Arrival day: 17 Souldivers op weg naar Marsa Alam. De reguliere routine op Schiphol van inchecken, koffer afgooien, security check, whisky en M&M’s kopen en dan naar de gate wijkt ietwat af als blijkt dat je tegenwoordig na de security check drinken kan kopen en meenemen in het vliegtuig. Had ik vanochtend nog braaf heel gezond 8 km hardgelopen, zondigen we bij de McDonalds voor de lunch, waar we gelijk de rest van de groep tegenkomen. Veel bekende gezichten en een paar nieuwe.
Transavia heeft het goed geregeld in het vliegtuig, getuige het feit dat we allemaal netjes verspreid zitten. Nou ja, het is geen 8 uur vliegen denk ik dan maar. En verzonken in wat spelletjes op de iPad en een krantje gaat het eigenlijk ook zo voorbij. Eenmaal aangekomen zijn we de enigen, dus geen lange wachtrijen bij de aankoop van een Visum of door de immigratiedienst. Frank zijn koffer blijkt vergeten te zijn bij het uitladen. ‘Nee schat, ze maken geen grapje dat ze alles op de band gegooid hebben!’ Gelukkig staat het vliegtuig er nog en wordt het euvel verholpen. Nog een klein stukje in een meer dan luxer busje dan we gewend zijn maar nog steeds in het donker, komen we aan op het resort. Ook hier lijken we de enigen.
De kamer is ruim, we hebben zowaar een douchecabine en het resort ziet er nieuw gebouwd uit. Toch als je goed kijkt zie je de eerste tekenen van verval al, en ik denk dat het nog één, hoogstens twee jaar duurt voordat ook hier de woestijn aan de ene kant en de zee aan de andere zich meester zullen maken van het Egyptische bouwwerk. Ze hebben in elk geval eten voor ons bewaard en we nemen plaats in de eetzaal. Geïnspireerd door de arabische architectuur zitten we onder bogen die het geluid van de ene kant naar de andere overbrengen. Alsof je naar het geluid uit een speaker zit te te luisteren en ik kan letterlijk verstaan wat er aan de andere tafel gezegd wordt. Dat ik daardoor mijn tafelgenoot die naast me zit niet meer hoor is een tweede.
Na een korte briefing territorium bepalen in de suite door al mijn spullen op te bergen en dan lekker het licht uit. Tenslotte is morgen om 8 uur al het ontbijt en het is hier een uur later dus dat betekent jetlag. Was ik toch net gewend aan de wintertijd. Bummer. Maar het is voor een goed doel. Morgen weer kieuwen kweken.
Day 1: Nog voor de wekker gaat word ik op een belachelijk vroeg tijdstip wakker van het felle licht in de kamer. Airco uit-balkondeur open om ’s nachts te kunnen slapen heeft consequenties. Maar we zijn op duikvakantie, dus het past in de routine. En het is maar goed ook, want ik heb dan wel een wekker gezet voor het ontbijt, als ik de klok van de iPad niet netjes vooruit zet heeft het alsnog geen zin.
Ik stap de eetzaal in en pak een bord om naar het buffet te lopen. Oh ja, we zijn in Egypte. 7 dagen eieren met pitabrood, yoghurt met honing en aanmaaksinaasappelsap. Voor wie het nog kent van vroeger, a.k.a. Tang. Daarna spullen pakken en naar het duikcentrum, 50 meter verderop. Daar blijkt dat we de checkdive niet op het huisrif doen, zoals verwacht, maar gelijk met de pick up naar een dichtbij gelegen baaitje. Nog even snel een fles water pakken dan maar, want daar is verder niets. De briefing is enigszins onverstaanbaar, maar ach, hoeveel briefing hebben we nodig. Het is óf rif links en dan rechts, óf andersom. Water uit bij minimaal 40 bar en geen tijdslimiet. All we need to know.
