Ik geloof er in dat alles in het leven in evenwicht is. Als je ergens een mazzeltje hebt, krijg je ook ergens een keer pech en andersom. Dat houdt je scherp en het leven spannend. Soms heb je dat verspreid over een bepaalde periode. Ik heb in mijn jonge jaren best wel wat pech voor mijn kiezen gehad, waardoor ik nu wat vaker geluk heb. Maar soms is het binnen het tijdsbestek van een dag. Een dag als vandaag.
Ik krijg een nieuwe laptop. Ik ben één van de laatste der Mohikanen die nog met een oud model rondloopt op de zaak, en riep gekscherend al dat ik wilde proberen helemaal de laatste te zijn. Niet helemaal dus. Geen probleem, ik ben wel toe aan een nieuwe. Het grootste euvel is altijd alleen dat je al je instellingen opnieuw moet zetten, en dat je goed moet kijken wat er allemaal op staat. Vooral op die beruchte C schijf. Die schijf waarvan je weet dat je er eigenlijk niks op moet zetten want als je laptop crasht, je alles kwijt bent. Diezelfde schijf waar je stiekem toch alles op zet omdat je dan ook offline kan werken en je veel meer ruimte hebt. Gelukkig ben ik een braaf meisje en heb er geen spannende dingen op staan. Behalve dan mijn volledige mailboxarchieven, die gelijk als werkmap, bewijslast, ‘wie-wat-bewaart-die-heeft-wat’ en To Do lijst fungeren. Maar dat terzijde.
Nu denken jullie vast, ‘ik weet waar dit heen gaat, dit gaat fout. Dat zie je van mijlenver aankomen.’ Maar nee, het spannendste aan de hele omruil is dat de gemaakte afspraak te krap is omdat ik naar huis moet. Er staat zo meteen namelijk een monteur voor de deur. Het eerste mazzeltje van de dag is dan ook dat ik tussendoor kan om de boel om te ruilen. Mede gezien het feit dat ik al wat voorwerk heb gedaan, en mijn collega ook. Mijn C schijf is dus braaf leeg en de omruil is zo gebeurd. Het moet zelfs geen probleem zijn om straks thuis gewoon in te loggen en verder te werken. Als bonus kan ik de tas die ik gebruik ook omruilen voor een rugzak, wat een stuk makkelijker draagt. Zal mijn rug ook blij mee zijn, zeker nu ik dat ding zo’n beetje dagelijks heen en weer moet sjouwen tussen twee panden.
Op de gok dat alles goed gegaan is sjees ik dan ook naar huis. Maar niet nadat ik eerst even langs de Jamin rij om een afscheidskadootje voor een collega te kopen. Dat ik dan gelijk kan kijken naar de nieuwste smaak van Tony Chocolonely heeft daar helemaal niets mee te maken. Nou ja, misschien een klein beetje dan. Maar ik heb pech, want ze hebben hem nog niet. Het is nog te vroeg voor lunch maar misschien is het wel handig om toch vast een broodje te kopen. Ik weet tenslotte niet wanneer de beste man voor mijn neus staat en dat kan volgens het bericht ‘tussen 11 en 14’ zijn. Ik lust straks wel een broodje gehaktbal met pindasaus, maar dat hebben ze niet. Het alternatief is tonijnsalade bij de La Place. Maar weer pech. Het standje is nog niet open omdat het brood mislukt is en ze opnieuw moeten bakken. Dan maar naar huis, verzinnen we straks wel iets.
Eenmaal thuis is het heel even spannend, maar alles doet het naar behoren. Ik heb direct verbinding met mijn Wifi netwerk, heb in één keer het juiste wachtwoord te pakken en ook de verbinding naar de zaak werkt alsof ik nooit een ander apparaat heb gehad. Lucky me. Bijna al mijn instellingen staan zoals ze horen en die paar die missen zijn zo gepiept door een map te kopiëren en te plakken, waardoor alles weer staat waar ik het gewend ben. Ik kan dus gelijk aan de slag. Ik probeer tussendoor nog snel een afspraak te maken bij de masseuse voor morgen want mijn schouders piepen en kraken en mijn RSI arm, om het beestje maar een naam te geven, doet zeer. Helaas ze zit vol, maar gelukkig heeft ze eind van deze middag nog een plekje. Geboekt. Anderhalf uur later staat de monteur voor de deur. Ik laat hem binnen en laat hem gelijk zien waar het euvel in de kookplaat zit. Niet. Tot mijn stomme verbazing doet ook de kookplaat het volledig naar behoren, terwijl hij toch écht twee weken geleden na meerdere testen foutmeldingen gaf. Ik voel me enorm lullig, en ik hoor hem denken: ‘vrouw, blond… die zal wel weer niet goed gekeken hebben.’ Maar vanwege diezelfde redenen, vrouw, blond, biedt hij aan om er verder niks aan te doen, het aan te kijken en dan ook niks in rekening te brengen.
Inmiddels is het bijna 13 uur en heb ik toch echt wel trek. Op naar de bakker annex broodjeszaak om snel iets te halen. Maar ook daar hebben ze geen broodje gehaktbal. Correctie, wel een broodje gehaktbal, maar niet met pindasaus. Ik kijk misprijzend naar de paar harde bolletjes die nog in het vak liggen en denk aan een broodje Unox. Die kan ik thuis maken maar wat doe ik dan hier helemaal met de auto. Dan maar snel de AH in voor uiteindelijk een pakje rosbief. En als ik er dan toch ben, heb ik eigenlijk ook wel wat meisjesdingen nodig. Maar ik word geconfronteerd met een leeg schap. Gelukkig zit het Kruidvat er naast, die hebben het wel. Als tegenhanger sta ik natuurlijk in de ‘verkeerde’ rij voor het afrekenen.
En zo heb ik een dag in evenwicht. Sommige dingen gaan soepeler dan verwacht, andere dingen gaan helemaal niet. Net zo goed dat je soms periodes hebt waarin niks lukt, het lijkt alsof er geen uitzicht is op betere tijden, en soms Vrouwe Fortuna je toe lacht en je het allemaal wint. Koop je een product dat niet goed blijkt te zijn en je moet weggooien, vind je € 5 op straat terwijl iedereen er overheen stapt. Kom je te laat op een afspraak, is de andere partij ook opgehouden. En soms…
Op weg naar huis zie ik in mijn ooghoek de snackbar, waar ze zeker weten een gehaktbal met pindasaus hebben. Ik stuur naar links en bestel en passant ook nog een goulashkroket. Want soms… soms moet je het evenwicht een beetje afdwingen.