Ik heb mijn moeder uit Spanje op de FaceTime. Ze is ziek en een beetje zielig snottert ze over haar welzijn. Als we ophangen bedenk ik me dat ze binnenkort jarig is. Onze agenda zit helemaal vol tot aan het einde van het jaar, maar zal ik toch niet…? Ik check op haar verjaardag en dat weekend hebben we wonder boven wonder niks staan. Als ik nou…
Ik open de site van Transavia en vul de datum in. Donderdag heen, zondag terug. Twee dagen vrij van de zaak moet kunnen. Via Rotterdam zijn er geen vluchten, via Schiphol wel. Maar ja, Schiphol. Masochist tijdens het hardlopen prima, maar om nou voor vier dagen compleet de stress van een heel jaar op te pakken? Eindhoven dan misschien en jawel, via Eindhoven kan ook. Ik moet het nog met Frank bespreken en vrij regelen op kantoor maar dat zijn details want in mijn hoofd is het al besloten. Ik vlieg naar Spanje voor de verjaardag van mijn moeder!
Twee dagen later is het ook definitief bevestigd. 6:55 vliegen betekent ongeveer 4:00 de deur uit maar dan haal ik wel het maximale uit de dag. Idem voor zondag 20:00 terug. Mag ook wel voor die prijs. Daar komt het vervoer naar Eindhoven, het parkeren en de taxi in Spanje nog bij maar je moet dat vakantiegeld toch ergens aan uitgeven, nietwaar? Bovendien heb ik een plannetje bedacht want ik vertel niks, dan is het een verjaardagsverrassing. De enige die in het complot zit is mijn zus die daar ook woont, want ze moet natuurlijk wel thuis zijn als ik aan kom. Maar ook dat is snel geregeld en rest mij alleen nog wachten tot het zo ver is.
De zondag ervoor bel ik haar nog heel onschuldig. ‘Dag mam, hoe is het? Alles goed? Ga je nog wat doen voor je verjaardag? Nee, ik denk niet dat het er in zit dat we dit jaar nog die kant op komen. Nou, ik spreek je donderdag nog wel.’ Is het liegen als je dingen gewoon niet vertelt? Gedurende de week krijg ik ook nog een appje van mijn zus. ‘Mama komt hier koffie drinken omdat de werkster er is!’ Nou, dan laat ik me toch gewoon bij mijn zus afzetten?
Op woensdagavond heb ik alles klaar liggen. Voor vier dagen heb ik alleen handbagage nodig en alles past in mijn suitcase. Oh, deodorant niet vergeten. En mijn borstel! Tot zes keer toe stap ik uit bed om nog iets te pakken, voor de rest moet ik het maar doen met wat ik nu heb en anders koop ik het ter plekke wel. De wekker staat op 3:30 maar om 3:16 ben ik wakker en besluit er maar uit te gaan. Ik kan beter in Eindhoven wat langer wachten dan in bed blijven liggen, weinig slapen doe ik toch wel. Bovendien kwamen er al verontrustende berichten dat inmiddels ook Eindhoven omgetoverd is tot een dependance van de Efteling.
Ik douche, kleed me aan, pak mijn spullen en geef Frank nog een kus als ik als een dief in de nacht het huis uit sluip. Off we go! Navigatie aan en gaan. Het is zowaar rustig op de weg en het voordeel van dit onchristelijke tijdstip is dat ik de files vermijd. In elk geval de files op de weg. Eenmaal aangekomen op Eindhoven AirPort volg ik braaf de navigatie als ik voor de slagboom van een parkeerterrein voor personeel sta. Dit klopt niet! Ik rij weer weg en lees de mail nog maar eens. P5 moet ik zijn. Where on earth is P5?
Ik rij richting de terminal en als ik twee rondjes gereden heb zie ik het staan, P5. Ik volg de borden en sta even later weer voor diezelfde ingang van de personeelsparking. Hmmm, misschien een stukje doorrijden anders. Ja hoor, voorbij de bocht hangt een megagroot bord ‘P5-Lang Parkeren’. Het is nog vroeg zullen we maar zeggen. Opnieuw trek ik een parallel met de Efteling op een zaterdag in vakantietijd want het hele terrein staat volgestouwd met auto’s. Pas bij de letter O vind ik een plekje om mijn bolide voor de komende vier dagen te stallen. Maar goed, hij staat. Op naar de volgende uitdaging.
Het is rustig als ik richting de terminal wandel tot het moment dat ik naar binnen moet. De draaideur is nog net vrij maar vlak daar achter staan de mensen opgepropt als haringen in een ton. Beelden van de metro in Tokyo flitsen door mijn hoofd. Daar hebben ze ook mensen in dienst die reizigers naar binnen proppen om er per keer zo veel mogelijk te vervoeren. Misschien een ideetje voor de Nederlandse vluchthavens deze zomer? Lijkt me een prima vakantiebaantje voor een student.
