Over iets meer dan drie weken loop ik de marathon van Athene. Tenminste dat is wat er op de planning staat, of ik hem ook daadwerkelijk loop weet je natuurlijk nooit. Een virusje, een misstap, een spierscheurtje of een stiekeme overbelasting kan altijd roet in het eten gooien. Maar goed, er vanuit gaande dat dat allemaal niet gebeurt ga ik opnieuw de uitdaging aan om ‘dat klere-eind’ te lopen. Is het nog wel een uitdaging na alles wat ik gedaan heb? Jazeker, want hoe je het ook went of keert, hoe vaak je al gelopen hebt, het blijft toch nog steeds 42,195 km. Bovendien is er altijd wel iets waardoor het weer anders is dan de vorige keren.
In dit geval het dreigement van iedereen die ik ken die hem ook gelopen heeft. Namelijk de woorden, ‘saai’ en ‘zwaar’. Wat maakt het dan zo saai en zwaar? We lopen van het stadje Marathon naar Athene toe. Gewoon, langs de autoweg. Geen muziek, geen uitgebreid publiek, misschien een tafeltje met wat bananen en bekertjes water maar voor de rest heel basic. Net als bij de Albert Heijn. Geen merkmarathon, niet eens het eigen merk in de categorie ‘Excellent’ maar gewoon de basicvariant. De euroshopper. Zoals ze het toen ook deden. Die weg schijnt daarnaast ook nog over wat heuvels te lopen en omdat het van A naar B is, is het niet automatisch zo dat alle meters die je omhoog loopt je ook weer naar beneden loopt. Als laatste ligt Griekenland aan de Middellandse Zee. Wat wij Hollanders ‘het zuiden’ zouden noemen. Zuid oost om exact te zijn, maar in elk geval in een gebied dat temperatuurtechnisch warmer zou moeten zijn dan in ons kikkerlandje waar we getraind hebben. Alhoewel je het tegenwoordig nooit meer weet met die ontregelde weersomstandigheden. Waarom lopen we hem dan? Om die andere 4 woordjes. ‘De finish is fantastisch!’ Kunnen we natuurlijk ook gewoon alleen de laatste kilometer lopen, maar dat is dan weer onze eer te na.
Als ik naar mijn voorbereiding kijk dan moet ik echter eerlijk bekennen dat ik nog nooit zo slecht getraind heb. Rekenkundig heb ik zelfs voor mijn eerste marathon meer en gestructureerder mijn kilometers gemaakt. Ik volgde braaf een schema dat ik af en toe omgooide, zolang ik maar wel alle afstanden liep die ik lopen moest. Een paar halve marathon afstanden, een keer 26 km en een keer 30 km. Als ik nu kijk heb ik maximaal een keer een halve marathon gelopen en dat was nog in Disney ook. Dus in een rustig tempo en met regelmatig wandelen. Daarvoor en daarna ben ik niet verder gekomen dan 15 km.
Ik zou natuurlijk mijn enkelblessure de schuld kunnen geven. Vooruit, ik ben niet al te hard voor mezelf en het heeft invloed gehad, maar feit is gewoon dat ik te lui was om een schema te maken. En als halve autist heb ik nu eenmaal een schema nodig om goed te kunnen trainen. Met andere woorden, ik heb maar gewoon wat gedaan zoals het uitkwam.
‘Maar jij hebt dat toch helemaal niet nodig? Jij loopt dat toch gewoon op je sloffen?’ Hmmm, ik geloof zeker dat ik een heel eind kom. Ik heb voldoende, soms misplaatst, vertrouwen in mezelf, weet dat mijn basis redelijk getraind is, heb inmiddels de nodige ervaring en doe sowieso wel vaker dingen die onbezonnen en onverstandig zijn. Maar er is een groot verschil tussen iets ‘op je sloffen lopen’, ‘moeite doen’ of ‘helemaal naar de klote gaan’. En eerlijk gezegd wil ik dat laatste graag bewaren voor het zetten van de kwalificatietijd voor Boston of proberen podium te lopen op een plaatselijk loopje. Kijk, wat moet dat moet, maar moet dat dan in Athene? Op een plek waar het toch al ‘saai’ en ‘zwaar’ wordt?
Om niet helemaal alles aan het lot over te laten ga ik zondag nog ‘even’ 30 km lopen. Een soort wanhopige laatste check om de mate van ‘naar de klote gaan’ op 8 november enigszins proberen in te schatten. We pakken de Randstadrail naar Den Haag CS en lopen vanaf daar terug naar Rotterdam naar huis. Niet in de laatste plaats omdat ik dat altijd al een keer heb willen doen. Ik geloof zelfs dat ik dat tijdens de trainingen van mijn eerste al bedacht had. Het is er echter nooit van gekomen, tot nu dan.
Wat ook mooi meegenomen is, is dat we dan gelijk een beetje kunnen oefenen op dat ‘saai’. Want laten we eerlijk zijn, we zullen wel door Delft komen wat wel een leuk stadje is, en we lopen een stuk langs de Zwet, maar het merendeel zal een lange rechte weg zijn. Ook heel basic, zonder publiek en met alleen een banaan in onze zak en wat water in de camelback. De heuvels moeten we er dan maar een beetje bij denken. Gingen we overigens ook op trainen. Ik hoor het ons nog zeggen. ‘Voor Athene moeten we vaker de Van Brienenoord pakken, en dan een paar keer heen en weer.’ Ja. Hebben we ook niet gedaan.
Lopen in de warmte dan? Afgelopen zondag in München was het best warm. De week ervoor tijdens de Harbourrun was ik dan weer zeiknat. En koud. Disney? Lekker temperatuurtje maar niet bloedheet. En de weken ervoor ook afwisselend lekker, koud en koud en regenachtig. Een typische Hollandse zomer. Aankomende zondag wordt het ook middelmatig. Lekker polderweer in de polder. Dus nee, het motto ‘loop een najaarsmarathon want dan ben je beter bestand tegen de hitte’ gaat dit keer niet helemaal op denk ik.
Als ik dat zo bedenk is eigenlijk het enige dat ik veelvuldig getraind heb dat in de buurt van Griekenland en Athene komt Fetakaas eten. Dat dan weer wel. Alhoewel ik vrees dat we dat niet langs de route zullen krijgen. En als een tandeloos oud grieks mannetje dat daar toevallig met zijn ezel langs loopt het me aanbied denk ik ook niet dat ik het aan durf te nemen.
Valt dit onder de categorie ongetraind een marathon lopen? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat de meningen weer heel erg verdeeld zullen zijn. Gelukkig ben ik eigenwijs genoeg om daar dan weer mijn eigen mening over te hebben. En die marathon van Athene?
Epithymeíte mou týchi sto marathónio, zullen we dan maar zeggen. Ik denk dat ik het wel kan gebruiken…