Qua lopen heb ik een duidelijke routine. Drie keer in de week waarvan op zondag de lange duurloop. Over het algemeen betekent dat vroeg opstaan en dan ergens naartoe rijden om een stuk te lopen. Soms afgewisseld met een wedstrijd op zaterdag ergens ver weg waardoor we op zondag terug rijden en onze weekend taken op zondagmiddag doen. Dat gaat al een paar jaar zo. Ik kan me dan ook niet heugen dat ik op een zondag echt uitgeslapen heb en niks gedaan heb. Gewoon thuis.
Vandaag is het dan echter zo ver. Gisteren moest ik zwarte Piet spelen op kantoor en ik had bedacht dat ik op de terugweg mijn loopje zou doen. Een prima route van 21 km. Maar zaterdag is altijd paardrijdag, en dat moet ook ergens ingehaald worden. Meestal probeer ik dat op de donderdag maar er was geen plek. Alternatief is de zondag, dan is er altijd plek. Behalve deze zondag. Alsof het zo heeft moeten zijn.
En dus kunnen jullie in deze blog niks lezen over hoe laat de wekker ging. ‘Kennen jullie die mop over die wekker? Die ging niet.’ Heerlijk uitslapen dus. Iedereen die altijd vroeg opstaat weet hoe dat gaat als je een keer mag uitslapen. Juist! Dan word je net zo vroeg wakker als normaal. Natuurlijk weet ik dat ook wel maar de pret zit hem in dat ik me dan mag omdraaien en gewoon in bed mag blijven liggen. En dat, mijn vrienden, is mijn ultieme hemel.
Vervolgens sleep ik me naar de bank en ga lekker nutteloos Facebook lezen. Eet een crackertje met een beker chocolademelk en als ik dat zat ben ga ik op mijn gemakje mijn achterstallige administratie wegwerken. Een typische luie zondag, die ik dus al een tijdje niet heb gehad. Bijna vergeten hoe die eruit zag. Doe ik dan helemaal niets op zo’n dag?
Ik heb nog een streak lopen, namelijk 10.000 stappen per dag, die ik nu al 132 dagen volhou. En zelfs een lazy sunday gaat die natuurlijk niet verbreken. Nu is 10.000 stappen in huis maken nogal een opgave dus er zit niks anders op dan toch even naar buiten te gaan. Gelukkig heeft Frank af en toe briljante ideeën en kent hij me langer dan vandaag. Als je mij in beweging wil hebben moet je me eten beloven. En visje van Simonis doet het hem dan wel.
Rond een uurtje of twaalf verruil ik mijn huispak voor een spijkerbroek en rijden we richting Scheveningen. Weer een uur later wandelen we over de boulevard om de lunch te laten zakken en mijn stappen te maken. Toch zit er nog steeds iets van luie zondag in. Twee uur over vijf kilometer is toch wel een easy pace. Om vervolgens weer naar huis te rijden en weer op de bank te belanden voor een suffe documentaire op Netflix. Daarna eten en een suffe film op TV.
En zo kruipt de zondag langzaam maar uiteindelijk toch voorbij. Heerlijk gelummeld, heerlijk lui geweest en heerlijk een dag uitgestaan. Alhoewel het kijken naar alle post van Spijkenisse toch ook best vermoeiend is. Maar dat terzijde. Gaan we volgende week weer rennen.
En de week erna en erna en erna.