7 jaar geleden. Ik wilde op paardrijvakantie. Maar niet alleen. Twee meiden van de manege gingen naar Frankrijk. Het was te kort dag. “Volgend jaar. Dan ga ik mee!”
6 jaar geleden. Ik had niets meer gehoord en dacht dat het niet meer zou gebeuren. We planden een rondreis door Spanje. “Ga je nog mee?” Shit, dat kan nu niet meer. “Volgend jaar. Bij deze gewoon in de agenda en besproken.”
5 jaar geleden. Ik ging op paardrijvakantie. En had de tijd van mijn leven! Ondanks dat ik er afviel en drie weken met een pijnlijke ruggenwervel liep.
4 jaar geleden. Ik was niet meer de nieuweling, er kwam iemand bij. Gezellig met z’n vieren opnieuw een heerlijke week.
3 jaar geleden. We hadden een clubje op de woensdagavond. Dat zou het clubje van dit jaar worden, nummer 5 er bij. De Borgirault Babes waren geboren ook al wisten we dat nog niet.
2 jaar geleden. We zijn kind aan huis en de Borgirault Babes hebben zich gesetteld, met polo en trui en al.
1 jaar geleden. Er was ruimte voor nog één extra Babe. Met 6 zijn we compleet. We vieren het met een T-shirt en een jaartal, we moeten nu gaan tellen.
Nu. De Borgirault Babes are here to stay. Ponykamp voor volwassenen! Terug naar 5 door onvoorziene omstandigheden. Maar de harde kern is er.
La Ferme de Borgirault@Grancey-le-Chateau, Frankrijk. Geleid door Christopher Lenz en zijn vrouw Sabine. Twee Duitsers die zich meer dan 25 jaar geleden hier gevestigd hebben en het jachtige ongezonde leven in Duitsland zat waren. Beginnen een biologische boerderij op de route van Santiago, waar vele pelgrims 1 of 2 nachten blijven. En ze hebben paarden, een hele kudde. Daar kan je op rijden. Zoons Leon en Felix maken het gezin compleet.
Het is als vanouds als we zaterdagmiddag het terrein op komen rijden. Als trouwe gasten worden we hartelijk onthaald, het voelt als thuiskomen. In de verte hebben we de paarden al zien staan in de wei en als alle tassen op zijn plek liggen kunnen we de verleiding niet weerstaan om even bij ze te gaan kijken. Want dat is toch waar we primair voor komen. De kudde is groot geworden nu de 7 veulens die vorig jaar geboren zijn al een jaar oud zijn. Het lijkt of ze ons van vorig jaar herkennen en we worden vol enthousiasme en onbevangenheid begroet, besnuffeld, beknabbeld en belikt. Soms een beetje té enthousiast. Ook Zelia, het enige muilpaard, doet weer erg haar best om geliked te worden. De hooikoorts slaat gelijk toe, maar ja, je moet er wat voor over hebben. Daarna terug naar de Ferme voor het overheerlijke avondeten van Sabine. Altijd vers, biologisch, gezond en simpel maar om je vingers bij af te likken!
Dag 1. Iedereen kiest zijn favoriet om op te rijden. In mijn geval Shogun, mijn indianenpaard. Ook mogen Ron, Agadir, Haltair, Bossanova en Rodeo mee. We hebben dit jaar gekozen voor bodywarmers en die komen goed van pas, want hoewel het droog is en niet specifiek koud is het nét niet warm genoeg voor alleen een shirtje. We halen de paarden na het ontbijt al uit de wei, dan hoeven we dat na de lunch niet meer te doen als het warmer is. En we hebben dan tijd om op ons gemak te poetsen en te zadelen. Nog even het juiste zadel voor iedereen en we kunnen lekker op tijd weg.
De rit is heerlijk, in stap, draf, galop en zelfs de ons geliefde rengalopjes komen voorbij. Door het bos, de akkers en de uitgestorven dorpen. Ik heb mijn hardloophorloge bij me dus ik kan meten hoe de route loopt, hoe ver die is en hoe snel we gaan. We halen de 43,45km per uur! Christopher pakt uit en na 3,5 uur ben ik blij dat de Ferme weer in zicht komt. Mijn billen zijn ook blij overigens. Het voordeel is wel dat we na het douchen praktisch gelijk aan het avondeten mogen. Het toetje van vandaag is tevens het hoogtepunt, zelfgemaakte chocolademousse. En Christopher geeft aan dat we die misschien nog wel een keer krijgen deze week. Jammie!
