Ik ben bij de CPC. Het gaat gewoon door maar ik ben er pas helemaal zeker van als ik de bevestiging gezien heb. En dat lukt op de een of andere manier niet. Koortsachtig probeer ik op mijn telefoon de Facebookpagina te laden maar hij wil niet. Dan maar via Instagram of rechtstreeks op de website. De telefoon blijft alsmaar hangen en ik switch van het ene naar het andere medium. Het lukt niet. Ondertussen probeer ik me om te kleden terwijl er allerlei mensen om mij heen lopen, dwars over mijn tas en spullen. En dan word ik wakker. Ik kijk op de klok en het is 7:32. Ik grijp direct naar mijn I-pad en het eerste dat ik zie als ik hem opensla en de Facebook pagina zich opent is het fatale bericht. AFGELAST!
Kut. Ik maak Frank wakker met het bericht dus zijn dag begint ook goed. Er schiet van alles door mij heen. Vooral teleurstelling maar ook een stukje gelatenheid. Het is inmiddels niet meer de eerste keer. Boosheid vanwege dat stomme weer in Nederland, onbegrip voor de organisatie en de burgemeester van Den Haag, de vraag of ze dan niet eerder kunnen starten of de 10 km door kunnen laten gaan. Maar diep in mijn hart snap ik ook wel dat ze het risico niet nemen gezien de enorme organisatie er omheen en dat je dat ook niet zomaar om kan gooien. Wordt zo wel een duur grapje dat hardlopen, al helemaal omdat ik twee startnummers heb. Tenslotte zegt het schema 30 km vandaag.
Maar tussen al die emoties door blijft natuurlijk de hamvraag, wat nu? Lopen moet ik toch maar de truc van de Bruggenloop twee jaar terug waarin we met een klein groepje alsnog de route gelopen hebben zal vandaag niet opgaan. Omdat we gisteren al voorzichtig voorbereid zijn op de mogelijkheid dat het niet door zou kunnen gaan heb ik al aan Oostvoorne gedacht. Mijn eerste reactie is echter: ‘Nee, ik ga niet, ik moet 30 km lopen.’ De tweede reactie is echter: ‘Het is beter dan niets en ik ben ook wel weer toe aan een stukje metaal.’ We checken het op internet. Of deze wel doorgaat en of je überhaupt nog kan na-inschrijven. Het is een dubbele ja. Maar omdat er veel mensen aangeven te komen als alternatief voor de CPC wordt het ook nog spannend of we wel een startnummer kunnen krijgen. Ook dat mogelijke probleem wordt getackeld als ik me bedenk dat we anders gewoon een eigen route van vorig jaar kunnen lopen, 25 km via de GPX op de Garmin.
Plan B gemaakt pak ik alle spullen bij elkaar terwijl Frank getrouw pannenkoeken bakt. Zodra we klaar zijn gaan we op pad om ervoor te zorgen dat we er zo vroeg mogelijk zijn. Als we er bijna zijn krijg ik een berichtje via de Messenger. We kunnen twee startnummers overnemen zodat we zeker weten dat we kunnen starten. Deal! Als dat geregeld is kunnen we even rustig gaan zitten. De RMD-ers druppelen binnen en het is een vrolijk weerzien. Toch voel ik me ontheemd. Het autistische deel van mijn brein heeft zich nog niet aangepast aan de omschakeling van Den Haag naar Oostvoorne. Bovendien ben ik het er nog steeds niet mee eens. Buiten valt er af en toe wel een regenbuitje en het waait een beetje, maar van code geel, laat staan oranje, is er nog geen spoor.
Om 11:30 gaan we naar buiten voor de groepsfoto, want tja, als we er dan toch zijn. Daarna richting start. Yvonne, Ketura, Roos, Rob en Harold gaan samen lopen en ik besluit aan te haken. Frank loopt in principe ook mee, maar volgt zijn eigen tempo. Ik zet wel mijn muziek aan en verder zie ik het wel. Mijn plan gaat niet verder dan hier, vanaf nu is het go with the flow.