Het water is warmer dan verwacht en het rif is mooi. Bij een thermocline zelfs glashelder waardoor de pracht van het onderwaterleven extra goed uitkomt. De eerste blue spotted stingray wordt gelijk gespot en de gids wijst ook nog op een onbekende naaktslak. Maar het wordt pas écht leuk als er een hele troep pijlinktvissen in zicht komen. Ze zwemmen boven ons en zijn helaas erg schuw. Bij 100 bar wil de gids terug maar Frank en ik zitten nog op 160 bar en mogen nog een stukje door. Nog wat verder langs het rif om een enorme grote murene te vinden. Fijn! De Rode Zee stelt me nooit teleur en al mijn vrienden zijn aanwezig. Na ruim een uur zoeken we de droogte weer op.
Ik mis mijn koekjes of elk ander soort van vast voedsel. Mijn sobere ontbijt heeft geen rekening gehouden met twee duiken achter elkaar zonder lunch tussendoor. Dat moet morgen anders! De tweede duik gaan we links en zwemmen relaxt langs het rif. De batterij van mijn camera is bijna leeg maar je weet maar nooit, 1 of 2 foto’s kan ik er vast nog wel mee maken. Ik spendeer ze aan een prachtige grote vleermuisvis. De schorpioenvis sla ik even over. Dan roept Frank me en wijst op een schildpad die lekker aan het koraal knabbelt en zich nergens wat van aan trekt. Ik blijk toch nog een extra foto te kunnen maken, maar als de schildpad naar me toe zwemt en bijna in mijn neus bijt is de batterij helaas écht leeg. Tijd om terug te gaan om nog een ‘ik doe net of ik koraal ben’ octopus te zien zitten en weer een dik uur vol te maken.
Terug in het resort lekker douchen en een groot bord pasta verslinden. Dan twee uur relaxen voordat het avondeten alweer klaar staat. Ja, dit is leven.
Day 2: De early morning dive slaan we over. Tenslotte hebben we vakantie en 6 uur op de duikschool is nét even te vroeg. 8 uur ontbijt is al op het randje. Na een broodje met scrambled egg dat niet al te goed valt en een lupa-tje (lunch pakketje) gescoord te hebben gaan we weer op weg. We beginnen links dit keer, eerst over het gras duinen en dan een soort geul over naar het rif. Wederom een mooi rif en ik concentreer me vooral op mijn vis vrienden om proberen die close up te fotograferen. Ik blijf even hangen bij een anemoon inclusief de zo geliefde garnaaltjes alvorens we alweer de terugweg aanvaarden. Het is een lange relaxte duik en dat lijkt een beetje de rode draad te worden.
Op de kant heb ik niet zo veel honger maar een dropje gaat er wel in. De tweede duik mogen we zonder gids naar rechts. Het eerste stuk is nog wat troebel maar naarmate we dieper komen wordt het ook helderder. Op 18 m zijn we met zijn tweeën en kunnen in alle rust genieten van Anemony City, waarbij de anemoonvissen niet eens zo heel erg schuw zijn. Dan nog een stukje verder zwemmen en draaien we om. De rust van weinig toeristen doet het rif écht goed, het ligt er mooi en vredig bij. Als we bijna terug zijn komen we anderen van de groep tegen en zijn we weer terug in de bewoonde wereld. Het lijkt wel een rondje hardlopen.
Terug bij de duikschool kunnen we spoelen want de geplande nachtduik gaat niet door. Ze krijgen de vergunning niet op tijd in orde. Morgen dan maar. In het resort krijg ik het voor elkaar dat we na de wederom heerlijke lunch naar een supermarktje gebracht worden om belachelijk dure koekjes te kopen. We krijgen er wel een foeilelijk koelkast magneetje bij in de vorm van een kameeltje met de woorden Marsa Alam. Gratis en voor niks. Wat zijn die Egyptenaren toch aardige mensen. Na het avondeten lekker in het zithoekje van het zwembad, door ons omgedoopt in ‘de knuffelhoek’, sterren kijken, M&M’s eten, whisky drinken en slap ouwehoeren.
