Dodemanstrail: Trailhardheid

Ik ben erg gevoelig voor afwijkende dingen zoals bijzondere smaakjes, gekke kleurtjes, rare activiteiten, en ook spannende namen. Als ik er van hoor of het komt op mijn pad dan is mijn nieuwsgierigheid gewekt. Misschien omdat ik zelf ook een beetje afwijkend ben. Dus als ik ‘Dodenmanstrail’ hoor dan is mijn eerste gedachte ‘die wil ik lopen!’ Geen idee wat het inhoud, waar of wanneer het is of wat dan ook. Maakt niet uit. En als Frank zich inschrijft wil ik al helemaal. 

In eerste instantie toch nog heel even getwijfeld omdat het op zaterdag is en uiteindelijk toch ook weer een trail. Richard gaat ook dus Frank kan meerijden en dan kan ik mijn gang gaan. Ik vraag Frank nog even waar het is. ‘Ergens in de buurt van Eindhoven’, krijg ik als antwoord. Hmm, toch ook wel weer ver weg, maar uiteindelijk wint de nieuwsgierigheid het van mijn twijfels.

Zonder dat Frank het weet check ik de website voor wat meer informatie. Frank en Richard lopen de 42 km, dat zijn twee rondjes van 21 km. Is me iets te gortig maar ik kan best een rondje van 21 km lopen. Starttijd is 10:00 dus met Eindhoven een uurtje rijden is ook goed te doen en hoeven we niet zo idioot vroeg op. Even checken waar precies dan. Schin op Geul. Dat ligt in… Ja, dat ligt dus helemaal niet bij Eindhoven maar gewoon keihard in Zuid-Limburg, bij Maastricht! Zucht.

En dan vallen alle kwartjes op zijn plek. Onze vrienden in Gronsveld waar we al jaren met enige regelmaat logeren gaan verhuizen. We hebben ze sinds Athene niet meer gezien en ik vond het al jammer dat ik geen ‘afscheid’ meer van het huis, waar we vele plezierige uren doorgebracht hebben, kon nemen. Ik stuur een appje en een uur later is zowel kamp Gronsveld als kamp Richard afgestemd en geregeld. We gaan vrijdagmiddag die kant al op, blijven eten en logeren, lopen de volgende dag en na afloop kunnen we douchen en wat eten alvorens we weer richting Rotterdam terug rijden. Iedereen blij en misschien tijd dat ik Frank ook maar even informeer. Met name omdat ik ook zijn massagesessie van vrijdag heb moeten cancelen.

Zo gezegd, zo gedaan, dus vrijdag om 15:15 rijden we met volle sporttassen naar het Zuiden. Jenny en Gaston hebben hun best gedaan op een pastaparty en na een gezellige avond kunnen we prinsheerlijk slapen met een wekker rond 7:30. Frank en Gaston bakken dan pannenkoeken en om 9:00 rijden we superrelaxt in 20 minuten naar Schin op Geul.

Het weerbericht houdt het droog tot een uur of 13:00 en het is zelfs aangenaam warm. Officieel start ik een uur later dan de mannen maar omdat de hele trail opgedeeld is in diverse rondes van 11 km of 21 km mag ik gewoon met ze mee starten. Kunnen we gezellig met elkaar lopen de eerste ronde. Bram, René en Tony zijn er ook en om 10:00 kunnen we aan de bak.

En aan de bak zullen we. We worden gelijk geconfronteerd met een steile heuvel waar iedereen in zijn enthousiasme rennend omhoog schiet. Als ik halverwege al redelijk hoog in mijn ademhaling zit ga ik een vrouw voorbij die gewoon naar boven wandelt. ‘Ze heeft helemaal gelijk!’, bedenk ik me. Iemand heeft me ooit geleerd dat bij een steile heuvel je wandelend net zo hard gaat als rennend maar met de helft van de energie. Ik ga stante pede wandelen.