The flow gaat goed. Het is heerlijk om nergens over na te denken, gewoon te rennen en alleen maar met de groep mee te hoeven rennen. Ik hoef niet op mijn snelheid te letten, niet te rekenen, niet in te delen, alleen maar bij te blijven. We krijgen een kleine regenbui over ons heen, alhoewel het meer voelt alsof we door een wolk rennen dan dat het echt regent, en het waait, maar ik heb het niet koud en loop eigenlijk wel lekker. Het tempo is ook goed. Sneller dan gepland met de CPC maar tenslotte loop ik ook minder vandaag dus het mag wel.
Op 5 km staat de eerste drankpost. Ik loop een beetje vooruit zodat ik rustig een bekertje kan pakken. Helaas is de tafel aan mijn kant leeg dus ik moet dwars oversteken naar de andere tafel voor een bekertje water. Met als gevolg dat ik even aan moet zetten om weer bij de groep te komen. Niet snel daarna begin ik in mijn comfortzone te komen. Ik ren af en toe een stukje vooruit om een foto te kunnen maken, probeer te lachen en te ontspannen en om me heen te kijken naar het landschap. Ik herken een heleboel stukken van onze eigen route een jaar eerder en de wijken met mooie huizen waar we doorheen lopen en waar ik met mijn oom en nicht regelmatig doorheen gereden ben. Ik vraag me af of we misschien zelfs nog wel langs het huis van mijn oom lopen, die ook in Oostvoorne woont.
Ondertussen stevenen we af op de 10 km. Frank loopt al een tijdje voor ons en ook Harold laat ons los om vooruit te snellen. Omdat ook Yvonne ons heeft laten gaan lopen we nog met zijn vieren, Roos, Ketura, Rob en ik. En dat loopt helemaal prima. Het blijft verder droog en er komt zelfs af en toe een zonnetje door. De wind waait wel stevig, meestal van voren of van de zijkant maar af en toe ook in de rug en dan kunnen we vliegen. De 15 km dienen zich dan ook snel aan.
Omdat ik best trek heb peuter ik nog een gelletje uit mijn Flipbelt. Een krijgertje uit Berlijn maar die moeten tenslotte ook op. Cola smaak, maar ik vind hem niet echt lekker. Hij werkt wel, er zit cafeïne in en ik voel de boost voor de laatste kilometers. Omdat zowel Ketura als Roos mij en Rob aansporen om gas te geven doen we precies dat, we geven gas. We zitten dan op 17 km. De zon schijnt en we krijgen de wind vol in de rug mee. Voldoende aanleiding om nog even flink de sokken er in te zetten. Frank halen we niet meer in maar met een gemiddelde snelheid van ruim 12 km per uur rennen we richting het voetbalveld en de finish. Ik kijk nog terloops naar links en zie het Oostvoornse meer. Megagrote golven met witte koppen geven toch wel een beetje aan dat er behoorlijk wat wind staat en een klein stukje van het ‘Ik ben het er niet mee eens!’ gevoel brokkelt af. Vooruit dan maar.
Ik loop nog even 100 meter door want mijn klokje zegt 21 km exact maar als ik hem daarna uit zet ben ik best verbaasd en meer dan tevreden met de 1:56 en een beetje. Een paar minuten later komen ook Ketura en Roos binnen en dan begint het toch weer te regenen. Frank haalt de tas uit de auto en binnen drinken we nog wat en praten wat na met deze en gene. Uiteindelijk gaan we toch op zoek naar ons warme bad. Ik heb hele gemengde gevoelens. Ik heb goed gelopen, het was erg gezellig, het weer viel 100% mee maar de CPC is toch onvervangbaar. Hoe dan ook, ik zal er mee moeten leven want het is wat het is.
Volgende week de Road through Rotterdam. Ook erg gezellig en met alleen maar RMD-ers. Gewoon 35 km, zoals het hoort. Op een relaxt tempo van 9,5 km per uur. Route bepaald, verzorgingsposten geregeld, tempogroepen ingedeeld. En het is een belangrijk onderdeel van mijn training. Ik heb er zin in en we gaan gewoon lekker lopen. Als het tenminste niet afgelast wordt wegens een beetje wind en regen. Het zal toch niet?
Nee joh, Rotterdammers kunnen wel tegen een stootje!