De klassieke soort van afsluiter van het hardloopseizoen voordat iedereen op vakantie gaat of het zomerreces begint is de Ekiden Rottterdam. Niet dat er in de zomer niet gelopen wordt maar gedurende een maand of twee is de keuzestress op de zondag iets minder dan normaal.
Daar waar we een aantal jaar geleden begonnen met de aankondiging van het eerste RMD Dreamteam zijn er direct meerdere teams ontstaan en doen we dit jaar met maar liefst 8 teams mee. We hebben er inmiddels een aparte Facebookpagina voor en er is dit jaar ook een captains Messenger groep aangemaakt voor informatie en het compleet maken van teams. Want zodra de aankondiging van de inschrijvingen zich aandient begint het te zoemen in de groep.
Kan en wil iedereen in het team dit jaar weer meedoen? Wie was er vorige keer niet maar wil heel graag lopen? Zijn er blessures of andere redenen die een wisseling nodig achten? En zijn er ambities om heel snel te lopen? Ook ik heb de nodige uitdagingen. Want Marco was vorig jaar op vakantie maar wil natuurlijk dit jaar weer graag meelopen. En aangezien hij in het oorspronkelijke team zat moeten we natuurlijk wel een plekje voor hem vinden. Na wat overleg met de drie mannen die vorig jaar ons uit de brand hielpen toen er wat mensen uitvielen blijkt dat ze dit jaar andere verplichtingen hebben.
Het ene probleem opgelost dient het volgende zich aan, want nu heb ik ineens van mensen teveel naar mensen te kort. Niets dat een oproep op Facebook niet kan verhelpen overigens. Moet je het wel goed doen en geen aannames dat iemand al iets geregeld heeft. Shit, het valt nog niet mee om teamcaptain te zijn. Ik heb weer iets goed te maken. Maar uiteindelijk is het team compleet en fixed. Marco, Anita, ik en Frank als vaste deelnemers, en Marilene en Ysbrand als nieuwkomers in het team. Op naar de volgende uitdaging. Want wie gaat wat lopen?
Op twee na die een voorkeur uitspreken is de rest gelukkig allemaal flexibel in te zetten. En dan maak ik gebruik van het voordeel van captain zijn, want zelf heb ik ook een voorkeur. Ik ben lui en ik wil graag in het begin lopen. Marco wil graag beginnen voor een snelle 5, dan gooi ik Frank op de 10, loop ik daarna zelf de 5, mag Marilene de tweede 10, Anita de laatste 5 en Ysbrand mag afsluiten met de 7,2 km. Perfect geregeld toch? Of toch niet?
Een paar dagen voor de start komt er een slecht bericht van Marilene. De pechvogel heeft haar voet gebroken en kan niet lopen. Balen voor haar en paniek in de tent want nu hebben we toch een gat. Dankzij de teamcaptains groep hebben we gelukkig snel een vervanger. Fred wil wel meelopen op een voorwaarde. Aangezien hij traint voor de vierdaagse wil hij maximaal 5 km lopen. Tja, als teamcaptain moet je je dan opofferen. Take one for the team om het zo maar te zeggen, en dus mag hij mijn 5 km, loop ik de 10 wel. En als we dan toch bezig zijn. Frank wil ook graag wisselen, niet in de laatste plaats omdat hij last van zijn rug heeft, dus hij ruilt met Ysbrand. Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan?
De laatste uitdaging zit hem in mijn planning. Ik heb ‘s ochtends springles op de manege en dat wil ik echt niet missen. Dat betekent wel dat Frank de startnummers op moet halen en de boel een beetje moet aansturen totdat ik er ben. Met nog even de laatste instructies voordat ik vroeg de deur uit ga moet hij het maar doen. Na de les race ik terug naar huis om daar in mijn klaargelegde setje om te kleden en mijn klaargelegde tas te pakken zodat ik op mijn klaarstaande fiets kan springen. Onderweg kom ik Marilene tegen die achterop springt voor het laatste stukje. Het is dan inmiddels half twaalf.
Eenmaal aangekomen bij de tent is het al een drukte van belang, maar iedereen is er en Frank heeft alles ogenschijnlijk onder controle. Hij is zelfs bij de teamcaptains meeting geweest en praat ons bij over de wijzigingen ten opzichte van vorig jaar. Niet heel spannend, behalve dan dat ze geprobeerd hebben om wat minder chaos in het wisselvak te hebben. Er staat nu een digitaal bord waar aangekondigd wordt als de loper van jouw team een paar honderd meter eerder over een tijdsmat komt. Ok.
De officiële start is al om twaalf uur dus Marco gaat klaar staan en wij kijken hoe Nelli Cooman in de mini aan komt rijden, net als vorig jaar. Zo zie je haar nooit, zo zie je haar een paar keer achter elkaar aangezien ze ook ambassadeur van de Roparun is. Die goede oude Nelli. En natuurlijk gaan we ook nu weer met haar op de foto. Ze vraagt of we een team zijn met die groene shirtjes en kan het niet geloven als ik zeg dat we maar liefst acht teams hebben. ‘Acht teams?’, vraagt ze nog eens ongelovig. Jazeker, acht teams! Dan is het tijd voor de start en als iedereen weg is heb ik even een rustmoment om een boterham te eten en mijn spullen op orde te maken. Dat wil zeggen de chip op mijn schoen en de muziek in mijn oren.
