Met gemengde gevoelens sta ik aan de start van de CPC. Vorig jaar was ik op de top van mijn training en liep ik hier een PR van bijna 10 km p/u. Prachtig weer, ik was helemaal in mijn element en voelde me beter en sterker dan ooit. Vandaag is mijn doel uitlopen, als test of ik fysiek alweer op weg naar voldoende herstel ben om überhaupt te starten op 10 april. Op basis van de 16 km van vorige week zou het goed moeten gaan, maar 16 is geen 21 en je weet maar nooit. Maar ik ben een ram, en een ram wil altijd winnen. Dus stiekem wil ik ook een mooie tijd neerzetten. De komende 2,5 uur zal uitsluitsel geven.
Het blijft een fascinerend fenomeen. Als je gewoon 21 km gaat trainen trek je je spullen aan, neemt je sleutels mee en gaat naar buiten. Als je een 21 km wedstrijd gaat lopen komt er echter een ware volksverhuizing op gang, sta je te stuiteren van de zenuwen en loop je als een kip zonder kop rond om te kijken of je alles wel bij je hebt en niks vergeet. Daarnaast kijk ik voor de duizendste keer op de Buienalarm app om te bepalen wat het weer gaat doen om te beslissen wat ik aan moet trekken. Op hoop van zegen dan maar. De planning is om om 12:15 weg te rijden, en wonder boven wonder lukt dat met drie man exact. De drie running musketeers gaan weer op pad, want naast trouwe loopbuddy Frank loopt vriend Gaston ook weer mee.
Het is gelukkig een relatief kort ritje naar Den Haag en eenmaal ‘achter de duinen’ is het wel dreigend donker, maar droog. We parkeren op het station en zijn op tijd om de 10 km te zien finishen. Ik zie Zélia in het publiek, blogster van Just Keep Running, en ga ongegeneerd met haar op de foto. Een vriend die meeloopt missen we tussen de meute in de finish, dus zoeken we het ‘meet en greet’ punt op van de Rotterdam Marathon 2016 Deelnemers. Ik word herkend aan mijn eigen shirtje dus dat is wel handig, en al gauw hebben we een aardig groepje verzameld. Het zonnetje is ook gaan schijnen, het wordt steeds beter.
Aan de start is het wel even fris, helemaal als we toch een beetje regen over ons heen krijgen. Ook daarin geen gêne als ik een wegwerpponcho uit een kliko vis. Extreme omstandigheden vragen om extreme maatregelen. Helaas moet ik ook plassen (alweer), maar dat red ik niet meer. Dan maar ophouden, misschien trekt het weg als ik ga lopen. Dat doet het niet, dus na een kilometer moet ik toch ėcht plassen en doe ik wat ik nooit eerder in een wedstrijd gedaan heb, namelijk stoppen voor een Dixie. Ik ben niet de enige en moet wachten. Tempus fugit en als ik er weer uitkom slaat de schrik me om het hart als ik de bezemwagens op me af zie rijden. Ik vrees dat ik mijn belofte aan de fysio ga breken toen ik zei dat ik niet zou gaan racen. Paniek is een slechte raadgever.
Gelukkig heb ik geen last van mijn been, haal veel mensen in en heb alleen al snel honger. Voorbij het Vredespaleis staan superfans Tom en Sylvia langs de kant die ik hartelijk groet en later kom ik ook collega Ilse nog tegen. Met mijn eigen bidon kan ik de drinkposten overslaan en lekker in mijn flow blijven. Het gaat goed, doseer mijn krachten, eten en drinken en kijk uit naar de Boulevard vanaf waar het ‘leuke’ stuk begint. Mijn nieuwe ‘oude’ schoenen zitten op zich prima, op een drukpunt onder mijn linkervoet na. Thuis blijkt het een eeltplek te zijn, daar moet ik later maar wat aan doen. Maar je bent een Terminator of niet, dus ik negeer alles en loop stug door.
De eerste 15 km gaan redelijk op de automatische piloot. Op de Boulevard schijnt de zon volop, het is geweldig loopweer, en het aftellen kan beginnen. Ik loop hem nu voor de derde keer, dus ik ken het parcours redelijk goed. Richting finish is het voornamelijk heuveltje af wat goed uitkomt, want ik begin wel een klein beetje moe te worden. Een klein beetje maar. Of toch niet zo’n klein beetje? Het maakt niet uit, nog maar drie kilometer. Ik heb inmiddels enorme spierpijn in mijn billen wat afleidt van de vermoeidheid. Wat zo’n halve centimeter onder je voet al niet kan doen met je lichaam. Dan toch weer de bocht en de laatste paar honderd meter. Frank en Gaston moedigen me aan vanaf de kant. Ik loop nagenoeg alleen op dit stuk, en met een brede lach en de handen in de lucht word ik als een filmster door de dienstdoende fotografen volop op de kiek gezet.
Ik heb nog geen drie minuten mijn tas als het dan toch begint te regenen, dus we lopen snel naar de auto. Maar niet nadat ik toch nog even langs de vrienden van ‘Reis je fit’ loop voor een foto. Het begint al een aardige collectie te worden. Onderweg naar huis check ik mijn tijd. 2:13:15. Geen PR, maar een supertijd als je bedenkt dat ik vier weken geleden geen stap meer kon zetten. ’s Avonds ben ik stijf aan alle kanten maar dat mag de pret niet drukken, en ik krijg er steeds meer vertrouwen in. Deze test is in elk geval geslaagd. Volgende week durf ik de generale repetitie wel aan om toch nog één lange duurloop te doen.
Had ik al gezegd dat ik de medaille van vandaag erg mooi vind? Om meer dan één reden. To be continued.
Leuk en mooi verhaal weer Saskia. Ik kijk uit naar je volgende avonturen.
liefs Sander
Dank je wel! Ik hoop nog veel avonturen te beleven.