Hoe lang is een kilometer?

Over iets minder dan drie weken lopen er weer meer dan 10.000 deelnemers de magische afstand van 42,195 km, oftewel een marathon. En dat is best ver. Tenminste… Als ik een ding geleerd heb in de afgelopen 9 jaar dat ik aan het hardlopen ben is dat elke afstand relatief is.

Mijn allereerste wedstrijd was 4 km. Daar trek ik tegenwoordig figuurlijk gezien mijn hardloopkleding niet eens meer voor aan. Maar toen ik geblesseerd was in 2016 kon ik nog niet eens een kilometer rennen. Huilend gaf ik het op voordat ik aan het einde van de Maasboulevard was en wandelde naar huis. De langste bijna kilometer die ik ooit gelopen heb. En ik zal nooit mijn eerste 10 km vergeten. Het was een perfecte dag, met perfecte omstandigheden, en ik voelde me perfect. De trots die ik voelde toen ik het getal 10 op mijn I-phone zag staan is slechts geëvenaard op 5 april 2015 met die magische afstand van die 42 km en een beetje. Een jaar eerder met de helft van dat aantal kilometers voelde ik me een stuk minder. Aan de CPC kwam destijds geen einde. 2,5 uur pure marteling.

Maar wat maakt nu hoe lang een afstand is? Natuurlijk blijft alles boven de 20 km ook voor mij, met inmiddels 7 marathons op mijn palmares, iets dat ik niet even tussen neus en lippen doe. Maar ik schrik er niet meer van. Op het hoogtepunt van mijn schema voor de eerste marathon had ik zelfs trainingsdagen door de week dat ik bij mezelf dacht: ‘Oh, ik hoef ‘maar’ 10 km vandaag!’ Tegen de 5 km die ik afgelopen maandag moest lopen na de 36 km van zondag zag ik daarentegen enorm op. En voelden ook een stuk zwaarder. De 15 km die ik twee dagen daarna liep gingen dan weer als een zonnetje. Allemaal relatief dus.

Relatief en tussen de oren. Want hoe ver een afstand is wordt niet bepaald door het aantal kilometers. Of het aantal miles. Tenminste, niet alleen. Het wordt ook bepaald door wat je gewend bent, hoe de omstandigheden zijn, hoe je je voelt, wat je referentiekader is, wat je doel is en vooral hoe gek je jezelf maakt. Ik ga over 4 weken 56 km lopen. Het ene moment ben ik er volledig van overtuigd dat ik dat ga halen en dat het een feestje wordt. Het andere moment vraag ik me af waar ik in godsnaam aan begonnen ben. What was I thinking?

Over 4 weken zullen we het weten. Niemand kan daar nu enige voorspelling over doen. Het is de vorm van de dag, van de wedstrijd, van de kilometer. De eerste kilometers gaan meestal het snelst, daarna worden ze vanzelf langer. De laatste is dan weer snel. Behalve dan die 100 meter tot aan de finish.

Die laatste 100 meter tot aan de finish duren het langst. Aan die 100 meter komt geen einde. Het maakt niet uit hoe ver je daarvoor gelopen hebt, welke ontberingen je gehad hebt of wat je hebt moeten doorstaan. De lange weg die je hebt gevolgd tijdens je trainingen. Maar dat geeft allemaal niet, dat ben je zo weer vergeten. Diezelfde laatste 100 meter zijn namelijk ook het mooist. Want daar heb je het namelijk allemaal voor gedaan. Aan het eind van die 100 meter staan altijd die prachtige 6 letters. De langste 100 meters. De mooiste 100 meters. Waar je ook loopt. En het aller-aller-allerbeste van alles?

In Rotterdam zijn het er 500!