Voor wie regelmatig naar Radio 2 luistert kent het misschien wel. De rubriek ‘Ik durf het bijna niet te zeggen, maar…’ van Emmely de Wit. Daar kunnen mensen hun eigenaardigheden ‘opbiechten’. De meest bizarre zaken komen voorbij. Dat je als veertigjarige woord voor woord de afleveringen van ‘Huis van Anubis’, een kinderserie op TV, kan meezeggen. Of dat iemand helemaal gruwelt bij de tune van ‘Eigen huis en tuin.’ Of de pitjes uit de aardbei snijden omdat je hem anders niet lust. Maar het meest bizarre is nog wel dat ze nooit de enigen zijn. Er zijn altijd andere mensen die hetzelfde hebben. En inmiddels verbaast me dat niet eens meer.
Ik heb ook een heleboel hardloop gerelateerde eigenaardigheden. Gelijk al toen ik begon met lopen maar zeker ook later heb ik er ook nog een paar bij gekweekt. Maar hoe dan ook, in het begin liep ik eigenlijk altijd alleen, of hoogstens met Frank. En aangezien zijn enige eigenaardigheid is dat hij geen eigenaardigheden heeft, tijdens het lopen dan, dacht ik bij al die dingen dat ik afweek en dus de enige was.
Toen ik later met anderen ging lopen en helemaal nadat ik mijn boek geschreven had waar ik er een paar noem, bleek dat dat reuze meeviel. Sterker nog, het rondjes doorlopen over de parkeerplaats om met een mooi getal te eindigen gebeurt eerder wel dan niet. Maar ook het starten op het geschilderde kruis bij ons voor de deur is niet uniek. Of het aantikken van een denkbeeldige ‘finish’. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Lievelingsokken, -schoenen of lucky accessoires tijdens een wedstrijd? Check. Je nagels lakken in een specifieke kleur voor een buitenlandse marathon? Minstens twee van mijn vriendinnen doen het ook. Een sprintje trekken naar de finish omdat je ‘in elk geval eerder wil finishen dan die ene loper of loopster’? Ja hoor, zowel mannen als vrouwen. Dat je totaal niet weet wanneer die persoon gestart is doet op dat moment niet ter zake, als je er maar voorbij rent. Liedjes zingen in je hoofd om op die cadans te lopen? Heel normaal. Of allerlei denkbeeldige verhalen verzinnen als je niet muzikaal bent kan ook.
Scheten of boeren laten tijdens het lopen wordt al niet eens meer als een eigenaardigheid beschouwd. Net als pasta eten en de film ‘De marathon’ kijken de avond voor de Rotterdam Marathon. Op uitzonderingen na doet iedereen het wel zo’n beetje. En over rochelen of snuiten heb ik al een hele blog gewijd. Mijn eigenaardigheid is dan weer eerder dat ik dat eigenlijk helemaal niet doe. Kleding klaarleggen de avond voor een race, specifieke ontbijtjes of andere ochtendrituelen, een specifieke outfit dragen, zelfs als die minder comfortabel zit ‘maar zo leuk bij elkaar past’, allemaal heel gewoon.
Toch heb ik een eigenaardigheid waar ik dan absoluut weer uniek in ben. Die zeker weten niemand anders heeft. Ik wil bijvoorbeeld al tijden de Garmin badge ‘Doel behaald: 7 dagen’ hebben. Dan moet ik 7 dagen achter elkaar mijn stappendoel halen, die ik op 10.000 per dag heb staan. De dagen dat ik loop gaat dat natuurlijk helemaal prima, maar dat is maar 3 dagen in de week. En de dagen dat ik ga paardrijden lukt ook nog wel. Maar de dagen dat ik thuiswerk, niet loop en voornamelijk op mijn luie reet achter de pc zit zijn nog best lastig, om niet te zeggen dat ze niet te doen zijn. Daardoor onderbreek ik elke keer mijn reeks weer en moet ik weer opnieuw beginnen.
Nu zou ik natuurlijk mijn stappendoel kunnen verlagen, maar dat voelt als valsspelen, dus zit er niets anders op dan goed plannen en ergens wat extra moeite doen. Afgelopen week ben ik weer een nieuwe poging gestart. Donderdag dag één, een dag met hardlopen, net als vandaag, aankomende dinsdag en woensdag. Gisteren zaterdag paardrijden en boodschappen doen en nog even de stad in. Dat zijn vijf dagen. Moet ik alleen zorgen dat ik maandag extra beweeg en wandel en ik moest afgelopen vrijdag iets verzinnen. Dat was nog een uitdaging.
Aan het eind van de middag zat ik nog maar op 7.000 stappen en we gingen de deur niet meer uit. Toen zat er maar één ding op. En ik weet dat als ik maandag te kort kom, ik precies hetzelfde ga doen. Frank keek me even raar aan maar kent me ook langer dan vandaag, want als Sassie iets in haar kop heeft dan zorgt ze er voor. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik heb 3.000 stappen in huis gemaakt, heen en weer lopend van de woonkamer naar de badkamer en weer terug. En ik weet zeker dat ik de enige ben en dat er niemand anders zo gek is.
Of toch wel?