Ik stap naar buiten en terwijl ik de deur voorzichtig achter me dichttrek ga ik in gedachten alles nog even na. Heb ik mijn sleutels? Check. Afstandsbediening van de garage, boodschappenlijstje, telefoon? Check, check, check. Het is koud en ik trek mijn dikke jas wat dichter om me heen, alsof ik op die manier de kou buiten kan sluiten. Het is gelukkig droog en ik ben blij met mijn warme wollen muts. Ik ben alleen mijn handschoenen vergeten, maar gelukkig ligt er een paar op de tafel in de garage. Die kan ik wel even lenen.
Waar zal ik eerst naar toe gaan? Eerst maar naar de bakker, voordat alle broodjes weer uitverkocht zijn. Ik fiets lekker door, maar ben achteraf gezien toch al te laat. De twee zielige broodjes die er nog liggen kunnen me niet bekoren, dus ik besluit om straks maar gewoon wat oud brood uit de diepvries te halen. Tenslotte moet dat ook op. Dan maar naar de Action. Frank heeft vorige week al gevraagd of ik langs wilde gaan om te kijken naar lampjes in de vorm van een kaarsje. Ik kan het niet laten om te glimlachen. Zo stoer als hij is, is hij ook dol op gezelligheid en met de donkere winterdagen in aantocht is hij gek op lichtjes en kaarsjes. Precies de reden waarom ik zoveel van hem hou.
Bij de Action is het druk en rommelig. Ik kom er niet graag, maar voor dit soort dingen is de winkel perfect. Ik loop alle paden af maar kan niks vinden dat er op lijkt. Ik klamp me vast aan een voorbij lopende medewerker en stel hem de vraag. Zijn antwoord interpreteer ik als dat ze niet hebben wat ik zoek, maar verrassend genoeg brengt hij me toch bij exact wat ik in mijn hoofd heb. Ik reken af en kijk op mijn lijstje. Alleen de boodschappen staan er nog op. Vanavond krijg ik bezoek van een vriendin en bovendien wil ik Frank verrassen met een speculaasboterkoek. Een niet al te moeilijk recept dat zelfs ik moet kunnen maken.
Een klein uurtje later ben ik klaar en sta ik in de keuken de boodschappen uit te pakken. Dan valt mijn oog ineens op een onbekende doos. Verbaasd sta ik er naar te kijken. Waar komt die vandaan? Ik loop er naar toe en til de deksel op. Ik moet twee keer met mijn ogen knipperen, terwijl mijn hersenen proberen te verwerken wat mijn ogen zien. Ik doe ze nog een keer stevig dicht, eigenlijk verwachtend dat als ik ze weer open doe de doos er niet meer is. Maar hij ligt er nog steeds, met de inhoud brutaal naar me terug starend. Alsof deze wil zeggen, ‘je kan het wel ontkennen, maar het is toch écht waar!’
Ik graai in mijn zakken op zoek naar iets dat de aanwezigheid van de doos kan verklaren en haal er een stapeltje papier uit. Een vieze zakdoek, het bonnetje van de Albert Heijn, het opgevouwen boodschappenbriefje en een onbekende bon die blijkbaar bij de doos hoort. En terwijl ik de stukjes van de puzzel langzaam naast elkaar leg begint zich de verschrikkelijke waarheid te ontvouwen. Alsof door een hamer geslagen word ik een beetje duizelig, ik moet me vastgrijpen aan het aanrecht om niet om te vallen. Het besef is overweldigend. Het is weer gebeurd!
Langzaam begint mijn geheugen zich te ontsluiten en flarden herinneringen dringen zich mijn onthutste brein binnen. Ik zie me mezelf door de stad fietsen na de Action, en ineens afwijken van de route, als door een onweerstaanbare kracht aangetrokken tot de Koopgoot. Of liever gezegd het Koopgat. Het zwarte Koopgat. Felle kleuren groen en rood dansen voor mijn ogen. Dezelfde kleuren groen en rood die in de doos voor me liggen. Opnieuw een flits. Een flits van vier letters, een L, een A, een S en een E. En getallen. 20%, 30%, 50%.
Nu ik niet langer in de ontkenning zit volgen de beelden zich in razendsnel tempo op. Sneller dan het licht maak ik verbinding met het feit dat ik al drie keer ben wezen kijken. Ik zie mezelf vervolgens door de winkel lopen en als volslagen bezeten door een andere entiteit volmondig zeggen ‘Ja, ik wil!’ Het volgende beeld is die van de doos onder mijn rechterarm geklemd, daarbij de spierpijn van het paaldansen van de dag ervoor negerend. Daarna niets meer. Slechts een zwart gat, net zo zwart als het gat waar ik doorheen gegaan ben tussen de Action en dit moment hier, in de keuken. Met de boodschappen half opgeruimd, het bonnetje brandend in mijn hand en mijn ogen gefixeerd op die felle groen met rood gekleurde inhoud van de doos. En terwijl ik dit allemaal in een split second onderga dringt zich een nieuwe gedachte aan me op. Een gedachte die alle pijn, ellende, schaamte, ongeloof en wanhoop wegdrukt.
Het zijn wel hele mooie schoenen!