Day 3: Joepie, pannenkoekjes bij het ontbijt. Één van de weinige dingen die ik écht lekker vind, en ze gaan er dan ook als zoete pannenkoek in. Vandaag gaan we naar een privébeach, dus we moeten een paar euro bijbetalen. Typisch Egypte. Vooruit dan maar. Het is een mooie lagune en we worden voor de eerste duik gedropt met de Zodiak. Hoeven we alleen maar terug te zwemmen. Vlak voor de droppunt zien we in een flits een groot beest aan de oppervlakte zwemmen. Is het een dolfijn of een zeekoe? We weten het niet maar gezien de beweging en het feit dat hij alleen was gokken we het laatste dan maar. Tijdens de duik zelf tik ik even de 30 meter aan en op 21 meter vinden we Anemoon city. Het rif zelf doet wat kaal aan totdat we de hoek om zijn en wat ondieper gaan. Daar is het weer prachtig. We redden het niet tot de kant en worden braaf weer opgepikt met het bootje.
De tweede duik is weer zelfstandig. We zwemmen naar de overkant op zoek naar een grotje. Het zicht is relatief slecht, veel zand, en de schildpad die we tegenkomen is dan ook ietwat wazig op de foto. Jammer, want het rif heeft prachtige lichtinvallen. We vinden het grotje en ook hier valt het licht mooi door de openingen van het dak. Daarna zwemmen we rustig terug. Eenmaal in de truck blijkt dat we de roodfilter van de GoPro kwijt zijn. Bummer.
Na de lunch een tukkie voor de nachtduik. We gaan terug naar dezelfde plek en duiken met 10 man. De duizend verlichte oogjes van de garnalen staren me weer aan en we zien een voor ons rare vis met baardharen en een platte start. Ze zijn erg schuw en schieten weg voor onze lampen. Er zitten veel octopussen die nu minder verscholen zitten en onder de anemoon zit een grote krab. Als we er uit gaan en ik nog even kijk of ik het roodfilter zie liggen geef ik een babyoctopus de schrik van zijn leven. Na het spoelen van de spullen en het spoelen van onszelf gaat het eten er weer met gemak in. Het internet doet het vandaag niet. Hij heeft blijkbaar de rekening niet betaald. Ook dát is Egypte. Ik ga vroeg naar bed, de vermoeidheid komt er nu uit.
Day 4: Ik heb geslapen als een blok, en voel stijf aan. Maar de ergste vermoeidheid is dan nu ook wel weg. We rijden een behoorlijk stuk naar het zuiden voor de duiken van vandaag, zelfs voorbij Marsa Alam. We gaan eerst zuid om geen last van swirl te hebben als we er uit komen. Het lijkt een saaie duik te worden, totdat ik me bedenk dat ik nog weinig murene’s gezien heb. Prompt duiken er twee van die speknekken op, en Frank probeert me te bewegen nóg dichterbij te gaan, in de hoop dat hij in mijn vingers bijt terwijl hij filmt. Grapjas. Ik maak ook wat portretfoto’s en een selfie. Aan het einde van de duik zit een school makrelen die met hun bek wagenwijd open heen en weer zwemmen. Voer voor prachtig gave foto’s.
De tweede duik weer zelf en nu naar noord. Het is weer zanderig en pas als we ver de hoek om zijn en dieper wordt het beter. Goed genoeg om een hoop pannenkoeken (blue spotted rays) te zien en nog een speknek of twee. Een daarvan zit prinsheerlijk midden in een koraalrots ‘king of the world’ te zijn, alhoewel hij wel geplaagd wordt door een paar poetsgarnalen en een klein visje. Op de terugweg komen we nog een krokodilvis tegen, de eerste van de vakantie. De lunch op het resort gaat er we prima in en kunnen we de rest van de middag chillen. Nog steeds zonder internet, dat dan weer niet.
Day 5: 5:23 word ik wakker. Dat is 7 minuten voordat de wekker gaat. Ja, we doen een early morning dive. De zonsopgang is per definitie al de moeite waard. Op een bekende stek waar nu weinig zand in het water zit doet iemand ook nog een diepe duik. Naar 30 meter dus, al blijf ik zelf hangen op 22 m. De duik zelf is verder niet spectaculair, al komen we aan het eind toch nog een groepje makrelen tegen. Mag Frank in de herkansing voor de film, die had gisteren niet goed gefocust. Water uit komen we een zwerfhond tegen die het hele stuk terug naar het resort meerent.