Ik wurm me naar binnen en vraag me af waar deze mensen nu eigenlijk voor in de rij staan. Ik wacht het niet af en nadat ik over een tiental hoofden geklommen ben kom ik in iets meer ruimte er achter. Inchecken, inchecken, inchecken. Het voordeel van alleen handbagage, ik hoef niet in te checken. De rij voor de toegang tot de security check is echter niet veel beter. Ik herhaal, niet de rij voor de security check, maar de rij voor de toegang tot de security check.
Op de een of andere wonderlijk manier sta ik echter aan de goede kant van de dubbele rij, gescheiden door een zwart lint. Aan mijn kant is het een stuk korter dus ik sluit braaf aan. Het is inmiddels 5:05. Dit is blijkbaar de rij die oorspronkelijk bedoeld is voor de Fast Track, maar die ze wijselijk maar niet in gebruik hebben. Ik bedoel, als iedereen de Fast Track neemt is het toch geen Fast Track meer. Dit staaltje menselijk gedrag zie je ook terug in de supermarkt, als er een rij staat voor de zelfscankassa terwijl de klassieke caissière met de loopband er naast uit haar neus zit te eten.
Als ik er door ben mag ik naar de daadwerkelijke security check. Het valt mee, de rij is niet lang. Maar het is nog steeds vroeg en dus vergeet ik wederom het Efteling effect. Aan het eind van de korte rij kom ik de hoek om, om vervolgens de lange zig zag lijn van mensen te zien staan. Taaa, ta, ta, taaa, ta, ta, tataraaaa… Welkom bij het Zomercarnaval! Maar goed, ik heb nu toch niks beters te doen en al met al valt het stiekem toch wel mee. Binnen een half uur loop ik door de tax free shop, mede dank zij het feit dat het merendeel van de reizigers weliswaar pukkelige opgeschoten jongelui zijn, maar die wél gelijk snappen dat je je handbagage in de bak moet doen, hun trui al uitgedaan hebben en hun riemen los.
De knop ‘we gaan op reis’ in mijn hoofd staat aan. Dat betekent automatisch dat mijn maag schreeuwt om voedsel, ongeacht het tijdstip, omdat reizen en eten bij mij op de een of andere manier onlosmakelijk aan elkaar verbonden zit. Het is 5:30 ‘s ochtends maar zet me nu een stuk brontosaurus voor mijn neus en ik eet hem op. En dus tel ik een klein fortuin neer voor een croissantje met jam. Aardbeienjam, Frank kan trots op me zijn. Voor drinken heb ik geen geld meer maar ik bedenk me net op tijd dat ik een leeg waterflesje in mijn tas heb zitten die ik lekker Hollands kan vullen met de kraan uit het toilet.
Nadat het croissantje ergens tussen mijn mond en mijn maag in mijn slokdarm gedesintegreerd is zoek ik een plekje bij de gate. Om vervolgens tien minuten later weer naar de wc te moeten. Dan mogen we boarden en naar het vliegtuig lopen. Er staan maar liefst acht Transavia toestellen op een rij opgesteld en als kippen die van de loopband rollen worden we door middel van hekken via een gedwongen route naar het juiste toestel gedirigeerd, op weg naar onze final destination.
De vlucht gaat voorspoedig. Het schreeuwkind linksachter geeft het na een kwartier brullen toch maar op waardoor ik nog een uurtje slaap kan pakken. Dan langzaam wakker worden als we alweer beginnen met dalen. Omdat ik geen ruimbagage heb ben ik snel weg zodra we het vliegtuig uit mogen. Nu is het wachten op de geboekte taxi. Na 20 minuten blijkt een klein misverstand. Ik zit al even te wachten, net als de dochter van de taxichauffeur, die invalt voor haar vader, en gewoon naast mij staat. Haar instructies waren ‘twee mensen’, maar ik ben alleen dit keer. Nou ja, we hebben elkaar nu gevonden.
In het uurtje dat het rijden is praat ze me bij over het reilen en zeilen in Spanje. Moraal van het verhaal, alles is schreeuwend duur geworden. Ach, what else is new? In Nederland is het al niet anders. Dan zijn we bij de afslag voor het huis van mijn zus. Nu wordt het spannend want mijn moeder is ook onderweg, en alhoewel de verrassing er niet minder om zal zijn, is het toch leuker als ik er al ben in plaats van dat ze me op straat tegen komt.
Het lukt net. Mijn zus staat me al op te wachten en snel word ik naar boven gedirigeerd. Mijn nichtjes staan klaar om te filmen als mijn moeder nog geen vijf minuten later aan komt. De deur gaat open, ze komt boven en loopt de hoek om naar de huiskamer en dan… Tadaaaaaaa! Happy birthday! Verrassing! Geëmotioneerd vallen we elkaar in de armen. Ze had écht niks in de gaten. Het is het begin van vier hele leuke dagen. Mission accomplished en ergens in mijn achterhoofd hoor ik Henny Huisman zingen:
‘Surprise, surprise. Het onverwachte is de mooiste prijs.
De verrassing brengt u zomaar van de wijs. Wij gaven u vanavond deze show kado,
Surprise,surprise…’