Diving Philippines dry season: no dry

Somewhere back in 2019. ‘Schat, ik zou wel weer eens heel graag een duikvakantie willen doen.’ ‘Oh, dat wil ik ook wel, waar wil je dan heen?’ ‘Weet je nog, die geweldige vakantie in de Filipijnen? Prachtig duiken en dat heerlijke resortje, Magic Islands? Ze hebben inmiddels een tweede ‘vestiging’ geopend, Magic Oceans. Nog beter omdat ze alle opmerkingen van Magic Islands daar in verwerkt hebben.’ We hoefden er niet lang over na te denken en binnen no time was het verblijf besproken en waren de vliegtickets geboekt. En toen brak Corona uit.

We wisten toen nog niet waar we aan toe waren. Onze planning zei april en zo’n beetje half maart wisten we het zeker, de wereld ging op slot en wij bleven thuis. Althans voorlopig. Nu drie jaar later komt het er dan toch van. De voucher bleef geldig en nieuwe vliegtickets, waar we het geld van terug hadden gekregen, werden weer geboekt. En omdat het verblijf al lang geleden betaald was hadden we zelfs nog wat ruimte voor een beetje luxe. April en mei zaten volgeboekt, maart kwamen we zelf in de knel met een loopje ergens in Azië, dus werd het eind januari. Niet wetende dat dat achteraf wel heel goed uitkwam als je dringend behoefte hebt aan warmte en zon. Dus koffertjes gepakt en vogeltjes gevlogen.

Dag 0

Het eerste deel van onze reis zit er op. Gistermiddag na een voedzame lunchmaaltijd bij de McDonalds op Schiphol, te gast bij Emirates richting Dubai en Cebu. En aangezien Emirates wel op tijd vliegt waren we braaf rond het midden nachtuur op Dubai AirPort na vlucht één. Met onze Promotional upgrade naar Business Class mochten we voor vlucht twee van Dubai naar Cebu later wel met de benen languit in het voorste deel van het vliegtuig genieten van een Pokebowl met een glas champagne, maar niet in de Business Lounge op Dubai er op wachten. Gelukkig hoefden we maar een uurtje in de stalen stoeltjes bij de gate te wachten voordat we moesten boarden.

De Pokebowl werd verteerd dankzij een paar uurtjes slaap, gewoon languit, op een matras in de stoel, met een kussen en een dekentje, om vervolgens lieftallig gewekt te worden voor het ontbijt. De keuze is reuze maar de warme pannenkoekjes met sinaasappelprut en custard wonnen het van de omelet met champignons. Bakje fruit erbij, croissantje met jam en de blueberry muffin maakte het compleet.

Eenmaal in Cebu aangekomen was het weer alert zijn om de vier proeven te doorstaan om bij het hotel te komen. De check op de boarding pass, check op de health form, paspoortcontrole en immigratie en als laatste de douane politie. Nadat we akkoord bevonden waren, we geen enge ziektes het land binnenbrachten noch illegale waar naar binnen smokkelden mochten we de confrontatie met de eindbaas aan, zijnde de taxi naar het hotel.

Twee man/vrouw die ons een oor probeerde aan te naaien later, stapten we in de ’White cab’ die ons voor een iets kleiner oortje naar het hotel bracht. Omdat deze jonge dame, die er in de spiegel op dit moment wel een beetje oud uitziet, haar stappen nog moest maken, zijn we een gezellige wandeling door het altijd pittoreske Cebu gaan maken. Het doel was de pier waar we morgen de ferry moeten pakken, maar na twintig minuten meer uitlaatgassen dan in een heel jaar op de Maasboulevard ingeademd te hebben, het trotseren van meer mensen en verkeer dan in centrum Amsterdam tijdens de gay pride, het letterlijk moeten sprinten bij het oversteken (zelfs het verkeerslicht zegt het), en de aanblik van de sloppenwijken van de haven waar zelfs de Braziliaanse favelas een luxe villawijk bij lijken, zijn we maar weer omgekeerd. 

Even een vergelijkend warenonderzoek voor het avondeten in de immense shopping mall gedaan, heel toepasselijk SM Cebu geheten, gezien de gigantische keuzestress van Fast Food ketens, bekend en onbekend, uiteindelijk maar besloten om ons over te leveren aan Mr. Google voor een steakhouse in de buurt, waar we hopelijk een enigszins overeenkomstig beeld van internet versus realiteit gaan beleven. Plan is lopend heen, met de taxi terug. Het wordt met de taxi heen en lopend terug. De spareribs zijn net zo lekker als dat ze er uit zien en het toetje doe ik in de mall, waar ik een klein ijsje scoor, smaak Candy Wonderland. Daarna lekker naar bed want morgen komen ze ons om 5:00 halen voor de ferry van 6:00. 

Dag 1

Na een paar uur dommelen om proberen het opgetrokken vocht uit mijn enkels te krijgen verliezen we het gevecht tegen de jetlag. Kortom, we hebben een siësta gehad en nu is het etenstijd! Voor het gevoel acht uur ‘s avonds, op het klokje 3 uur ‘s nachts. Gelukkig komen ze ons om 5 uur halen, storten we ergens op de dag wel weer in. Mijn ‘avondeten’ bestaat uit een zakje gedroogd fruit, gehamsterd uit het vliegtuig, en een crunchy bar, nog even gauw uit mijn trailvest gevist voordat we vertrokken onder het motto ‘misschien krijg ik ergens trek en dan heb ik wat te knagen’. 

