Lieve lente,
Hoe is het met je? Het is alweer bijna een jaar geleden dat je hier was. En ondanks dat ik je in November nog even opgezocht heb in Spanje, heb ik de afgelopen tijd best vaak aan je gedacht. Het is erg ongezellig zonder jou. Helemaal als ik terugdenk aan hoeveel lol we vorig jaar gehad hebben.
Weet je nog, die mooie vrolijk gekleurde bloemen die je komst aankondigden? Ik meende ze twee weken geleden ook gezien te hebben en dacht dat je kwam. Ik helemaal blij, mijn winterspullen waren alweer halverwege de kelder. Helaas was dat valse hoop. Vorig jaar was je er veel eerder. Toen je er eenmaal was, was het weerzien wel een beetje emotioneel. Wat was ik blij om je weer te zien! Daarna zijn we gelijk lekker naar buiten gegaan, jij en ik. Jij zorgde voor een aangename temperatuur zodat ik weer in een korte broek en een enkel shirtje kon rennen. Na het rennen natuurlijk die speelse zonnestraal op het terras. Uit de wind in de zon, wie kent het niet? Af en toe natuurlijk ook een regenbuitje om even de boel schoon te spoelen. Zodat we daarna weer fris en fruitig aan de wandel konden.
En natuurlijk hebben we uitgebreid mijn verjaardag gevierd, en de CPC gelopen, waarbij ik nog twijfelde wat ik aan zou doen. Je beloofde dat ik in mijn korte broek zou kunnen lopen, ondanks dat ik het best fris vond. Maar je had gelijk, toen ik eenmaal aan het rennen was, was het heerlijk. Eenmaal weer aan elkaar gewend liepen we een paar weken later de marathon. Wel een beetje gemeen om de temperatuur zo op te schroeven dat al die stoere mannen het zwaar hadden, maar ja, in liefde en oorlog is alles geoorloofd. Ik vond het achteraf superlief van je want ik had nergens last van. Ik liep iedereen er lachend uit die dag. Ja, ja, ik ken je langer dan vandaag. Tenslotte was je er bij toen ik geboren werd.
Daarna hebben we nog even een paar weken van elkaar genoten voordat ik naar Bonaire op vakantie ging. Toen ik terug kwam gingen de dagen supersnel en voordat we het in de gaten hadden was het voor jou alweer bijna tijd om te gaan. Ik heb je nog overgehaald om iets langer te blijven, maar daarna moest je toch echt weer aan het werk in andere delen van de wereld. Eenmaal weg werd het stil en na onze laatste ontmoeting heb ik je eigenlijk helemaal niet meer gesproken. Wat dat betreft was winter streng, ik mocht nauwelijks naar buiten, behalve dan diep weggestopt achter een dikke laag kleding, wat de communicatie er niet makkelijker op maakt. En dan duren die maanden lang.
Anyway, wat ik je eigenlijk gewoon wil zeggen is dat ik heel veel van je hou en je ontzettend mis. Ik wil je zien, spreken, voelen. Kom je gauw weer deze kant op, want ik denk niet dat ik het nog heel lang volhou?
Heel veel liefs en kusjes,
Saskia