maar eerst nog een paar vervelende bruggetjes en viaductjes, zowel bovenlangs als onderdoor, en natuurlijk even lachen naar Evert Buitendijk die weer trouw langs de kant staat om mooie foto’s te maken. Bij de tweede drankpost gun ik me een miniwandelmomentje. Ik neem me voor om door te lopen tot de 9 km en dan de laatste kilometer nog even aan te zetten. Ik heb uitgerekend dat ik rond de 51 minuten uit moet komen dus dat vind ik wel acceptabel.
Als ik het viaduct weer uitloop gebeurt er echter iets geks. Ik ben bij de Jumbo waar ik de lunchpakketten gehaald heb. 2 seconden later zie ik op de weg het woord ‘Finish’ gekalkt staan met een pijl naar rechts. Ik kijk op mijn horloge. 8,6 km. ‘Nee!’, denk ik mezelf. ‘Nee, nee, nee!’ Dit is compleet foute boel. Ik kan er nog niet zijn, dit is minstens een kilometer te kort. Verslagen ren ik onmiskenbaar op de finish af en ik vraag mezelf af waar ik verkeerd gelopen ben. Waar heb ik iets gemist? Waar heb ik afgesneden? Want het zal toch niet zijn dat het parcours niet klopt? Niet met zoveel afwijking. Als ik over de mat ben staat Anita me op te wachten om water uit te delen en krijg ik een medaille. Maar het voelt niet goed. Mijn klokje zegt 8,78 km.
Ik check bij wat andere mensen en iedereen heeft hetzelfde. Rond de 8,7 km. Fuck. Dus toch het parcours. Ik besluit gelijk om de 10 km vol te maken. Ik wil geen medaille voor 8,7 km, ik wil een medaille voor 10 km. Ik zet mijn waterflesje weg en wil weg gaan als ik Frank binnen zie komen. Hij heeft ook de pest er in maar wil niet mee dus ik ga alleen. Langs de route terug op een punt waar geen publiek meer staat zet ik mijn klokje weer aan en ren een heen en weertje. Volledig uit mijn flow maar wel met herstel gehad pak ik een stukje heuvel erbij langs het spoor omdat dat een vrije weg geeft. Bij 9,5 km keer ik om en ren terug tot ik de vertrouwde vibratie van mijn horloge voel. 10 km in toch een verrassende 50:11. En daar zal ik het mee moeten doen.
Ik wandel terug naar de finish waar we een tijdje bekende RMD-ers opwachten die de 21 km en de 30 km lopen. Ondertussen leren we dat we ergens een lus gemist hebben omdat een verkeersregelaar de voorfietser de verkeerde kant op gestuurd heeft. Blijkbaar stond er een hek dat dicht was. Het maakt de frustratie er niet minder om, behalve dan de wetenschap dat het niet aan ons gelegen heeft. Maar goed, ik heb mijn snelle 10 km gelopen en zal me moeten gaan focussen op afstand vanaf nu. En een saucijzenbroodje en een klein ijsje verzachten de pijn ook wel enigszins.
Als iedereen binnen is zoeken we nog even een terras op waar we tot het eind van de middag van het zonnetje genieten. Tegen de tijd dat we thuis zijn, gedoucht en gegeten hebben, de was gedraaid en ik de medaille opgehangen en het startnummer opgeruimd heb ben ik het eigenlijk alweer vergeten. Volgende week lopen we gewoon weer lekker relaxed een lange afstand.
De uitslagen staan inmiddels gecorrigeerd op 8,7 km online, en met mijn 44:01 op die afstand ben ik toch maar mooi 17de vrouw.