Frank wacht me boven op en op dat moment besluit ik gelijk dat ik beter op mezelf kan lopen en hij gewoon lekker met de mannen mee moet gaan. ‘Nee, we lopen het eerste rondje toch samen?’, sputtert hij tegen. Ik geef aan dat ik het echt niet erg vind, dat ik me opgejaagd ga voelen en lekker mijn muziekje op wil zetten om in mijn bubbel te komen. Na wat aarzeling en een ‘Vind je het écht niet erg?’ gaat hij er dan toch maar achteraan. Ik plaag hem altijd wel en hij drijft me af en toe tot wanhoop maar hij is toch gewoon de liefste.

Met Frank uit het zicht zet ik mijn muziek op de achtergrond aan en ren verder. Tenminste, na de eerste heuvel komen we op een stuk open vlakte waar er toch een behoorlijke wind blijkt te staan die we, nu dat we hem vol tegen hebben, pas voelen. Daarna duiken we weer het bos in en denk je dat je het ergste gehad hebt om aan de voet van een fijne steile trap te staan. Lekker dan. Heerlijk gevolgd door allerlei boomstammen waar je overheen moet klauteren terwijl je goed moet oppassen om niet uit te glijden in de modder. Het lijkt meer op een obstacle race dan een trail. ‘Dodeman’ heette het toch? ‘Sterven zonder doodgaan’ was de tagline. Ik had het kunnen weten.

Dan komt er toch een lekker stuk naar beneden om uiteindelijk bij de splitsing tussen de 11 km en de 21 km te komen. De 11 km zegt lekker doorhollen naar beneden, de 21 km stuurt me weer omhoog. Natuurlijk gaan we omhoog. Straks misschien nog een keer op deze plek en dan naar beneden. Misschien. Bij km 5 kom ik bij een hek met prikkeldraad waar we al voor gewaarschuwd zijn. Buik inhouden en langs het randje naar de andere kant, dan door een stuk priveweiland van een boer om aan het einde helemaal tussen het prikkeldraad door te moeten kruipen. 

Van daaruit even zoeken waar ik naar toe moet maar de man van de verzorgingspost stuurt me de goede kant op. Zo uit de wind is het heerlijk lopen, helemaal als het zonnetje doorbreekt. Het lange karrenspoor langs de weilanden doet me denken aan de wegen in Frankrijk waar we met de paarden in volle rengalop lekker overheen denderen. Als een goede diesel sportwagen begin ik nu eindelijk pas een beetje warm te lopen, in tegenstelling tot Frank. Dat is gewoon een Quad met een grote motor, die kan gelijk met volle kracht snel de heuvel op. Dat maakt hem zo geschikt voor het trailen en mij beter op de lange vlakke geasfalteerde wegen. 

Bij 8 km moet ik een steil bospad op, de Kerkweg. Volgens Gaston was dit de Dodeman en ik kijk uit naar het kruis. Eenmaal boven na de pittige klim zie ik niks dus of ik heb hem gemist of het is toch ergens anders. Ik mag in elk geval daarna naar beneden en weer omhoog en weer naar beneden en ik krijg het gevoel dat ik zigzaggend omhoog en omlaag aan het lopen ben. Op 10 km begin ik dan ook moe te worden en moet denk ik wat eten. Maar eerst nog door het grote weiland met de wilde koeien. Ook hier zijn we voor gewaarschuwd. ‘Probeer niet de plassen te ontwijken, dat lukt toch niet en je schoenen worden toch nat.’ Natuurlijk probeer ik de plassen te ontwijken. Natuurlijk lukt dat niet. Natuurlijk worden mijn schoenen nat. Je weet toch tegen wie je het zegt. Daarna op naar de verzorgingspost. Als die er op 13 km nog steeds niet is ben ik er een beetje klaar mee en ga toch maar eens kijken in de racebrief hoe het nou ook alweer zat. 

Les 1 bij het lopen van een trail. Bestudeer van tevoren de route. Daar waar je bij een wegwedstrijd elke 5 km gepamperd wordt met een drankpost kan dat bij een trail zomaar zijn dat die op een hele andere plek staat, of misschien wel helemaal niet. In dit geval pas op 18 km. Gelukkig is het niet mijn eerste trail en heb ik voldoende eigen eten en drinken bij me. Ik heb de Liga’s en Volkorenbiscuits ontdekt dus terwijl ik de zoveelste heuvel opwandel knaag ik twee koekjes weg. Ondertussen kijk ik toevallig even op Facebook en zie een live video van Frank die me leert dat ik minder dan 2 km achterloop.

