De niet-hardloopvakantie

‘Schat, ik wil eigenlijk nog wel met vakantie dit jaar, naast onze loopweekendjes.’ ‘Dat is goed lief, zeg maar hoe, wat, waar.’ ‘Daar moeten we nog even over nadenken, maar ik wil géén hardloopvakantie.’ Met die voorwaarden kijken we naar diverse opties. Omdat Frank een eigen bedrijf heeft moeten we daar wel rekening mee houden. De bouwvak is dan een goede periode dus ergens eind juli, begin augustus. Daar word ik niet direct vrolijk van. Even los van dat het een dure periode is, vallen landen als Spanje of Italië af, met al die gillende kinderen in het zwembad. We moeten dus creatief zijn.

Na wat diverse opties te hebben overwogen bedenk ik me opeens: ‘Ging jij vroeger als kind niet altijd naar Oostenrijk?’ Bergen, mooi weer, niet al te druk, niet al te duur, we kunnen er met de auto heen en ik ben nog nooit in Wenen geweest. Lijkt me een goed plan. En wat Frank ook zegt, de hardloopschoenen gaan gewoon mee. 

Als we op de kaart kijken zie ik meer opties. Bratislava ligt vlak bij Wenen en ook Budapest is niet zo gek ver weg. Ben ik ook nog nooit geweest. Wat ligt er nog meer? Hmmm, wat dacht je van Praag op de terugweg? Al pratende vormt zich het plan en is de vakantie wel zo’n beetje rond. Denk ik…

Twee weken later komt het. ‘Zeg liefje, ik heb nog even zitten kijken naar onze trip naar Oostenrijk.’ Oh jee, wat gaan we krijgen? ‘Wat is daarmee?’ ‘Wist je dat als we daar zijn, dat je daar ook een trail kan lopen?’ Mijn mond valt open. ‘Maar je wilde toch geen hardloopvakantie?’ En dan komen de magische woorden. ‘Ja, maar dit is anders.’ De eeuwige joker die we gebruiken in een No-win discussie. Ik moet er om lachen en maak de fout door te zeggen: ‘Is goed schat, regel het maar.’ En hij regelt het.

Hij schrijft ons in voor de GrossGlocknertrail in Kaprun. De dagen erna ben ik druk maar als ik het rustiger krijg duik ik er eens even in. ‘Hoe lang is die trail eigenlijk?’ Het lijkt wel die scene uit ‘De marathon’ maar ik blijf iets minder onbewogen dan Martin van Waardenburg als het antwoord komt. ‘De kortste afstand is 30 km.’ Slik. De kortste afstand? Reden genoeg om er iets verder in te duiken. Ik spreek geen Duits maar begrijp voldoende van termen als ‘technisch moeilijk’ en ‘14 uur tijdslimiet’, en ‘no walk in the park’ zegt ook onmiskenbaar genoeg. ‘14 uur tijdslimiet’? Voor 30 km? Staat dat er echt? Holy fuck!

De dagen erna wordt het steeds meer en meer duidelijk. De GrossGlocknertrail is een UTMB trail oftewel Ultra Trail de Mont Blanc. Geen kattenpis dus. De mogelijke afstanden zijn 100 km, 75 km, 50 km en de puppytrail van 30 km. Die gaan wij doen. 1000 hoogtemeters waarbij we starten op 2300 m en over twee gletsjers lopen. Leuk, ahum. Gelukkig heb ik nog even de tijd om aan het idee te wennen. 

Naarmate we dichter bij ons vertrek komen krijgen we meer informatie doorgestuurd. De route is bepaald, onderdak geregeld, nu is het tijd om even naar de race zelf te kijken. Hoe laat moeten we starten, hoe zit het met het ophalen van de startnummers en vervoer? Oh, en die lijst met verplichte items die we mee moeten nemen? Eens even kijken. Trailvest, drinkwater, fluitje, eten, opgeladen mobieltje, etc, check, check, check, check en check. Regenjas mét capuchon die 10.000 schmerber kan weerstaan? Moeten we even naar kijken. Regenbestendige jasjes genoeg in de kast maar zonder capuchon. Zouden ze daar echt streng in zijn? Wat verder nog? Stokken. Niet verplicht maar highly recommended. Ook regelen dus.

Die zaterdag er op gaan we maar eens kijken bij de trailwinkel. Stokken? Ja hebben ze, in verschillende soorten en maten. We laten ons voorlichten. Klinkt goed. Kost dat? We krijgen bijna een hartverzakking. € 140 voor een paar stokken? En dan zijn ze nog afgeprijsd ook! Hyperventilerend gaan we maar even bij de jasjes kijken nadat ons verzekerd is dat het echt verplicht is én ze het gaan controleren. En geen jasje is niet starten. Ik pak een willekeurig jasje dat aan de eisen voldoet. Hij voelt lekker en ziet er goed uit. Totdat ik het prijskaartje zie. Nu heb ik recentelijk een leesbrilletje aangeschaft voor de hele kleine lettertjes maar dit kan ik nog wel lezen. Toch moet ik drie keer kijken omdat ik gewoon niet geloof wat er staat. Drie cijfers achter het euroteken en het eerste cijfer is een drie. 

Ik staar een paar minuten ongelovig naar het prijskaartje en kijk daarna richting Frank. Die staat met eenzelfde ongelovige blik naar het prijskaartje van een vergelijkbaar herenjasje te kijken.  We wisselen een blik en weten genoeg. ‘We kijken nog even verder, tot ziens.’ Cheapo’s als we zijn proberen we het bij de Decathlon, waar ze natuurlijk de verkeerde stokken hebben en ook nog eens niet op voorraad, laat staan de hoge kwaliteitsjasjes die een wolkbreuk kunnen weerstaan. Op weg naar huis langs de Bever dan maar, waar we ons neerleggen bij het feit dat als je met de big boys mee wil doen, je zal moeten investeren. Oftewel als je met Sylvester Stallone op oorlogspad gaat kan je niet aan komen zetten met een keukenmesje van de Ikea.

Een paar stokken, een waterdicht en ademend jasje mét capuchon en een first aid kitje rijker maar een koninkrijk armer fietsen we naar huis. We zijn er klaar voor, laat die Ultra Trail maar komen. Nou ja, de kids run versie. En technisch gezien dan. We hebben de spullen, de organisatie er om heen is geregeld, maar zijn we er ėcht klaar voor? Nou ja, je moet ergens beginnen. De impressiefoto’s zien er prachtig uit en geven een beeld van wat ons te wachten staat. For better or for worse. Het zal een mooie maar pittige uitdaging worden.

31,3 km trailen. Maximaal 350 deelnemers. 1000 hoogtemeters. Weissee Gletscherwelt Trail loopt door moeilijk berggebied, over het algemeen boven de 2600 meter. De verwachting is dat we over een groter sneeuwgebied moeten, met kans op slecht weer. 90% zijn trails die grotendeels moeilijk begaanbaar en erg technisch zijn. Maximale inspanning, maximale fun. En we krijgen ook nog een UTMB punt.

Niet slecht voor een niet-hardloopvakantie!