Ok, dan heb je twee marathons achter elkaar gelopen. En wat doe je dan het weekend er na? Juist, gewoon door blijven lopen. Want we trainen ‘gewoon’ door. Tenslotte is mijn doel niet de marathon, maar het Petranpad half mei. Een trail op redelijk vlak terrein van 112 km. Dat is 2,5x een marathon. 2,66x om exact te zijn en dat zet alles weer in zijn perspectief. Bovendien heb ik me dit jaar voorgenomen om nu maar eens proberen Vestingheld van de Vestinglopen te worden, en daarvoor moet ik ze alle 6 lopen dit jaar. Dat wordt al een uitdaging want er is er sowieso één die niet in de planning past omdat we dat weekend in België 80 km aan het lopen zijn. Gelukkig kan ik die ook virtueel doen, maar voor de rest proberen we natuurlijk zo veel mogelijk het echte werk te doen.
Ik had dus ingeschreven voor de Vestingloop Steenbergen. Stiekem wel blij dat de maximale afstand 10 km is, want ergens voelt een kortere afstand rennen als het langer kan een beetje als smokkelen. Voor mij dan, ieder zijn eigen doel binnen zijn eigen grenzen. Om geen ruzie met Frank te krijgen over wie de auto mee mag hem lief aangekeken en aangezien hij nog niks gepland had staan ‘ging hij dan ook maar mee.’ Zo gezegd zo gedaan en Frank ook ingeschreven. En daarmee was de kous af. Of toch niet?
‘Schat, wat zijn je plannen voor zaterdag?’ Nu ik niet meer paard rij op zaterdag kom ik niet veel verder dan ‘boodschappen doen’. ‘Want?’ ‘Nou, zaterdag is de Austerlitz trail, en die wil ik eigenlijk wel lopen. Maar dan de 15 km, gewoon een kort rondje. Het wordt mooi weer en we hebben een lang weekend.’ Tja, niets tegen in te brengen. En heel eerlijk gezegd mis ik het trailen ook wel een beetje na al dat asfalt geweld van de afgelopen weken. Oh nee, ik ontken natuurlijk dit gezegd te hebben want ik haat trailen, is het niet? ‘Is goed schat, dan ga ik wel met je mee.’ Hij mee naar Steenbergen, ik mee naar Austerlitz, want zo gaat dat in een goed huwelijk. Dus zo gezegd, zo gedaan en ons maar ingeschreven.
Omdat de trail pas om 12:15 startte lekker een beetje uitslapen, lees om 8:00 wakker zijn en dan maar gewoon je bed uit gaan. Even snel naar de bakker en de slager, boodschappen doen we dan wel als we weer terug zijn, en na een klein ontbijtje spullen pakken en gaan. De start is op de KNVB Campus. Iets met voetballen of zo, dus ook een paar foto’s van de beeldentuin met het ideale elftal mogen niet ontbreken. We hebben niets te klagen, het is heerlijk weer en ik heb er echt zin in. Als we klaar staan voor de start komt Karin aanlopen. Die doet 35 km en moet aan haar derde en laatste ronde van 15 km beginnen. Dat komt mooi uit. Frank wil racen (ik moet er niet aan denken) en dan kan ik mooi met Karin oplopen. Die is herstellende van een blessure en heeft er al ruim 21 km opzitten dus dan kan ik relaxt met haar meelopen.
Dat mijn hoofd er zin in heeft strookt niet helemaal met mijn lijf. Al na een kilometer merk ik dat ik toch ‘iets’ in de benen heb zitten en de heuveltjes gaan dan ook wandelend. Ook Karin heeft het moeilijk en geeft aan last te hebben. Ze stuurt me weg omdat ze wat gaat inkorten. Prima, ondanks de fysieke ongemakken is het heerlijk om buiten te spelen en ik heb geen haast. Muziekje op en mooie paadjes om op te banjeren. De grootste uitdaging is het volgen van de juiste route. De GPX wijkt af van de bordjes dus wat te doen, de bordjes volgen of mijn GPX? Ach, van allebei een beetje dan maar, uiteindelijk kom ik wel weer op de juiste route terecht en zolang ik bij de finish 15 km heb staan vind ik alles prima.
Na 4 kilometer belt Frank me om te zeggen dat de GPX afwijkt van de bordjes. Gelukkig had ik daar nog niks van gemerkt, en terwijl er allerlei lopers me aan alle kanten inhalen omdat ik aan het bellen ben, zeg ik dat ik hem heel lief vind maar ga hangen want ik wil verder lopen. Ik kom er wel. Als je langere afstanden gewend bent voelt het heel raar als je op 8 km een drankpost hebt en dan al halverwege bent. Onderweg heb ik Karin nog opgepikt omdat die ook ergens liep te dwalen. Toch kan ik niet helpen om te denken ‘morgen hoef ik er nu nog maar 2’. Je bent lui of je bent het niet…
Na een lekker glas cola, wat tucjes en een Kitkat for the road hobbel ik weer lekker door. Voor ik het weet ben ik alweer bij de finish. Jammer, ik begon eigenlijk net weer lekker te lopen. Dat krijg je als je normaal gesproken pas na 20 km lekker in je flow komt. Nou ja, half Mei piep ik wel anders vrees ik. Bij de finish nog even poseren voor de fotograaf, een drankje doen in de zon op het terras en dan lekker naar huis om verder te genieten van het weekend. ’s Avonds op de bank hebben we het over Steenbergen en het feit dat het Pasen is. En dan bedenkt de Evil Genius een plannetje. ‘Schat, jij hebt toch nog zo’n hazenpak liggen? Doe eens gek en trek dat aan morgen tijdens het lopen. Dan maken we er een actie van voor ons Roparun team Jattognietan?!’ Het kost een klein beetje overredingskracht maar dan heb ik hem zo gek, dus de actie gaat online. Minimaal 100 euro aan donaties zijn er nodig.