Dat valt me reuze mee en geeft me gelijk een nieuwe boost om lekker door te lopen. Als kers op de taart kruist een prachtige eekhoorn met een grote dennenappel in zijn bek mijn pad. Ik ben helaas te laat om hem vast te leggen op de foto maar gek op diertjes ben ik sowieso blij. Bij 15 km stuur ik Frank een appje dat hij me waarschuwt als hij de tweede ronde in gaat zodat ik kan inschatten of er nog tijd is om een extra 11 km te lopen. Misschien. 

30 seconden later belt hij me met een andere boodschap. Ze zitten op 17 km, staan aan de voet van de Dodemansheuvel maar waar het om gaat is dat Richard gevallen is, dermate dat hij nu wandelt en geen tweede ronde gaat lopen. Ik kan hem dus tegenkomen en dan weet ik dat. Oeh dat is niet best. Ik wil gaan rennen maar het is weer heuveltijd en merk dat mijn benen het best zwaar hebben. Pas een kilometer later kan ik weer wat naar beneden rennen om uiteindelijk ook onderaan die beroemde heuvel te staan. 

Ook nu moet ik weer aan Frankrijk denken en het 5 km rondje dat we altijd na het eten wandelden. Met exact zo’n heuvel. Alleen nu heb ik er al 17 km op zitten en hebben we weer lekker wind tegen. Maar ja, it’s a hill, so get over it! En dat doen we dan ook maar, ondertussen af en toe achteruit wandelend voor de afwisseling. Hij valt relatief mee en eenmaal boven zie ik in de verte de verzorgingspost en de kruising waar ik eerder geweest ben alleen kom ik nu van de andere kant. Dat is ook voor het eerst dat ik weer andere lopers zie, ik heb voornamelijk alleen gelopen. Just me, myself and I.

Ik neem mijn tijd bij de post, graai traditiegetrouw in de bakken van de chips, Tucjes, M&M’s en Jellybeans en vooruit, stukjes sinaasappel om toch ook iets gezonds er tussen te hebben. Richard heb ik nog niet gezien en ik vraag me af of ik hem nog ga inhalen voor de finish. Ik mag in elk geval een heerlijk lang stuk heuvelafwaarts. Wat dat betreft zit de variatie van de route niet alleen in de ondergrond en het uitzicht maar zeker ook in de zwaarte van omhoog en omlaag.

Als ik op 20 km zit belt Frank weer. Zij gaan nu ronde twee in en wil even zeker weten dat het ok is omdat dat nog zeker drie uur gaat duren en ik dan moet wachten. Natuurlijk is het ok, hij heeft tenslotte ingeschreven voor 2 rondes en dat wist ik van tevoren. Bovendien heb ik inmiddels besloten dat ik dan toch ook nog een extra rondje van 11 km loop. Iets met trailhardheid trainen voor 13 december. Zo van, ‘doorlopen als je eigenlijk best al moe bent’ en ‘gewoon een nieuwe ronde starten als je al bij de finish staat’. Doen ze in het leger ook geloof ik.

Ik bel Richard, die is inderdaad doorgehobbeld in de trailshuffle en gaat de laatste kilometer in. Daarna stopt hij en ik zal hem de sleutels van de auto teruggeven zodat hij de tas kan pakken en zich kan omkleden. Als ik na 3 uur en een kwartier ook bij de finish aankom, even lachen voor de fotograaf, staat hij me op te wachten. Hij laat me zijn gepijnigde knieën zien en we praten even over hoe het gaat. Maar niet te lang als ik nog door wil. Niet vanwege de tijd, we moeten toch op Frank wachten, maar om te voorkomen dat ik te veel afkoel. 