Dag 2. We hebben bezoek. Twee Zwitsers die hun eigen paard meegenomen hebben gaan dagtochten maken. We vinden het niet erg dat ze op eigen houtje gaan want het zijn oudere heren die nagenoeg geen andere taal dan Duits of Frans spreken. En alhoewel mijn steenkolenduits met Christopher best enige conversatie op kan houden, lukt dat met andere mensen wat minder. Laat staan Frans, waar ik vloeiend een gerecht kan bestellen, maar dat is dan ook het enige. Leer een hond een truukje. Tussen het ontbijt en de lunch door ga ik weer even paarden fluisteren. Dat wil zeggen even in mijn eentje tussen de kudde staan en knuffelen. Ik heb nog steeds een hoop in te halen van vroeger. Als de rest arriveert nemen we de paarden weer mee.
Vandaag gaat de rit op Bossanova. Niet eerder gereden maar goede verhalen en met een hele week in het verschiet genoeg tijd om uit te proberen. Hij is te koop. Jammer, want het is een prima paardje. Het is net een jonge hond, enthousiast, nog niet helemaal vast op zijn benen, tenslotte is hij pas 4, maar met een leuk hoofd en wil graag voor je werken. Ik moet elke keer lachen als we in draf gaan, oortjes naar voren, hoofd omhoog en dansend de draf in. Inez is thuis gebleven, lekker uitrusten. Alles kan dus dat is prima. Het weer is vergelijkbaar met gisteren en dat vind ik prima. We slaan weer een hoop steekvliegen dood, want daar ontkomen we niet aan. 3 uur later komen we moe maar voldaan terug en hebben we tijd om even te relaxen alvorens we we weer mogen eten. Het regent dus ik laat de avondwandeling voor wat het is.
Dag 3. Ik begin een beetje tot rust te komen. Het zonnetje breekt ook door en we kunnen lekker buiten zitten. Ik maak van de gelegenheid gebruik om een rondje hard te lopen en kom onderweg een enorm grote haas en een ree tegen. Er is veel wild te zien dit jaar. Reeën, vossen, roofvogels en nu dan een haas. Eenmaal terug en gedoucht alweer tijd om de paarden te halen. Alleen sneu dat Manon ziek is, dus ook vandaag zullen we niet compleet zijn tijdens het rijden. Dat verandert overigens wel mijn plan en ga ik in plaats van op Ron maar op Rodeo. Komt beter uit en dan is hij vrij voor wie er de rest van de week nog op wil rijden. Al helemaal omdat er donderdag ook nog drie Duitse dames bij komen. Het is druk dit jaar, maar beter voor Christopher nu voor het vierde jaar achtereen de grasoogst mislukt is door gebrek aan regen.
Ik vergeet iedere keer weer hoe Rodeo altijd loopt te dribbelen. Ik probeer het te negeren en geniet van de rit, die dit keer nagenoeg zonder vliegen verloopt. Het heeft geregend en het waait en beetje en ook de zon heeft een rustdag vandaag. Toch ben ik er na anderhalf uur een beetje klaar mee en wordt pissig, maar het helpt allemaal niets. Zelfs niet als we een flink stuk in de rengalop gaan. Christopher lijkt even de weg kwijt te zijn, maar uiteindelijk komen we altijd weer goed uit. We houden het weer 3 uur uit en ik ben blij dat morgen rustdag is. Alle spieren beginnen nu toch wel een beetje te piepen en te kraken.
Dag 4. Vandaag hoeven we niks en zijn we lui. Het is heerlijk weer dus we vermaken ons prima in de zon. De hoefsmid is er dus er is toch ook nog enige vorm van afleiding maar voor de rest doen we niet veel. Uiteindelijk besluiten we toch maar te gaan bewegen om de lunch te nuttigen bij een aanbevolen restaurantje aan een meer. Het is drie kwartier rijden en gelukkig makkelijk te vinden. Een mooie omgeving en we kunnen op het terras in de zon zitten. Menu du Jour is het enige dat ze hebben. Nou doe die dan maar, vijf keer. Het eten is prima en we hebben op en top vakantie gevoel. Als we om 2 uur er uitgeschopt worden omdat ze dicht gaan zoeken we nog even de supermarkt en pinautomaat op alvorens weer naar “huis” te rijden. Om nog meer in de zon te zitten en verder te luieren. Het heet niet voor niets een rustdag. Na het eten nog een rondje lopen en ons weer overgeven aan keuzestress, want op welk paard gaan we morgen rijden?
