Vrijdagavond. Dat betekent 9 van de 10 gevallen pizza avond. Of eventueel een andere vorm van pasta, maar in elk geval afhalen. Want op vrijdag begint het weekend en kan het feest beginnen. En bij feest hoort lekker eten. Vanochtend nog braaf mijn ontbijt van yoghurt met muesli gegeten, maar de collega’s van de Technische Helpdesk waren vandaag binnen, dus we hebben ook Surinaamse broodjes gehaald. Lekker met kipsaté. Twee stuks, jawel! En we hadden ook nog een verrassing, want alhoewel ik niet zo’n fan ben van vlaai als er iemand jarig is, hadden ze vandaag échte tompoucen van Stam. En die mogen er best in bij mij. Eenmaal thuis moest ik op Frank wachten. Mijn maag knorde, maar gelukkig had ik nog een half pakje Tucs liggen. Opgeruimd staat netjes denk ik dan maar.
Als Frank eindelijk thuis is wordt er gekibbeld over wie er pizza moet gaan halen. Ik heb mazzel, hij weet nog niet wat hij wil. En alhoewel ik ook twijfel tussen twee soorten, kies ik uiteindelijk voor de 4 Formaggio. Niet te versmaden zo lekker. Frank moet dus gaan halen, en terwijl hij de deur uit stapt, glip ik in iets makkelijks om het tafelkleed op tafel te leggen. Ik pak gelijk wat drinken. Cola Zero? Of toch maar dat blikje Fernandes? Hmmm, bij pizza hoort Fernandes. De meeste mensen gruwen bij de aanblik van de chemische paarse kleur, en nog erger van de zoete kunstmatige smaak. Ik niet, ik ben een zoetekauw en vind het heerlijk. Frank heeft het altijd over ‘zo zoet dat het glazuur van je tanden springt’. Ik heb in dat kader zo langzamerhand geen glazuur meer dat er vanaf kan springen, dus wat dat betreft. Ook vind ik de felpaarse kleur rete-interessant. Ik hou wel van apart.
Een uur later zit ik voldaan op de bank naar een spannende film te kijken. Tijd voor een toetje. ‘M&M’s of chocola?’, vraag ik aan Frank. Het kan hem niet schelen, doe maar wat. Keuzes, keuzes, keuzes. Het wordt chocola. Er is een nieuwe smaak Tony Chocolonely uit die ik nog niet geprobeerd heb. Melk met cola. En de cola in de vorm van stukjes knettersnoep. Dat spreekt enorm tot de verbeelding en brengt me terug naar mijn jeugd. Nou ja, jeugd. Nog niet zo heel lang geleden heb ik de ijsjes met knettersnoep ontdekt. Ik was toen écht geen acht meer, maar als een kind zo blij met de zoete smaak van de stukjes snoep en de prikkels in mijn mond als de stukjes uit elkaar spatten. Jammer dat er maar zo weinig in één ijsje zit. Het is dan ook menig keer voorgekomen dat er na het eerste ijsje gewoon een tweede volgde. Maar goed. De chocola voldoet aan al mijn verwachtingen, en moeiteloos gaat er een halve reep naar binnen. De hele had ook gekund, maar dat gaat zelfs mij te ver. Tenslotte heeft het weekend nóg twee dagen. Eet ik morgen de rest op, en probeer ik zondag die met witte chocola. Na de film ga ik met een dikke buik en vermoeid naar bed. De volgende ochtend op tijd op om te gaan paardrijden, voor een beetje beweging. De weegschaal piept en kreunt als ik er op ga staan. Nog even en ik moet stoppen met paardrijden omdat ik de bovengrens overschrijd. Ach, zo’n vaart zal het toch niet lopen?
En dan word ik wakker! Deze levensechte droom is… is wat? Een hunkering naar het verleden? Een weergave van mijn leven tot drie weken geleden? Een waarschuwing van wat er kan gebeuren als ik zo door was gegaan?
In realiteit ontbijt ik niet mijn standaard bakje yoghurt met muesli, maar 4 lichtgewicht crackers met een banaan. Om 11 uur heb ik toch wel wat trek maar een kiwi brengt redding. Met een lunchafspraak buiten de deur heb ik voor het ontbijt dus al rekening gehouden. Die geitenkaassalade past dan ook prima in het ‘budget’. Ik schrik even van de zongedroogde tomaten in olie die er in zitten, maar de salade vult voldoende waardoor ik het stokbrood met boter weliswaar met pijn in mijn geest, omdat ik het zo lekker vind, maar fysiek moeiteloos kan laten staan. De tompouce laat ik ook staan, er komt wel een andere gelegenheid om weer eens een gebakje te eten. Een gelegenheid die specialer is dan de verjaardag van die vage collega. En ik zit nog redelijk vol van mijn salade, dus ik zou hem alleen opgegeten hebben vanwege de lekker. Eenmaal thuis knabbel ik op wat wortels in afwachting van Frank. Die brengt een stukje zalm en een zak voorgesneden groente mee als avondeten. Ik trakteer mezelf op een lekker glas Cola Zero. Ik weet dat het ongezond is voor het lichaam, maar tenslotte is het weekend. En in elk geval zonder suiker. Daarna ploffen we op de bank voor een spannende film en Frank pelt nog een mandarijntje voor me als toetje. Zondag gaan we 30 km lopen voor onze training en beloof ik mezelf een klein stukje chocola. Gewoon, omdat het lekker is. Daarna lekker naar bed en de volgende ochtend weer vroeg op voor paardrijden. Ik word blij van de weegschaal. Nog twee ons er af, en dan heb ik mijn tussendoel bereikt. Nu al!
En dat is alle bevestiging die ik nodig heb. Weight Watchers is soms best moeilijk, maar met een beetje doorzettingsvermogen, zelfdiscipline en creativiteit, krijg je in hele korte tijd een beloning die veel langer duurt dan de zoete smaak van snoep in je mond.