Nog steeds met het zonnetje aan de hemel start ik mijn tweede rondje, opnieuw die steile heuvel op die ik gelijk ga wandelen. Al zou ik willen dan zou ik het toch niet kunnen opbrengen om hem omhoog te rennen. Boven ook opnieuw het stuk open vlakte waar het aanzienlijk nog harder waait dan bij de eerste ronde. En ik ben niet de enige die er moeite mee heeft. Eenmaal het bos in loop ik dan toch weer lekker door en ben ik voor mijn gevoel vrij snel bij de splitsing. Nu mag ik wel lekker door naar beneden hollen. Om uiteindelijk te eindigen bij de voet van de Dodemansheuvel.

Deze voelt nu ook aanzienlijk zwaarder en ook hier is de wind harder aangetrokken. Waren er bij ronde een nog kleine stukjes die ik omhoog rende doe ik nu volledig wandelen. Ondertussen vraag ik me af waar dat Dodemanskruis nou staat, want dat heb ik na anderhalve ronde nog steeds niet gezien. Boven aan de heuvel staan twee fotografen en als ik dan niet kan rennen, dan kan ik op zijn minst een sprongetje maken. De dame in kwestie maakt er een opmerking over en als ik me omdraai om haar te antwoorden zie ik ook het kruis staan, net om het hoekje tegen de heg aan. Geen wonder dat ik die de eerste keer niet gezien heb.

Ik maak uiteraard een foto en hol daarna weer door naar de verzorgingspost. Van daar uit is het nog maar 5 km. Ik graai nog maar wat Jellybeans en eet nog wat sinaasappel. Dan ren ik gauw weer verder. De wind doet nu heel erg zijn best om Lansingerland te evenaren en dat lukt aardig. Ik maak er een klein filmpje van, niet in de gaten hebbende dat het de voorbode is voor iets anders. Dat komt pas als ik mijn telefoon weer weggestopt heb en een druppel voel. Oh, oh. Ik kijk naar boven en zie dreigende donkere wolken. Dat belooft niet veel goeds en dat blijkt als het even later begint te hagelen.

Gelukkig loop ik op dat moment heuvel af in een soort geul met bomen die enigszins beschutting geven. Desondanks word ik nat en komt het moment dat ik spijt heb van mijn blote armen. Dan een enorme blikseminslag met harde donder en vraag ik me af of ik niet als de sodemieter onder de bomen vandaan moet. Het blijkt bij die ene donder en bliksem te blijven en de hagel gaat over in zeikregen. Ik moet er aan geloven als ik aan het einde van de geul kom het open veld in.

De koude wind bevriest mijn natte armen, in het bos naast me hoor ik een harde klap van een vallende tak of iets dergelijks en mijn voeten kunnen alleen nog maar door plassen stampen omdat er geen droge ondergrond meer is. Dat is het moment waarop ik me bedenk: ‘Oh ja, ik ging nooit meer trailen!’ Gelukkig is het nog maar 4 km.

Grotendeels wandelend en af en toe voorzichtig rennend door de modder werk ik mezelf naar de finish, dit keer definitief. Daar staat Richard en nadat ik mijn tas uit de auto heb gehaald nestelen we ons in de warme bar achter wat te drinken en een tosti dat in Limburg een hele panini met ham en gesmolten kaas is. Het gaat er in als zoete broodjes. Ondertussen wachten we op Frank wat niet zo heel lang meer zou moeten duren. En inderdaad na een kleine drie kwartier stapt hij ineens binnen. Ook de andere mannen zijn er en na een biertje rijden we gedwongen door afkoeling terug naar Gronsveld waar we soep krijgen en kunnen douchen alvorens terug naar Rotterdam te rijden. Gelukkig is het pas zaterdag. Morgen zondag en lekker de hele dag relaxen. Oh nee. Op zijn minst uitslapen dan. Oh nee, ook niet. Iets met een verkenning, een fiets en de Road through Rotterdam.

Dodemans trail. Trailhardheid kweken. Uiteindelijk 34 km trailfun. En aan het einde klokje leeg, telefoon leeg, oortjes leeg, waterzak leeg en Sas leeg. 

Over en sluiten.