Na het ontbijt al snel weer de normale routine van onze duikdag in. Ik ben in eerste instantie een beetje chagrijnig omdat we naar dezelfde locatie als de checkdive gaan. Ik wil juist iets anders. Maar als we na 10 minuten al de eerste schildpad in het gras vinden is alles per direct vergeven. Ik ga los met mijn camera. Op 12 m vinden we nog een tweede en maak ik er nog een paar. Gewoon, voor de zekerheid en omdat het kan. Op het rif zie ik nog een octopus zitten. Ik ben sowieso happy.
Ook de tweede duik wil ik toch weer schildpadden kijken. 3 stuks worden het er in totaal. Met ander licht en in andere houdingen worden het toch weer andere foto’s. Het rif daarna vind ik eigenlijk niet zo interessant meer, en het enige dat me dan nog kan bekoren zijn drie batfish op een rijtje en weer twee reuzenmurenes die voor een groot deel uit hun hol hangen. Ik speel nog even voor Superwoman en dan zit het officiële duikpakket er weer op. Gelukkig kunnen we morgen nog bijboeken. Op het resort doet het internet het weer, dus na een megabord spaghetti kan iedereen weer zijn Facebookstatus bijwerken.
Day 6: En zo komen toch weer aan bij de laatste volle dag van de vakantie. Slechts 8 Souldivers hebben bijgeboekt dus stoppen ze ons met de Duitse duikende medemens in een truck en rijden heel ver naar het noorden. ‘Special place!’ En ik moet toegeven, onder water is het inderdaad de mooiste duikstek die we hier gezien hebben. De entree is door een gat in het dak van het rif, en dan op 3 meter door een opening er uit zwemmen. Om vervolgens immense koraaltuinen en een school jonge barracuda’s tegemoet te zwemmen. We gaan via stukken rif naar de diepte waar ik Frank zijn 35 m van gisteren wil overtreffen. Niet in de gaten hebbende dat hij dat ziet en er nét nog een tikkie bovenop doet. Ach ja, het blijft een man hé. Dan zien we een adelaarsrog zwemmen en het enige dat ik kan denken is, ‘shoot, ik zit te diep’. Met een stukje stijgen en veel inzoomen kan ik een herkenbare foto maken, maar voor details is hij te ver weg. De rest van de lucht maken we op door het rif te verkennen om vooral veel schorpioenvissen te vinden. Ook een octopus probeert zich te verstoppen maar ontsnapt niet aan de scherpe blik van de gids. Dan door het gat terug om ons op te maken voor de allerlaatste duik van deze vakantie.
Die maken we rechtsom. De gids kijkt uit naar een schildpad en net als ik me bedenk dat het leuk zou zijn om die om deze laatste duik nog tegen te komen zien we hem. En natuurlijk moet die dan op de foto. Even later krijgen we er nog één, om het écht af te leren. Nog één keer genieten van de mooie koraaltuin en dan is ook nu de lucht op en de tijd om. Terug op het resort na de lunch en 2 uurtjes relaxen aan het laatste avondmaal, met taart als toetje vanwege de verjaardag van één van de dames, en nog één keer zuchten bij de mooie sterrenhemel in de knuffelhoek.
Departure day: We zijn ruim voor de wekker wakker. Voldoende om vóór het ontbijt de duikspullen op te halen in plaats van erna. Helaas geen pannenkoekjes bij het ontbijt, daar had ik me nou zo op verheugd. Morgen maar goedmaken met verse croissants of zo. Gauw nog even de groepsfoto maken en alle schulden aflossen. Daarna systematisch vast de koffer inpakken en dan nog even luieren aan het zwembad om na de lunch met volle tegenzin weer in de bus naar het vliegveld te stappen. Terug naar de winter, het werkende leven waar ik weer van alles moet, maar ook naar de pindakaas, hagelslag en water uit de kraan.