Vandaag is de dag waarop velen hun laatste lange duurloop doen voor Rotterdam. 30 of 35 km met de Road through Rotterdam, traditioneel georganiseerd door de RMD groep. Voor sommigen is het de eerste keer dat ze zo’n lange afstand lopen, voor de meesten is het voorlopig even de laatste keer voordat ze zich opnieuw aan de 42 km (en een beetje) uitdaging wagen. Voor mij is het slechts het begin. Het begin van een reeks van 3 lange 30 km plus trainingen. Maar in plaats van er tegen op zien heb ik er zin in. Om slechts één hele belangrijke reden. Het is zo gezellig!
Ik mag pacen op de 9,5 km per uur. Ik heb de eer om groep Feyenoord 2 dwars door de straten van Rotterdam te begeleiden. En ja, we lopen ook een stukje van de officiële route, zij het tegengesteld. We worden om 9:00 verwacht in het Topsport Centrum waar we om 9:15 de briefing krijgen. Dus na onze pannenkoeken rijden we richting De Kuip om vervolgens een uur lang mensen gedag te zeggen, bij te praten, te knuffelen en een paar nieuwe gezichten de handen te schudden. Dan is het tijd voor de briefing, de algehele groepsfoto en de groepsfoto van ‘mijn’ groep. We starten 10:00 sharp en we hebben mazzel. Het is droog met af en toe zelfs een stukje blauwe lucht. Een goed begin is het halve werk.
We beginnen de route op het Eiland van Brienenoord en dat is gelijk al bingo. Een aantal mensen is hier nog nooit geweest. Ik loop samen met Piet voorop, mijn medepacer. Het is even zoeken naar het juiste tempo maar gelukkig hebben we Ronald als fietser bij ons die ons af en toe wat influistert als we te hard dreigen te gaan. Noem het maar enthousiasme. Het Eiland heeft geen geheimen voor me en ook de draai daarna naar de Piet Smitkade hoef ik niet over na te denken. Het eerste stuk is gelijk aan de nieuwe route van de Bruggenloop. Daarna moet ik even opletten. Toen Frank en ik hier twee weken geleden aan het eind van onze training liepen was ik niet meer helemaal aanspreekbaar, laat staan dat ik toen onthouden heb hoe we moeten lopen. Franks wegmarkeringen bieden gelukkig uitkomst en zonder kleerscheuren halen we netjes het Noordereiland. Vanaf daar weet ik het wel weer redelijk.
In de verte zien we de andere groepen lopen maar we hebben eerst nog een waterpost. Met de instructies van Marco in mijn achterhoofd blijven we niet hangen maar lopen direct door als iedereen zijn drinken heeft. Tegen de tijd dat we de kubuswoningen bereiken valt er een heel erg klein hagelbuitje. Goede timing want we lopen beschut. Wel even tussen de toeristen door manoeuvreren. Dan over de Binnenrotte richting Hofplein en de luchtbrug. Ook voor velen zo’n onbekend stukje Rotterdam. Hier halen we de eerste groep in, die van de 8,5 km per uur.
Als we bij het laatste stukje van de luchtbrug zijn zien we de 9 km per uur groep stilstaan. Ik zie het gelijk, foute boel. En inderdaad is er een valpartij en ook nog van een vriendin. Ik stop even om te kijken of ik wat kan doen maar ze is in goede handen en ik realiseer me dat ik door moet. Ik heb de verantwoordelijkheid voor mijn eigen groep. Met pijn in mijn hart loop ik door en dat is maar goed ook als Piet niet helemaal 100% goed loopt. Gelukkig maakt het niet zoveel uit en zijn we snel weer exact op de route. Mijn vriendin spookt echter nog lang in mijn hoofd en ik hoop maar dat ze niet erg gehavend is en nog kan lopen.
We lopen inmiddels dwars door de stad en ondanks dat de winkels nog niet open zijn, is er best al wel wat winkelpubliek op de been. Ze kijken ons raar aan maar maken ruimte om ons te laten passeren. Via de Lijnbaan en de Westblaak duiken we het metrostation op het Eendrachtsplein in richting het Museumpark. Scheelt weer een oversteek. We zitten inmiddels op 13 km en ik bedenk me dat ik hoognodig eens even wat moet eten. Ik peuter een energy bar uit mijn vest, opnieuw een krijgertje uit Berlijn, die verrassend genoeg eigenlijk best lekker is. Door het park komen we bij de volgende verzorgingspost waar ze speciaal voor mij zoute stengels hebben liggen. Ik laat ze me goed smaken en neem zelfs nog een handje mee voor onderweg.