Na Marco sjeest Ysbrand over het parcours en als Fred het stokje, of beter gezegd de Tasuki, overneemt van Ysbrand moet ik gaan opletten. Na een minuut of 20 hou ik angstvallig het bord in de gaten. Ik word er bloednerveus van, continue bang dat ik hem toch nog mis omdat ik net even de andere kant op kijk. Maar dan komt de verlossende naam in beeld, RMD Dreamteam 19,2 km. Ik ga klaar staan en even later komt Fred aanrennen. Ik zet mijn klok aan, ren mee om de Tasuki over te nemen en als ik over de start ben zet ik ook mijn muziek aan. Please do not disturb, woman at work.
De Tasuki is nat en fladdert rond mijn lichaam dus ik trek hem strak. Dit jaar hebben we een paarse. Die hebben we nog niet eerder gehad. Op de baan is het warm en zonnig maar eenmaal er af lopen we in de schaduw. Het valt me in eerste instantie mee met de warmte. Het voordeel van de Ekiden is dat er continue mensen in tegengestelde richting lopen en omdat we zoveel mensen kennen is er veel afleiding. Ik loop dan ook onophoudelijk te groeten en te high fiven. Het pad is bekend en ik weet waar ongeveer het keerpunt moet zijn. Als ik er eindelijk ben tel ik af, de eerste 2,5 km zitten er op. Net als bij de triathlon, maar dan langere stukken met minder herhalingen.
Op de terugweg baal ik direct dat ik nog een rondje moet. Ik merk dat ik moe ben en weet weer exact waarom ik de 5 km wilde lopen. Maar het zal tanden op elkaar worden en doorgaan. Ik schakel mijn gevoel uit, zet mijn blik op oneindig en mijn verstand op nul als ik de tweede ronde in ga. Inmiddels heb ik het warm en laat de muziek zijn werk doen. Nu hoef ik nog maar een keer en als ik straks bij het keerpunt ben mag ik ‘naar huis’ en ben ik klaar.
Onderweg kom ik veel mensen tegen die het zwaarder hebben dan ik en ik haal ze dan ook ik. Desalniettemin ben ik erg blij als ik het stuk in het bos af heb en weer richting PAC draai. De laatste kilometer overleef ik altijd wel en ik kijk met medelijden naar de lopers met een 4 op hun nummer die overduidelijk net gestart zijn met hun eerste rondje. Ik mag zometeen neerploffen, zij moeten nog. Als ik de baan op ren pak ik de Tasuki om hem zometeen aan Anita te geven die al klaar staat. Een glimlach voor de foto, Tasuki om Anita hangen en nog even over de mat om het officieel te maken en dan ben ik klaar. Godzijdank. En ik heb nog niet eens zo slecht gelopen, 51:03.
Ik trek een droog shirt aan en een vest want ik heb het koud, en laat me verleiden tot een kaassouflé. Ik vind dat ik die wel verdiend heb. Het ijsje doen we als het hele team binnen is. Samen met Frank kijken we uit naar Anita. Omdat het bord lijkt te blijven hangen loop ik naar het begin van de baan om te kijken of ik haar zie aankomen. Een tijdje later zie ik Frank ineens voorbij rennen, het bos in. Hé? Dan is ze allang binnen en heb ik haar gemist? En inderdaad, eenmaal terug bij de tent heb ik niet alleen maar blijkbaar ook Frank haar gemist. Shit, dat is niet leuk en kost tijd. Maar goed, niets meer aan te doen.
Het wachten is dan ook nu op Frank tot hij zijn rondjes gemaakt heeft. Na de eerste doe ik snel rekenen en als het bijna tijd is trommelt Marco de rest van het team op om klaar te staan terwijl ik op de uitkijk ga staan. Wachten duurt altijd lang maar dan is hij daar toch eindelijk en rennen we het laatste stukje tot aan de finish met hem mee. Nu kunnen we eindelijk gaan feestvieren, oftewel ik kan kan een ijsje gaan halen, er mag bier komen en Douglas is ondertussen aan de paella begonnen. Als die klaar is begint het helaas te regenen waardoor mensen al snel richting huis gaan. Wij blijven wel tot het eind om te helpen de spullen op te ruimen en gaan uiteindelijk ook richting douche. Tenslotte was het een lange dag en hebben we ook nog beloofd om te helpen voor de Ronde van Kralingen morgen. Het was weer een geslaagd feestje. Eenmaal thuis blijkt het niet helemaal goed gegaan met het uitdelen van de shirts en ook vind ik de volgende dag de vouchers voor de sauna in een tas. Ach ja. Frank heeft het niet slecht gedaan maar toch ook nog een en ander te leren als aspirant teamcaptain. Misschien dat ik hem volgend jaar de teamsamenstelling laat doen.
Misschien…
Fotocredits: Evert Buitendijk Fotografie