Helaas voor Frank halen we die 100 euro binnen en ligt de volgende ochtend het pak klaar om mee te nemen naar Steenbergen. Ook nu hoeven we pas om 13:30 te starten dus de ochtend kunnen we rustig aan doen. Eenmaal daar is het al een drukte van jewelste omdat het ook nog eens 750 jaar Steenbergen is. Bovendien is het behoorlijk warm. Maar belofte maakt schuld dus Frank trekt braaf zijn pak aan en speldt zijn startnummer op. De mannen en vrouwen van de EHBO nemen hem nog even apart en we maken afspraken over het in de gaten houden van zijn gezondheid. Ik loop met hem mee, gelukkig heb ik zelf ook EHBO en natuurlijk ben ik zuinig op Frank.
Frank trekt behoorlijk wat bekijks en iedereen vindt het prachtig. In de gauwigheid nog paaseitjes gekocht om uit te delen aan de kinderen en ook die vinden het geweldig. Er staan ook nog wat RMD vriendjes in het startvak dus natuurlijk worden er nog gauw wat foto’s gemaakt en dan mogen we van start. ‘Oh sorry schat, dat wist ik ook niet maar het zijn twee rondjes van 5 km.’ En als Frank ergens een hekel aan heeft dan is het aan rondjes lopen. Alles voor het goede doel dan maar.
We gaan van start en staan al heel snel stil om eitjes uit te delen. Het lopen gaat gelukkig relatief soepel. Er is voldoende ruimte en omdat we rustig aan lopen en Frank regelmatig stopt om eieren uit te delen lopen we al gauw achteraan waar het deelnemersveld wat minder dik bezaaid is. Hij wordt luid toegejuicht en iedereen wrijft het er nog maar eens in. ‘Wat zal jij het warm hebben’, en ‘Jeetje, wat knap maar wat warm’. Had ik al verteld dat Frank ook niet zo goed in warm weer loopt? Desondanks slaat hij zich er goed doorheen. Veiligheidshalve heeft hij zijn hele dunne shirtje met gaatjes aangetrokken en daar waar er minder publiek staat gaat de rits open en gaan de oren omlaag. Alles om een beetje wind te vangen.
Ik hou de fotografen in de gaten zodat hij de boel weer netjes kan maken voor de foto en geef tot vervelends toe adviezen om maar niet te veel verhit te raken. Grote voordeel voor mij is dat ik meer met Frank bezig ben dan met het lopen dus voor ik het weet hebben we het eerste rondje alweer gehad. Gezellig langs de menigte en de speaker waar Frank even de microfoon overneemt om reclame te maken voor Jattognietan?! team 335. Dat gaan ze in Steenbergen niet meer vergeten. Het tweede rondje lopen we relatief alleen alhoewel we nog steeds niet achteraan lopen. Met bijna het emmertje met eieren leeg is het Frank zijn eer te na om langzaam te lopen dus ondanks de omstandigheden zit het tempo er nog steeds goed in. De laatste meters zijn iets langer dan verwacht maar ik ren vooruit om er voor te zorgen dat ik Frank kan filmen bij de finish. Het filmpje onderweg is niks geworden namelijk. Is ook niet handig als je de video uit zet terwijl je hem aan wil zetten en andersom.
Frank zijn finish wordt glorieus aangekondigd door de speaker en in een nette tijd van 1:05 komt hij warm maar niet oververhit de finish over. Dan denk je dat het klaar is maar iedereen wil nog met hem op de foto. Nu gebeurt dat wel vaker, maar vandaag is het extra. Mijn held, hij doet het toch maar allemaal weer. Na afloop genieten we opnieuw van het mooie weer, een drankje op het terras en een bittergarnituur. Terwijl we naar huis rijden hebben we het over het feit dat we de dag erna ook nog vrij hebben. Gekscherend stel ik een vraag, maar diep in mijn hart zit er toch ook een beetje een kern van waarheid in.
Wat zullen we morgen lopen?
Foto: Rob Sportfotografie
Leuke stukjes schrijf jij! Afgelopen zondag liep ik ook mee in Steenbergen en heb jullie gezien. Veel respect voor Frank. Wat was het warm!
Dank je Marlene!
Het was zeker warm maar ach, inmiddels is hij alweer afgekoeld 😉