Mag ik op zondag een keer uitslapen, is het weer niet goed! Vorige week hadden we twee vrachtwagentjes bij ons tijdens de Roparun. Als ik rond een uur of tien wakker word heb ik het gevoel dat ze allebei over me heen gereden zijn. Drie keer. Om zeker te weten dat ze me geraakt hebben. Dom van mij om te denken dat ik met een nacht van 8 uur slaap het gebrek van een hele week goed kan maken. Want niet alleen slechts 2,5 uur slaap tijdens het hele weekend van de Roparun, maar ook een concertje van Metallica er achteraan, drie dagen heel vroeg op voor mijn werk en laat thuis, paardrijden en een boksclinic in Veghel met Anita Nederland maakt dat het slaapsaldo van deze week zwaar in de min staat. En die ene nacht met gehoest en geproest naast me is dan niet voldoende nee.
Maar goed, we hebben de Ladiesrun vandaag. Riep ik een paar weken terug bij de inschrijving nog heel stoer tegen Deborah ‘natuurlijk doen we de 10 km, dat kan makkelijk!’, vraag ik me nu af waarom ik überhaupt ingeschreven heb. Maar ik weet wel waarom, ik kan mezelf immers niet helpen. En het is ook gewoon leuk. We starten pas om 14:15 dus de planning zegt 13:00 aanwezig is 12:30 van huis weg. Uitgebreid de tijd dus om nog een was draaien, de vaatwasser uit te ruimen en administratie bij te werken. Frank is al wezen lopen terwijl ik nog krakkemikkig in bed lag te zijn. Gelukkig kan ik weer enigszins op mijn rechterbeen staan. Na de boksclinic van vrijdagavond schoot mijn been midden in de nacht volledig in de kramp met als gevolg dat je gisteren een baksteen kapot kon slaan op mijn kuit. Meestal is het Frank die dan als een speenvarken naast zijn bed staat te gillen, dit keer was het mijn beurt, met het verschil dat ik het geluidloos ondergaan heb om de lieverd niet wakker te maken. Tja, het zwakke geslacht hé?
Hij bakt voor de verandering weer eens pannenkoeken voor me, dat dan weer wel. En ik krijg een verrassing want het wordt een variatietip, pannenkoek met appel. Omdat we tussen ontbijt en lunch in zitten eet ik er drie in plaats van twee. Je weet wel, van die ‘daarkrijgjespijtvanmaartochdoejehet’ beslissingen. Deborah is er netjes op tijd en die heeft nog meer pijn in haar kuiten dan ik gisteren had. Waar zo’n boksclinic toch al niet goed voor is. Moet ze ook niet de dag ervoor ook nog eens haar benen trainen, dat krijg je er nou van. Gelukkig hebben we wel gelachen. Nu is het als een boer met kiespijn, of moet ik zeggen als een boer met spierpijn?
We rijden met de scooter naar het Zuiderpark. Frank gaat mee op de fiets om te supporteren en foto’s te maken. Als we daar aankomen is het niet zo heel erg druk. De meeste dames van de 5 km zijn al naar huis en de 7,5 km is ook al aan de gang. We kunnen dan ook op ons gemak de startnummers halen en naar de WC. Toch voelt het een beetje raar. Vorig jaar waren we hier al vroeg, met 30 vrouwen en een groot Anitafeest. Vandaag doen we het met z’n vieren als ook Nicole en Patricia aan komen lopen.
Omdat ik nog steeds als een kip zonder kop rondloop ben ik mijn startnummerband vergeten en moet het ouderwets met speldjes doen. Het zonnetje begint door te komen en we zeggen ook nog een paar RMD-dames gedag. Dan gaan we maar in het startvak staan en wachten op de warming up. Het is een groot feest. Vanwege de warmte maar nog meer vanwege onze spierpijn dansen we wel mee maar slaan de feitelijke warming up over. Met de zon zijn we wel warm genoeg.
We staan redelijk vooraan en ik zie Frank met de fotocamera in de aanslag. Als we mogen gaan rennen zorgen we er dan ook voor dat we rustig aan lopen en aan de goede kant. Die foto’s hebben we vast in de pocket. Het valt me mee met de warmte en alhoewel ik Deborah even terug moet houden, lopen we toch al gauw zo’n 11 km per uur. Na anderhalve kilometer heb ik de neiging om uit te kijken naar een busje met nummer 335. Ik moet echter door en ben benieuwd of ik nog weet hoe dat moet. Het gaat echter voorspoedig en de kilometers vliegen aan me voorbij zonder moeite. Slechts een enkele pannenkoek dreigt op te spelen tijdens het lopen. Told you so!
Langs de lijn staan diverse bekenden. Douglas, de man van Anita waar ik volgende week een triathlon date mee heb, mensen van de Rotterdam Running Crew, mensen van de RMD en Robert Lathouwers, waar ik toevallig vanochtend nog voor ingeschreven heb om zaterdag een training van bij te wonen via Asics. We zwaaien naar zijn mobiel, aan foto’s geen gebrek deze run. Op 2,5 km staat de drankpost waar Petra ons toejuicht en waar we even rust pakken. Op ongeveer 4 km zie ik Frank in de verte op een brug zitten. Hij kletst met een buurman dus ik zwaai om zijn aandacht trekken. Dat lukt en we kunnen weer poseren. We maken een hartje van onze handen, dat heeft Deborah me een kilometer eerder geleerd toen we langs een officiële fotograaf liepen.
Tot 5 km gaat het goed, dan schiet de hartslag van Deborah omhoog. Bovendien beginnen haar kuiten toch wel op te spelen. Zelf zit ik weer in mijn flow en voel me steeds beter. Wat moet dat toch irritant zijn voor anderen. We wandelen even zodat Deborah haar hartslag weer omlaag kan brengen alvorens we weer verder rennen. Ons doel is 59:59 en we hebben nog marge dus dat moet lukken. We wisselen af met rennen, soms even wandelen en zeker ook dansen bij de diverse bands die langs de route staan.
Dat brengt ons uiteindelijk naar de 9 km, nog 1 km te gaan. Ineens loopt Carmen naast me en rent even mee. Zo lang al niet meer gezien maar ze zal er zijn bij de Ekiden. Ze waarschuwt dat Frank op links staat dus daar lopen we dan maar naar toe voor nog meer foto’s. De finish volgt direct daarna. 59:59 was wel heel erg plannen maar we zitten er niet ver naast met 59:02. Ik vind de medaille mooi dit jaar en hij past bij alle ‘hartjes’ foto’s die we gemaakt hebben. Deborah schiet gelijk de massagetent in terwijl we wachten op Frank. Als hij er is nemen we nog wat te drinken en snoepen een patatje alvorens we de scooter weer opzoeken richting huis.
De eerste wedstrijd na de Roparun staat weer op de teller. Ik kan het nog, 10 km achter elkaar. Vanaf nu kunnen we weer aan een nieuw schema beginnen. Athens the Classic. En om gelijk goed in de stemming te komen doen we maandag een testrun met Hoka One One en Run2Day, donderdag de Inner Circle run, zaterdag training met Robert en zondag de Olympische afstand triathlon. Gewoon, omdat het kan.
Of toch omdat ik gewoon nog steeds heel erg van snoepen hou?