10 km. Zijn we er klaar voor? Het voelt als 7 jaar geleden. Mijn eerste 10 km wedstrijd. Ik weet dat ik het kan maar ben ook een beetje zenuwachtig. Als het maar goed gaat. En aan de andere kant, waarom zou het niet goed gaan? Ze zeggen wel eens dat vertrouwen te voet komt en te paard weg gaat. En het vertrouwen in mijn enkel moet dan ook weer helemaal opgebouwd worden. We gaan het zien vandaag, bij de Vestingloop Hellevoetsluis.
Het is een vreemde dag. Frank zou oorspronkelijk mee gaan maar blijft toch liever Formule 1 kijken. Terwijl hij ‘s ochtends een lange duurloop doet lig ik nog in bed. Daarna bak ik pannenkoeken. Zelf. En op weg naar Hellevoetsluis zit Herman naast me in de auto en niet Frank. Eenmaal aangekomen op het startterrein vraagt iedereen dan ook waar hij uithangt. Thuis voor de buis dus. Nou ja, ieder zijn eigen feestje en wij bouwen het feestje hier.
Het is gezellig druk met een hele hoop bekenden. De groepsfoto is dan ook aardig groot. Eenmaal in het startvak voor de 10 km, de 5 km is dan al geweest, wordt er ook nu een minuut stilte gehouden. Ditmaal voor Marcel en een van de vrijwilligers die onlangs overleden is door een ongeluk met een tractor. Daarna wordt er afgeteld en het startschot wordt gegeven met een kanonschot dat best hard klinkt.
De eerste kilometer is over klinkers en ietwat ongelijke ondergrond, en leidt ons door de haven van Hellevoetsluis. Ik loop voorzichtig, zoekend en met beleid. Sowieso is het best druk dus al had ik gewild, echt hard kan ik hier niet. Daarna draaien we de polder in. Een wijds landschap met schapen, paarden en koeien maar ook met vlak asfalt van het fietspad en de weg. Hier kan ik lekker lopen en, als ik mijn ritme heb gevonden, zelfs genieten van de omgeving in plaats van dat ik continue naar de weg loop te staren, bedacht op hobbels, bulten, kuilen en andere oneffenheden. Ik vind zelfs een polstasje van iemand die dat verloren is. Omdat ik toch geen haast heb pak ik hem op en doe hem om. Ik voel dat er van alles in zit en stel me zo voor dat iemand straks wanhopig zijn autosleutels kwijt is. Dan zou ik ook willen dat iemand hem vond, oppakte en mee nam. Ik geef hem straks wel af bij de organisatie.
Ik loop heerlijk, het zonnetje schijnt, ik heb een lekker muziekje in mijn oren en de omgeving is prachtig. Wat wil een mens nog meer op de zondagmiddag? Bij de drankpost wandel ik even, maak een praatje met een mede RMD-er die belangstellend vraagt naar mijn enkel en ga daarna weer lekker verder. Helaas duurt de pret niet eeuwig. Bij kilometer zeven zijn we terug in de stad en verandert de ondergrond weer in ongelijk met veel bochten, trappetjes, bruggetjes en schuine weg. En dat vind mijn enkel dan toch nog niet helemaal fijn. Als we tussen een aantal gebouwen door rennen krijg ik bijna een Urban Trail gevoel.
Ik pas mijn snelheid aan, wandel bij de trappetjes, laat iedereen voorbij gaan die daar behoefte aan heeft, lach nog even naar het vogeltje, probeer mijn bochtjes niet te scherp te maken en neem geen enkel risico bij de heuveltjes naar beneden. Op die manier bereik ik zonder kleerscheuren de finish en ik ben blij. Ondanks dat de laatste drie kilometer toch een beetje spannend waren en mijn enkel nu moe is heb ik toch maar mooi weer 10 km in de enkel. Dat geeft de burger moed voor verdere opbouw. In alle opwinding vergeet ik bijna het polstasje af te geven. Nieuwsgierig kijk ik toch even wat er in zit en ben eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld als er alleen maar powersnoepjes in zitten. Nou ja, ik geef hem toch maar af. Je weet nooit of iemand er aan gehecht is.
Op weg naar huis vraag ik aan Herman hoe het met Max gaat. Die blijkt na 300 meter in de eerste bocht gecrasht te zijn. Zit je dan thuis voor de buis terwijl je ook gezellig met je hardloopvrienden in het zonnetje een prachtig parcours in Hellevloetsluis had kunnen lopen. Maar ik zeg niks. Karma is a bitch en ik ga het lot niet tarten nu het de goede kant op gaat. Deze kan ik in elk geval afvinken.
Nu heb ik twee weken voor een belangrijke beslissing.