Het is grijs. Grijs buiten. Grijs in mijn hoofd. Een keer in de zoveel tijd komt het opduiken. Meestal in de winterperiode.
Het komt altijd onverwachts. Ik bedoel, zolang het buiten nog licht is ’s avonds, je een aangenaam temperatuurtje hebt en je lekker aan het rennen bent, komt dat geweldige idee om ergens in het voorjaar een marathon te gaan lopen. Je bent enthousiast, je print een schema, het ziet er goed uit, en je vertelt iedereen trots wat je gaat doen. Je begint aan je trainingen. Langzaam opbouwen, je langste duurloopje ligt nog onder de 10 km, je loopt alles met gemak. Door de weeks kom je thuis, het zonnetje schijnt dus je loopt je rondje om daarna al dan niet nog even een terrasje te pakken. Life is good.
Naarmate de eerste weken voorbij zijn begint de omgeving te veranderen. Bomen worden bruin, blaadjes beginnen te vallen, af en toe een regenbuitje. Een terrasje na het lopen zit er niet meer in. Maar dat geeft niet. Je vordert in je schema, er zit nu wel eens een langer duurloopje tussen voor de zaterdag- of zondagochtend. Toch loop je alles nog prima, tenslotte wordt de training geleidelijk aan zwaarder en bouw je het op. Je streept de dagen af, de officiële inschrijving heeft inmiddels plaats gevonden. Vriendinnen haken af als het een beetje regent, maar jij niet, want jij bent aan het trainen. Je voelt je sterk.
En dan komt dat moment. Zonder het in de gaten te hebben is het koud geworden. Zonder jas kan je de deur niet meer uit. Je lange duurlopen van twee maanden geleden zijn nu de trainingsafstanden door de week. Om op zondag twee keer zo ver te moeten lopen. Soms regent het dagen achter elkaar, waardoor je er niet aan ontkomt om als een verzopen kat thuis te komen. Na je werk loop je steevast in het donker. Vriendinnen hebben het allang opgegeven en houden een hardloopwinterslaap. Die marathon lijkt nu ineens niet zo’n goed idee meer. Je loopmotivatie is net zo hoog als de temperatuur buiten. Onder nul.
Het is eenzaam daarbuiten. Je enige bondgenoten zijn je schoenen, je warme kleding, misschien wat muziek, en je wil om straks die finish te halen. Je moet het opnemen tegen regen, wind, kou, duisternis, vermoeidheid en veel kilometers. Heel veel kilometers. Een enkele lotgenoot komt voorbij maar heeft geen oog voor je, want die vecht zijn eigen strijd. De bank en de verwarming zijn heel verleidelijk. Bijna had je er aan toe gegeven. Het moest uit je tenen komen om toch te gaan.
Je schema lijkt onmogelijk. Onhaalbaar. Onrealistisch. Waarom zoveel kilometers? Hoe ver nog? Hoe lang nog? Hoe vaak nog? Alles boven de 20 km is toch eigenlijk ook gewoon absurd. Moet je nou echt zo nodig? Een halve marathon is toch ook een mooie prestatie? Of een kwart eigenlijk ook wel. Waarom doe je jezelf dit aan? Doe net als je vriendinnen en hou gewoon lekker een hardloopwinterslaap. Beetje trainen in de sportschool als het buiten pijpenstelen regent. Kom je de winter wel mee door, en pak je het gewoon weer op als de zon weer gaat schijnen. Niks aan de hand.
Je ziet het niet meer zitten. Na een volle week zonder het minste zonnestraaltje en alleen maar grijze luchten kan je het niet meer opbrengen. Voor zondag staat er 28 km op het schema, en er wordt zware regen voorspeld. Je hebt last van je been. Je denkt aan opgeven. Er gewoon mee te kappen. Het is mooi geweest, maar dit is niet voor jou. Je bent er klaar mee, laat het maar over aan de grote snelle jongens. Het is geen schande. Je houdt het gewoon bij de halve. Life is a bitch.
En dan bedenk je je. Je denkt terug aan toen je het besluit nam. Je zoekt naar je kracht… en vindt die diep van binnen. 28 km door de regen? Laat maar komen. Wat zeg je? Al zou het sneeuwen. En je houdt dat ene doel voor ogen. Finishen aan het eind van die 42,195 km. Je kan dit. Je wilt dit. En je gaat het doen!
Want ook na een hardloopdepressie, komt altijd zonneschijn.
Tip: Altijd op de hoogte blijven van de nieuwste blog? Like mijn Facebookpagina en hou de berichten in de gaten.