Rotterdam anders

Nog een week en dan eindelijk toch de Rotterdam Marathon. Het wordt mijn zesde keer. In een normale wereld had ik nu zo langzamerhand ingeschreven voor mijn achtste keer, aangezien ik nog steeds de doelstelling voor Marathon Master heb, maar we leven niet meer in een normale wereld. 2020 werd alles geannuleerd en in 2021 wordt het meeste geprobeerd in te halen. En dus lopen we nu in oktober in plaats van in april en is het pas mijn zesde.

Het is anders. Daar waar ik al die jaren in volste staat van opwinding naar het marathonweekend toeleefde, kan ik het dit jaar allemaal nog niet plaatsen. Niet alleen omdat het op een ander moment in het jaar is, maar vooral ook omdat de wereld nog steeds op zijn kop staat. Als een geslagen hond die het vertrouwen in de mens kwijtgeraakt is, voel ik continue ergens nog het ongeloof of het écht wel door gaat. En of het dan wel hetzelfde feestje zal zijn. Staan er wel mensen langs de kant, durven ze te juichen, merken we iets van de verdeeldheid tussen gevaccineerden en niet gevaccineerden, worden we niet ziek vlak van tevoren, voelen we ons comfortabel in het startvak, en voelen we ons wel vrij om er van te genieten en onze mederenners te omhelzen na afloop? Het feit dat de focus ook nog op New York lag die op het laatste moment voor ons in elk geval niet doorgaat helpt dan ook niet bij het opbouwen van dat vertrouwen. 

Maar zijn het wel de omstandigheden die het allemaal anders maken? Of ben ik de afgelopen anderhalf jaar niet gewoon zelf heel erg veranderd? Tenslotte ben ik ook een andere weg ingeslagen door me te richten op de langere trails en niet meer specifiek te trainen voor een marathon op asfalt. En ja, dat is ook een beetje ingegeven door diezelfde omstandigheden omdat daar waar bijna alles gecanceld werd, de trails vaak wel doorgingen. En als loper wil je toch blijven lopen, maakt niet uit wat je loopt.

Ik zit nu een paar dagen in Spanje, ver weg van alles wat mijn aandacht op de marathon legt. Een goed moment om eens na te denken wat ik überhaupt met het lopen wil. De afgelopen twee wedstrijden op asfalt liepen voor geen meter excusez le mot. Ik heb geen zin meer om snel te lopen. Ik vind lange afstanden lopen leuk, maar vooral als uitdaging en op een ‘lui’ tempo, met lekker wandelen en foto’s maken tussendoor. Gewoon een dagje uit. Dat lukt niet als ik een halve marathon onder de twee uur moet lopen. Wel als ik 50 km door de bossen mag crossen en er 8 uur over mag doen.

Maar ik heb ook nog een onafgemaakte bucket list als het om loopjes gaat, en ja een groot deel daarvan is gewoon op asfalt. De rest van de six majors (ik heb er pas twee), Parijs, Rome, Moskou, Toronto, de Dopey challenge van Disney, de Great Wall en Spitsbergen om er maar een paar te noemen. En natuurlijk die marathon master van Rotterdam en de Chapman’s Peak in Zuid Afrika lonkt ook nog. En dat red ik niet met 50 km door de bossen crossen en 5 km rondjes brug door de week. Dan zal ik toch echt ook langere afstanden in wedstrijdvorm op het asfalt moeten blijven lopen. De vraag is alleen of ik die halve marathon onder de twee uur nog wil (moet?) kunnen halen of dat tijd volstrekt onbelangrijk wordt. Moet ik kunnen (willen?) uitleggen dat alles boven de 20 km ook voor mij nog steeds een uitdaging is en moeite kost ‘want ik loop toch makkelijk 50 km trail dus wat is dan 20 km asfalt?’

Eerlijk gezegd ben ik er nog niet helemaal uit. De agenda voor de komende tijd varieert dan ook met langere trailafstanden en een paar wegwedstrijden. Sommigen vanwege traditie, sommigen vanwege de uitdaging en sommigen vanwege de lol. De eerstvolgende dus Rotterdam. Onder welke categorie die valt? Ik denk een beetje van alledrie. Met de nadruk op de lol. Want hoe het ook voelt, en ook al is het allemaal anders.

Er is geen enkele reden om er niet een heel groot feestje van te maken!

Foto: Jeroen Tibbe fotografie