Een van de slogans van PADI, een internationale duikorganisatie, is dingen doen, plaatsen bezoeken en mensen ontmoeten. Volgens mij kan je dat ook een op een toepassen op het hardlopen. Vooral dat laatste.
Als ik kijk naar mijn huidige vriendenkring bestaat deze voor 80% uit mensen die ik heb leren kennen tijdens of via het hardlopen. Van mijn kennissenkring is dat momenteel zelfs 90% gok ik zo. En het grappige is dat dat ontstaat door middel van het domino-effect. Iemand neemt iemand mee en zo leer je weer een nieuw iemand kennen.
Er zijn een aantal bronnen waarin je hardlopers in eerste instantie leert kennen. Social Media is uiteraard een plek waar vaak de eerste contacten gelegd worden. Mensen volgen je, je zit in dezelfde community of je doet eens een oproep voor een loopje waar mensen op reageren. Dan volgt de stap naar het echte leven als je daadwerkelijk met elkaar gaat lopen, iemand eens een keer aanhaakt of als je elkaar tegen komt op een wedstrijd. ‘Hé, jij bent toch die en die?’ En zo begin je een gesprek.
Tijdens dat gesprek heb je het dan vaak over het lopen. Hoe is iemand begonnen met lopen, wat is zijn of haar verste afstand, waar gaat iemands voorkeur naar uit. Of praktische zaken als op welke schoenen iemand het liefste loopt en waarom, of welk merk gelletje het beste werkt. Daarna volgen de wat persoonlijkere zaken als waar iemand woont en of iemand een relatie heeft.
Meestal komt de vraag, ‘wat doe je voor werk’ pas veel later aan bod. En toch vind ik dat altijd wel een interessante. Met name omdat ik inmiddels gemerkt heb dat hardlopen écht voor iedereen is en dat we er in onze hardlooptenue allemaal ‘hetzelfde’ uitzien. Hardlopen discrimineert op dat gebied niet.
Zo kennen we inmiddels meerdere mensen in de zorg, dames in de HR, waaronder ikzelf, dames en heren met een eigen bedrijf, inkopers, verkopers, mannen in de haven, vrachtwagenchauffeurs, een echtscheidingsadvocaat (altijd handig ;-)), een dierenarts, een controller, een salarisadministrateur, diverse leraren en leraressen, een postbode, meerdere masseurs en fysiotherapeuten (ook handig), een paar stewardessen en zelfs mensen bij de politie. Een grote diversiteit dus aan beroepen van mensen die allemaal dezelfde passie delen, hardlopen in welke vorm dan ook.
‘Zeg, wat doet Wouter eigenlijk voor werk?’, vraag ik aan Frank. Wouter is aangewaaid tijdens een trailrun waar Frank met wat andere loopvrienden meeliep. Ik was er toen niet bij, maar sindsdien is zowel hij als ik vaker aangehaakt waardoor we inmiddels een redelijk vast trailgroepje hebben waar we allebei deel van uitmaken. Vooral voor de langere afstanden. ‘Wouter? Die is tandarts.’ En zo hebben we dus ook een tandarts in ons midden.
Een trailende tandarts. Can you dig it?