Vrijdagmiddag. Ik kan er op zitten wachten. De afwijzing(en) op mijn sollicitaties.
Op de één of andere manier is vrijdagmiddag een standaard moment om afwijzingen te versturen. En ik vraag me dan af, waarom is dat? Is dat omdat de vrijdagmiddag bij uitstek een lekker moment is om de ‘administratie’ bij te werken? De managers zitten al met hun hoofd in het weekend zodat de recruiter even tijd heeft om die stapel CV’s weg te werken? Of zit er een psychologische component achter? In de trant van ‘het juiste moment om slecht nieuws te brengen?’ Dat geldt natuurlijk niet alleen voor de afwijzingen van sollicitanten, maar ook voor slecht nieuws naar medewerkers. Bijvoorbeeld als iemand die felbegeerde promotie niet krijgt. Of een een slechte beoordeling. Of misschien zelfs wel een officiële waarschuwing.
In mijn tijd als manager was het altijd al een dilemma. Het liefste wil je natuurlijk het slechte nieuws zo snel mogelijk brengen. Ten eerste heb je het ergste voor jezelf dan maar gehad. Tenslotte is het nooit leuk om slecht nieuws te brengen. Ten tweede kan je je medewerker daarna lekker de ruimte geven om het te laten bezinken en er over na te denken. Zijn emotie laten uiten en het een plek te geven. Maar dan wel het liefst thuis en niet op de zaak. Bij voorkeur doe je dat dus niet aan het begin van de week want dan loopt iemand de hele week met die emotie rond. Met het risico dat hij het ook deelt met iedereen die het maar horen wil. Het eind van de dag, het eind van de week en als summum vrijdag eind van de dag zijn dan de meest geschikte momenten. Je geeft het nieuws, laat het even aankomen en de medewerker neemt het mee naar huis voor verdere verwerking.
De tegenhanger is dat als we ons even verplaatsen in de ontvangende partij, hij of zij het hele weekend waarschijnlijk met een rotgevoel rondloopt. Een weekend waarop hij zich had verheugd om iets leuks te gaan doen en niet had willen piekeren over hoe hij zich maandag weer op de zaak moet vertonen. Jij bent dan van het probleem af, kan opgelucht het weekend ingaan en hoeft je niet meer druk te maken over dat je het nog moet vertellen.
Dus wat is dan beter? Persoonlijk denk ik dat het een kwestie is van korte termijn versus lange termijn. Op de korte termijn zou je iemand kunnen ontzien en wachten tot na het weekend om het slechte bericht te brengen. Ik zie het alleen als uitstel van executie. Uiteindelijk komt dat bericht toch. Bovendien kan je je afvragen of je de medewerker niet in bescherming tegen zichzelf moet nemen. Want het kan heel schadelijk voor hem zijn als hij in zijn emotie van alles tegen collega’s gaat roepen. Dus voor de korte termijn is het wellicht even zuur en heeft hij een vervelend weekend, maar op de lange termijn is het waarschijnlijk beter. Als laatste argument kan je je ook nog afvragen hoe groot de domper is na een gezellig weekend om een dergelijk slecht bericht te krijgen.
Ik denk ook dat het met de ernst van de situatie en dus de aard van het bericht te maken heeft. Even terug naar de afwijzing op een sollicitatie. Ik leef het weekend liever nog even in de hoop dat ik een positieve match heb. Alhoewel ik vaak al weet dat het niet zo is. Als ze interesse hebben word je gebeld, afwijzingen gaan per mail. Desalniettemin ben ik nog steeds erg benieuwd of het toeval is dat ze heel vaak op vrijdagmiddag verstuurd worden of dat er een gedachte achter zit. En of er überhaupt specifiek nagedacht wordt over wanneer je een slecht nieuws bericht aan een medewerker geeft.
Dus zeg het maar, eens of oneens? Een slecht nieuws bericht geef je bewust op een vooraf bedacht en specifiek moment.