Onderweg naar de Maastunnel. En opnieuw een primeur want er zijn mensen in de groep die nog nooit door de Maastunnel gelopen hebben. Dit zijn de momenten wat een loop als vandaag extra leuk maakt en ik voel me trots dat ik ze deze stukjes van ‘mijn’ stad mag laten zien. Op de roltrappen zet ik mijn klokje even op pauze en dat had ik beter niet kunnen doen. Want ondanks dat ik hem in de tunnel weer aan zet blijkt aan de overkant dat hij het GPS signaal niet oppakt. Ik mis dus een kilometer ten opzichte van de rest. Bummer. Nou ja, daar maken we ons later wel zorgen over.
We draaien langs de Waalhaven richting de fietsbrug over het spoor naar het Zuiderpark. De wind heeft hier best wel vat op ons en is koud. Maar gelukkig is het nog steeds droog en er komt zelfs af en toe een zonnetje om de hoek kijken. Als we de brug over zijn moet ik toch echt plassen. Ik moest eigenlijk bij de vorige stop al maar dacht dat ik het wel op kon houden. Wetende dat er zo meteen weer een verzorgingspost is stuur ik Piet vooruit met de groep en neem ik even mijn momentje achter een boom. Om vervolgens met een iets snellere pas de groep inderdaad bij de verzorgingspost weer in te halen. Daar is ook nog een andere groep die we gelijk passeren.
Het Zuiderpark zijn we zo door en daarna mogen we richting Slinge. We lopen nu op de marathonroute maar dan tegengesteld. Dat is voor het Havenspoorpad wel een zegen vandaag want we hebben de wind in de rug. We gaan dan ook iets sneller tot aan de volgende post. De groep heeft er voor het grootste gedeelte geen moeite mee. Iedereen loopt lekker en de gesprekken zijn niet van de lucht. Ik word zelfs bestempeld als BRMD-er, Bekende Rotterdam Marathon Deelnemer. Alweer een momentje van trots. Trots dat ik deel ben van deze mooie groep en trots dat ik dat al vanaf het eerste begin ben, toen de groep uit nog geen 300 mensen bestond.
Het Havenspoorpad is lang en ook al vind ik het niet saai, in tegenstelling tot een paar anderen, begin ik zo langzamerhand mijn billen wel een beetje te voelen. Maar we lopen vrolijk door richting Station Lombardijen. Onderweg komen we het grapje van Frank nog tegen, een markering op de weg anders dan een pijl. Iets met wat initialen van een niet nader te noemen iemand en de geestestoestand van deze persoon. He knows. We all know. We don’t say it out loud.
We naderen de 30 km. Bij Lombardijen zijn er een paar afgesplitst om in totaal 30 km te lopen. De rest gaat voor de 35 km. In het tunneltje voor de laatste verzorgingspost staat er nóg een klein grapje van Frank op de weg, ‘I love RMD’. Hoe kan je niet? Daarna is het nog maar 5 km, een laatste rondje tot aan De Kuip. Maar het venijn zit hem in de staart want als we richting De Kuip lopen hebben we zwaar wind tegen. Eenmaal daar moeten we nog een kilometer dus we doen nog een rondje. Ik heb dan 35 km gelopen, maar 34 km op mijn teller staan. Tja, die ene kilometer van de Maastunnel hé?
Ik kan het niet hebben dat ik 35 km gepaced heb en maar 34 km op mijn klokje heb staan, dus ik ga nóg een rondje. Je hebt OCD of je hebt het niet. Als ik de 35 km vol heb mag ik ook eindelijk naar het Topsportcentrum. Daar wacht me een medaille, een blikje chocomelk en een broodje kaassouflé. Als Frank ook binnen is praten we nog wat na en zijn uiteindelijk bijna de laatsten die weg gaan. Eenmaal thuis kunnen we terugkijken op een zeer geslaagde dag en vooral ook een zeer geslaagde loop. En daarom zeg ik ook uit de grond van mijn hart: Alle vrijwilligers, fotografen en deelnemers die deze loop, wat zeg ik, die deze groep mogelijk maken, BEDANKT!
You’ll truly never ever run alone!
📸 Ellen Biesheuvel