Ik heb een probleem. Ik heb strakke billen. En dat heb ik al redelijk sinds het begin van mijn hardloopcarrière. De meeste fitgirls zouden er een moord voor doen, ikzelf ben er wat minder blij mee. Maar ja, ik ben dan ook af en toe wat afwijkend. Buitencategorie noemen we dat.
Mijn zus is altijd jaloers geweest op mijn billen. Daar waar die van mij een mooie omvang hebben in relatie tot de rest van mijn lichaam, lag die verhouding bij haar iets schever. In de zin dat hij wat groter was. Nou ja, dat vond ze zelf maar als je achttien bent is dat best wel een dingetje. Ook ben ik altijd redelijk vrij gebleven van zaken als putten van de gevreesde sinaasappelhuid. Standaard bij konten, soms voorkomend bij kontjes. Kortom, ik ben eigenlijk altijd wel redelijk tevreden geweest met mijn derrière.
Toen het ergens misging in mijn leven en ik zeg maar ietwat ongecontroleerd uitdijde, was ook mijn kleine schattige strakke kontje niet zo klein meer. Het enige voordeel was dat hij meegroeide met de rest van mijn lichaam en daardoor wel in verhouding bleef. Geen idee waarom ik vrij gebleven ben van een buitenproportionele olifantsaars. Misschien omdat ergens altijd wel de weinige beweging die ik had toevallig juist bevordelijk was voor die strakke billen. Traplopen of paardrijden bijvoorbeeld.
Paardrijden? Dan zit je toch alleen maar op je reet? Ja, dat denk jij! Mensen die paardrijden weten dat er twee spiergroepen zijn die je keihard nodig hebt, je buikspieren en jawel!, je bilspieren. Een paard bestuur je namelijk met je billen. Trust me, het is echt waar! Maar goed, toen ik eenmaal ging hardlopen deed ik een zo niet nog grotere aanslag op die bilspieren. Dat viel in het begin nog wel mee, maar naarmate de afstanden groter werden was de impact ook hoger. Waardoor ze strakker en strakker werden.
Ik ging ook op andere konten letten. Van mooie ronde billen kan ik best wel enigszins jaloers genieten, met de heen en weer bewegende blubbermassa’s heb ik dan weer een beetje medelijden. En soms word je (on)aangenaam verrast. Ik liep ooit eens tijdens een hardloopwedstrijd achter een dame waarvan ik niet weet of ze nou zulke strakke billen had of dat haar broek nou zo strak zat. Ik kon in elk geval ieder detail van haar string zien omdat de boel zo strak zat dat alles doorscheen.
Mijn eigen kont wordt ook regelmatig aan inspectie onderheven. Beetje voelen en duwen, in allerlei verschillende posities zetten om te kijken of er reactie is, regelmatig goed masseren en eigenlijk zou ik ook wat meer oefeningen moeten doen. Maar vooral veel rekken en strekken en niet te veel over het randje duwen anders worden ze té strak.
Als ik het over strakke billen heb, heb ik het namelijk niet over een mooi jong gevormd kontje met een gladde huid. Nee dan heb ik het over verkrampte bilspieren. En dat leidt weer tot allerlei andere problemen. Of moet ik zeggen lijdt? Door of langs de bilspieren loopt namelijk de belangrijkste zenuw van je benen. En als je spieren te hard zijn komt die zenuw in de verdrukking. Pijn in je been is in het beste geval het gevolg. Worst case kan je uitval krijgen, en dat is geen geintje. Ze hebben er zelfs een hele ingewikkelde naam voor, Piriformis Syndroom.
Gelukkig is er een remedie voor als de billen té strak worden. Dan ga ik naar mijn fysio en die prikt er een paar naalden in. De spieren schrikken zich dan het apelazerus en zakken als een plumpudding in elkaar. Pudding is goed. Met pudding kan ik hardlopen.
En de rest kan me eigenlijk geen ene reet schelen.