Het voelt onwennig. De eerste stappen zijn stroef. De spierpijn is inmiddels weg en ook de striemen in mijn huid op mijn rug en borst beginnen te helen getuige het dunne roze velletje dat er nu omheen ligt. Mijn voeten zijn echter nog pijnlijk en ook mijn rug is stijf en wil niet exact dezelfde kant op als dat ik dat wil. Daar moet ik wel even serieus naar laten kijken voordat ik weer wilde plannen krijg.
Het is leeg naast me. De vertrouwde stappen aan mijn linkerkant ontbreken. Het kind heeft leren lopen en moet het nu weer alleen doen. In plaats daarvan tettert Freddy in mijn oren dat niets hem moet stoppen. Ook hoor ik het rinkelen van de ketting om mijn nek, dat nu twee hangertjes heeft in plaats van één. Als ik me bedenk waarom dat is kan ik een kleine glimlach om mijn mond niet onderdrukken. De zon maakt me blij en ook het frisse briesje is meer dan welkom. En Frank mag trots zijn want naast de korte broek heb ik eíndelijk het rode shirt met het logo van zijn bedrijf aan. Dus prijkt er groot “CBO Security” op mijn rug. Ach ja, ik hou nu eenmaal van rood.
Zo onwennig en toch zo vertrouwd. Afgelopen donderdag mocht ik niet. Toen scheen de zon ook en wilde ik dolgraag naar buiten om een stukje te hollen. Allebei trouwens. Met onze ziel onder onze arm liepen we door het huis, niet wetende wat we ineens met die extra vrije tijd moesten doen. Maar ik voel aan mijn lijf dat er wel degelijk een kern van waarheid in zit als ze zeggen dat herstel langer duurt dan je spierpijn. Ik doe dan ook rustig aan. Het is ook veel te heerlijk buiten om er snel doorheen te jassen. Gewoon lekker de wind in je haren voelen, de zon op je gezicht en af en toe even je ogen dicht doen en je armen spreiden onder het hollen.
“Ben je nu klaar met lopen?” vroegen ze op de manege. Ben je ooit klaar met lopen? Ik denk het niet. Er is altijd wel weer een nieuwe route, en nieuwe afstand, een nieuwe snelheid of gewoon een nieuw geniet moment. Zoals vandaag. Er zijn meer lopers, alhoewel niet zoveel als dat ik er had verwacht. Waarschijnlijk al te laat op de dag. Ik zie een oudere dikkige man zwoegen en voel wederom een diep respect dat hij is gegaan.
Al snel voel ik de wind weer in mijn rug op de terugweg en krijg een brok in mijn keel als ik over de skyline van Rotterdam uitkijk. Met in de verte de foto van de hardlopers op het Nationale Nederlanden gebouw. De herinnering is nog vers. Nog geen week oud. Of toch eeuwen geleden? Het maakt niet uit, het staat voor eeuwig in mijn brein gebeiteld. Het eerste rondje is weer een feit als ik uitloop en mijn horloge uitzet.
De oogst is binnengehaald. De akkers zijn weer geploegd en het eerste zaadje is alweer gepland. In mijn hoofd zingt een lied.
“Start spreading the news. I’m leaving today!”