Op zoek naar een nieuwe baan, maar vooral ook op zoek naar een nieuwe organisatie. Na jarenlang in een commerciële omgeving te hebben gewerkt, waar ik prima in mee heb gedraaid en het geld heb verdiend voor zowel mijzelf als de bedrijven waar ik voor gewerkt heb, komt er een moment in je leven dat je je gaat afvragen wat nu het belangrijkste is. Sommigen noemen dat een mid-life crisis, en ja, ik ben inderdaad 46 jaar.
Hoe het ook zij, ik was niet meer gelukkig, en dan kan je maar beter heel snel actie ondernemen, want het leven is veel te kort om ongelukkig te zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Wel met een klein duwtje in de rug, want ik ben ook maar mens en de mens heeft over het algemeen de neiging om liever in zijn comfortabele stoel te blijven zitten dan in de regen naar buiten op avontuur te gaan. En dan ga je navelstaren. Want wat maakt je nou gelukkig? Waar krijg je nou energie van? Waar word je blij van? Dat zijn niet de makkelijkste vragen. Dat vereist zelfkennis, reflectie en iemand die kritisch aan je doorvraagt.
Een maandenproces volgt en iedere keer wordt er een nieuw stukje zichtbaar. Een laagje afgepeld. Een stukje opgepoetst. Een hapje gekauwd, en herkauwd. Je kijkt ergens naar, vormt een mening, legt het weer even weg, pakt het weer op, gooit het vervolgens in de prullenbak om het drie dagen later er weer uit te vissen en glad te strijken. Je plakt wat aan elkaar, je trekt iets los, je prikt iets vast, naait iets aan elkaar, knipt iets in tweeën, kleurt iets bij, veegt iets uit, en dan ineens… Ineens heb je het! Je gaat de HR in. Want HR heeft met mensen te maken, en mensen helpen zit in mijn bloed. Ik wil gelukkig zijn, en ik wil dat iedereen om me heen ook gelukkig is. Omdat ik geloof dat het zo simpel kan zijn.
Ik wil dus HR gaan doen, met focus op mensen verder helpen. En de organisatie waar ik dat wil doen moet dan ook mensgericht zijn. Ik heb mijn besluit genomen, en nog geen week later stuurt het universum iemand op mijn pad. Iemand die ik al langer ken, maar de laatste tijd sporadisch tegenkwam. Nu nemen we even de tijd voor elkaar om bij te praten, en ik vertel over mijn zoektocht. En zij vertelt over die van haar, maar ook over wat ze net achter gelaten heeft. Een plek waar ruimte is ontstaan doordat zij een stap verder heeft gezet. Met de magische woorden, ‘is dat niks voor jou?’
En óf het wat is! Het eerste gesprek klikt, het tweede en derde gesprek klikt en voordat ik het in de gaten heb word ik opgenomen in een nieuwe familie. Een nieuwe familie die mijn taal spreekt. Een familie met normen en waarden die mij eigen zijn. Een familie met opvattingen waar ik al jaren voor vecht. Een taal, normen en waarden en opvattingen waar ik altijd raar op aangekeken werd. Die de wereld om mij heen niet snapte of niet wilde snappen. Het is een vreemde gewaarwording en even wennen, maar ik begin het eindelijk te snappen.
Ik ben al die jaren gans tussen de kippen geweest. En nu ben ik eindelijk onder de ganzen!