Soms heb je van die dagen dat het even niet wil. Dan ga je de deur uit maar eigenlijk ben je moe en heb je geen zin. Nou heb ik dat wel vaker maar meestal trekt dat na een paar kilometer wel weg en loop ik toch heerlijk. Maar een hele enkele keer voel ik na twee kilometer overduidelijk ‘vandaag gaat het hem niet worden’!
Dat is helemaal niet erg. Je kan je dag niet hebben of je kop staat er gewoon niet naar. Misschien heb je slecht geslapen of een wijntje teveel op de avond er voor. Was het gezeik op je werk gisteren toch iets te energieslurpend of moet je ongesteld worden. Allemaal zaken die er voor zorgen dat je een keer niet lekker loopt. Maar wat nou als dat al een paar keer achter elkaar gebeurt? Is er dan iets anders aan de hand? En zo ja, wat dan?
Je zou denken van wel. Meestal loop ik zondag een lekkere afstand, waardoor het de dinsdag erna wat minder gaat. Belangrijkste reden waarom ik op dinsdag eigenlijk het rondje altijd kort hou. 5 km of maximaal 7 km. En dan ook nog op een laag tempo. De woensdag of de donderdag gaat het meestal wel weer prima en pak ik iets tussen de 10 km en 12 km. Kan ik zondag lekker knallen.
Deze week liep ik op dinsdag 10 km. Een beetje ingegeven door het feit dat ik voor mijn gevoel in Oostenrijk niet zo veel gedaan had, in elk geval niet qua kilometers, en de rest van de week vanwege Koningsdag en allerlei andere afspraken ook niet zo veel ging doen. Ok, ok, misschien ook wel een beetje omdat de weegschaal de laatste tijd in een vreselijk slecht humeur is en lelijk tegen me doet. Hoe dan ook, de eerste 5 km gingen prima, de tweede wat minder. Nou ja, geen man overboord toch? De volgende ochtend nieuwe ronde nieuwe kansen.
Omdat we beloofd hadden te gaan collecteren voor ons Roparun team en ik ook nog moest paardrijden paste het rondje lopen alleen in de planning als ik gelijk na het ontbijt ging. Zo gezegd, zo gedaan. 7 km geplot maar geen rekening gehouden met hindernissen. En heel eerlijk gezegd kwam me dat heel goed uit, want ook nu ging het niet van harte. Dus elk moment dat ik buiten mijn schuld moest wandelen, omdat er vrijmarkt was of omdat ik een alternatieve route moest zoeken, was een perfect excuus om even op adem te komen.
Nog steeds geen alarmbellen. Met al die rare dagen, allerlei afspraken die ik normaal gesproken nooit heb, maar vooral het feit dat ik van alles eet wat iets minder gezond is voor mijn lijf, is datzelfde lijf maar ook mijn half autistische brein volledig van slag. Niet zo raar dus dat het lopen ook even wat minder gaat. Driemaal scheepsrecht zou je zeggen dus zondag moest het gebeuren. ‘Slechts’ 15 km, een leuke route en maar liefst twee uur de tijd, met zelfs nog wat uitloop om op tijd bij de kapper te zijn. Appeltje, eitje toch?
Ik voelde het na die paar kilometer al, maar op 10 km was de batterij gewoon helemaal leeg. En toen moest ik nog 5 km naar huis. Die kapper heb ik gehaald maar wel een half uur te laat. Tijdens het haarmasker viel ik bijna in slaap en eenmaal thuis op de bank heb ik twee uur lang de perfecte imitatie van een versleten vaatdoek gedaan.
Maar wat betekent dat nu? Ben ik overtraind en heb ik teveel gedaan de afgelopen tijd? Veel mensen zullen nu gelijk ‘Ja!’ roepen. Ik bedoel wat had ik dan verwacht, twee marathons achter elkaar. Toch heb ik het idee dat dat niet direct de oorzaak is. Maar wat dan wel? Misschien heb ik iets onder de leden. Ik had toch ook een beetje last van mijn maag tijdens het lopen en gisteren zaten Frank en ik kou te kleumen op de bank.
Voor mij is de meest plausibele oorzaak toch dat van slag zijn. Daar ga ik niet zo goed op. Nooit gekund trouwens. Ik was zo’n kind dat orde en regelmaat nodig had om niet door te slaan en in een permanente staat van stuiteren door te brengen. Maar eerlijk gezegd maakt het eigenlijk niet zo veel uit waar het door komt. De hamvraag is natuurlijk, wat doe ik er aan?
Met het oog dat we over twee weken een ‘klein’ loopje in Limburg hebben lijkt het me een wijze beslissing om vroeg naar bed te gaan, gezond te eten en geen gekke dingen te doen qua lopen. Gelukkig duurt het weer drie weken voordat we weer wat extra vrije dagen hebben en staan er geen drukke dingen op de planning. Gek eigenlijk dat extra vrije dagen mij juist geen rust geven, tenzij ik echt op vakantie ben. Maar goed, dat is voor later zorg. Ik ben erg van overtuigd dat ik dan weer loop als een kieviet! Deze week doen we dan maar gewoon vergeten. Toch was het niet allemaal kommer en kwel.
Met ruim twee uur over 15 km heb ik de nieuwe CD van Rammstein inmiddels aardig onder de knie…