De dag na de marathon word ik vroeg wakker. Wel goed geslapen maar op de één of andere manier wilde mijn lichaam om 7:30 al actieve dingen doen. Het huis is een puinhoop, overal ligt kleding, papieren, niet genuttigde stukjes koek, tassen, schoenen, maar ook een paar prachtige medailles. Ik knuffel de mijne nog maar even, alvorens ik hem op de erehanger naast die van 2015 hang. Daarna probeer ik een klein beetje orde in de chaos te brengen.
Mijn hoofd zit nog vol, ik laat continue de 42 km de revue passeren en herinner me elke keer weer iets nieuws. ‘Oh ja, daar kwam ik die nog tegen, en ha, ha, ha, dat gekke mens op kilometer 15!’ En natuurlijk met grote ogen staren naar Facebook, waar alle mooie, lieve, geweldige maar soms ook verdrietige verhalen langskomen. De meeste mensen vonden het zwaar, zwaarder dan vorig jaar, velen moesten uitstappen, wandelen of haalden ‘slechte’ tijden. Ik weet er alles van. Ik ga ook driftig op zoek naar foto’s, want de officiële foto’s duren nog minstens een dag.
Na het ontbijt nemen we afscheid van onze vrienden en gooi ik er een was in. Er ligt voor minstens 3 wassen, dus daar ben ik nog wel even zoet mee. Binnen no time is het dan ook tijd om naar de massage te gaan. Hard, pijnlijk maar heilzaam. Op weg terug naar huis even boodschappen doen en lekker op de bank, verder met nagenieten, verhalen lezen en foto’s zoeken. Om 21:30 voel ik me moe, ga naar bed om nog even in het boek van Dolf Jansen, what else?, te lezen en val een uur later in slaap.
Vandaag zijn mijn liezen alweer redelijk genezen. De spierpijn valt me alles mee, vorig jaar had ik meer last. Alleen trap af gaat nog steeds een tandje lager. Op kantoor krijg ik van mijn collega’s voetverzorgende middelen en chocola. Véél chocola. Genoeg voor nog drie marathons! Ik moet meerdere keren vertellen hoe het is gegaan en krijg felicitaties en respect.
Ik heb geen haast als ik van mijn werk kom, en kan rustig op mijn gemakje een boodschap doen voor het avondeten. Thuis doe ik braaf wat wachtende klusjes. Frank is wat later, hij heeft het druk op zijn werk. Ik maak dan ook maar vast het eten klaar. Het huis is inmiddels opgeruimd. De huishoudster is geweest en alles is ook weer schoon. Zelfs de badkamer ziet er enigszins uit als toen hij net opgeleverd was, er liggen nog maar een paar hardloopkledingstukken in het bad. Op Facebook beginnen de verhalen al een beetje weg te ebben. Het normale leven neemt weer geleidelijk bezit van mij. En ik voel me leeg. Ik mis iets.
Dinsdagavond is hardloopavond. Maar vandaag even niet. En de rest van de week ook niet. Even geen oefeningen. Niet haasten omdat ik nog een rondje moet lopen of tobben over hoe ver en waar naartoe. Geen aandacht voor het weer en dus niet twijfelen over wat ik aan moet. Geen pasta, geen eiwitten, geen pindakaas, geen bananen. Vooral geen bananen. Een hele week niet hardlopen.
Shit!