Dag 5. Het ziet er naar uit dat het niet meer gaat regenen deze week. Na langzaam wakker worden tijd om maar weer eens paarden te gaan knuffelen. Alsof ik dat deze week nog niet gedaan heb. Vandaag krijgen we bezoek. Er komen 3 Duitse dames die met ons mee gaan rijden. Gelukkig hebben wij eerste keus en aangezien we alle paarden moeten halen komt dat ook wel goed. Eenmaal in de stal zijn ze net gearriveerd. Ze lijken best aardig en dat beeld wordt bevestigd tijdens de lunch. Maar de échte test komt natuurlijk bij het rijden. Marieke gaat op de kar met Christopher en Raki, ik neem vandaag Ron en de rest kiest ook een paard dat bij hun past. Het rijden zelf gaat wat onrustig, niet in de laatste plaats doordat de Duitse dames wel kunnen zitten, maar niet kunnen rijden. Gevolg dat hun paarden alle kanten op lopen. In de stap en de draf gaat dat nog goed maar in de galop komen er brokken van getuige het feit dat er twee afvallen. Inez vangt de hardste klap en is danig bont en blauw dat rijden niet meer gaat. Marieke to the rescue en neemt het paard van Inez over zodat zij verder op de kar kan meerijden.
We gaan naar Marieke’s corner en de heuvel met het beeld van de maagd. Vernoemd naar Marieke omdat Soriure daar vorig jaar met Marieke en al omviel toen ze een hoek van 90 graden probeerde te maken. De heuvel is geweldig, in volle galop omhoog! Boven even afstijgen en 5 minuutjes rust alvorens we weer verder rijden. Op wat we de “snelweg” noemen, een lang pad door het grasveld die parallel aan de weg ligt. We maken een gecontroleerde galop maar achter de kar springen er toch weer 2 paarden opzij met opnieuw een valpartij tot gevolg. Of om met de woorden van Christopher te spreken, “sportief afstijgen”. We maken de rit op een rustige manier af, we hebben wel even genoeg opwinding gehad. Thuis blijkt Inez toch wel minimaal een gekneusde pols te hebben en ook de ribbenkast doet zeer. In Nederland zeker even foto’s maken.
Dag 6. Het laatste lange ritje. Er lijkt even paniek als we niet helemaal uitkomen met het verdelen van de paarden, maar gelukkig lost het zich zelf op. En kan ik zonder zorgen nog één keer uitgebreid van Shogun genieten. Inez kan sowieso niet rijden maar de rest gaat gewoon mee. Na het halen van de paarden rijden we nog even naar Grancey om naar het worsten- en kazenstandje te kijken, waar we uiteraard worst en kaas kopen.
De rit gaat naar het sprookjesbos. Het is warmer dan welke dag ook en dat is ook gelijk te merken aan de vliegen dus bospaadjes doen het goed vandaag. We merken ook aan Christopher dat hij voorzichtig is en een paar galop paden vermijdt. Gelukkig niet allemaal dus er zitten toch ook nog wel twee snelle galopjes in. De rit duurt ook langer dan normaal, bijna vanwege het feit dat het de laatste is. We houden het ruim 3,5 uur uit. En dan ben ik ook wel blij dat de Ferme weer in zicht is. Morgen nog een klein ritje en dan is het weer gedaan. Bij het avondeten krijgen we iets speciaals, parfait aux chocolat en ook nog een glas champagne erbij. Het moet niet gekker worden.
Dag 6. Voor dit laatste korte ritje probeer ik Agadir uit. Een aantal jaar geleden nog leren kennen als pas geboren veulen, nu mogen we er op rijden. Inez en Petra gaan vast richting huis, want ze hebben nog een lange weg te gaan. Agadir loopt lekker rustig achterop, voorzichtig luisterend naar mijn aanwijzingen. Het is niet zo warm zo ’s ochtends vroeg en dat scheelt enorm met de vliegen. Het ritje duurt 1 uur en 45 minuten en we maken zelfs nog een snelle galop, waarbij ik gelijk kan kijken hoe snel Agadir nu eigenlijk is. Snel genoeg blijkt, want als ik het hem vraag houdt hij nu netjes bij en dicht zelfs het gat. Na afloop nog één keer de paarden naar de wei brengen, koffers in de auto gooien, van de overheerlijke lunch genieten en dan is de vakantie weer voorbij. Met iets meer PK’s 630km naar huis rijden en weer beginnen met aftellen. Totdat we weer terug mogen naar ons tweede huis. En onze kudde.
Of zoals ik tegen Christopher zei toen hij opmerkte dat we een huis in de buurt moesten kopen en hij onze paarden dan wel in pension zou nemen: “Christopher, jij hébt onze paarden al in pension!”