Rond 4:35 gaan we naar beneden om uit te checken. De supermarkt naast het hotel is goed voor een ontbijtje in de vorm van een bapao. Iets anders wat voor ontbijt door kan gaan hebben ze niet. We wachten braaf tot ze ons komen halen, wat niet gebeurt. Om 5:30 pakken we uiteindelijk zelf maar een taxi naar de pier want om 6:00 vertrekt de ferry. Daar staan ze ons op te wachten met onze tickets, maar ze staan er niet. In de drukte en het donker begin ik nu toch wel lichtelijk gestresst zo niet geïrriteerd te raken, helemaal omdat we niemand kunnen bellen. Sta je daar straks in je goeie goed en met je goeie gedrag.

Om 5:52 komt er dan toch iemand naar ons toelopen die onze tickets blijkt te hebben. Ze houden het spannend want de laatste call tot boarden is al geweest. Mijn hartslag piekt in elk geval meer dan dat het in welke hardloopwedstrijd de afgelopen jaren dan ook gedaan heeft. We rennen naar binnen, eerst nog even allebei een mondmasker op die mijn Douwe Dabbert knapzak op weet te hoesten, 50 peso’s betalen voor toegang tot de kade, inchecken, bagage afgeven, 200 peso’s betalen voor de bagage, door de security en dan de ferry op. En dat allemaal in 6 minuten want om 5:58 zitten we op onze plek, Frank ergens links, ik ergens rechts. Business class, dat dan weer wel. Nou maar hopen dat de koffers ook meegegaan zijn.

Na een kleine twee uur varen over een rustig zeetje en driekwart van een Marvel film gezien te hebben, ik bedoel, waarom zou je een film van 2,5 uur opzetten op een trip van 2 uur, komen we aan in Bohol. De koffers zijn mee en de chauffeur staat dit keer wél op ons te wachten. Dat zijn auto ingebouwd staat is een kleinigheidje vergeleken met al het andere. Maar even later rijden we dan toch door tig kleine dorpjes aan de rand van de kust in nog eens twee uur naar het resort. Daar krijgen we een welkomst drankje en nadat we ons in ons riante huisje hebben geïnstalleerd kunnen we ook nog ontbijten. De vakantie kan beginnen!

Het is een klein beetje met ons ziel onder ons arm rondlopen en ronde twee tegen de jetlag. Dit keer hou ik het maar op gelijk spel, want we blijven wel wakker en doen slechts op een enkel moment heel even een powernapje. Als de boot met duikers terugkomt weten we waar we aan toe zijn en kunnen we duikplannen gaan maken. Er zit een Amerikaanse vriendengroep van 14 man met ons op het resort en we kunnen met de middagduik mee. Na een korte uitleg moeten we gelijk aan de bak want de boot vertrekt over een kwartiertje. 

Het gaat bijna automatisch en als we het water inspringen weet ik weer waarom ik de Filipijnen zo’n gave duiklocatie vindt. Meerdere soorten naaktslakken, anemoonvissen, schorpioenvissen en mijn geliefde krabbetjes en garnaaltjes. De camera maakt nu al overuren en onze checkdive is ruim een uur lang. We zwemmen rustig terug naar de pier van Magic Oceans. Ik heb nu al zin in morgen.

We wachten ongeduldig op het avondeten, tenslotte hebben we de lunch soort van overgeslagen, en komen langzaam maar zeker in de ultieme relaxmodus. Stress out, relax in. Het eten is prima en na nog een uurtje napraten op ons privé terrasje terwijl we naar de krekels en het kabbelende water van de zee luisteren duiken we ons bed in voor Ronde 3: Frank & Sas versus Jetlag. 

Dag 2

We hebben zowaar door de nacht heen geslapen. Met horten en stoten maar toch. In tegenstelling tot gisteren regent het vandaag. Later blijkt dat het de afgelopen weken al heel veel geregend heeft en dat een hele droge dag eerder een uitzondering is. Het maakt niet uit, het is nog steeds warm en ik heb nog steeds vakantie. Qua duiken is het alleen jammer dat de kustwacht vanwege het slechte weer aangegeven heeft dat er niet uitgevaren mag worden. Dat slechte weer moet dan elders op het eiland zijn want los van de regen is het windstil en de zee vlak. Maar goed, het zal wel.

Na het ontbijt gaan we dan ook duiken op het huisrif. De rest van de mensen gaan voornamelijk op een georganiseerde walvishaai tour en zijn dus weg. Het huisrif is helemaal prima en naast de slakjes en visjes zien we maar liefst drie schildpadden, waarvan een hele grote, en een zeeslangetje. Daarna even lekker relaxen bij het huisje want ik moet nog een hoop bijslapen. De regen is inmiddels opgehouden. Ik verwacht dat dit het patroon voor de komende week zal zijn.

Om een uurtje of elf krijg ik de reutel in mijn reet en wil een stukje wandelen. Je weet wel, de stappenteller roept. Ik zag iets van een heuvel met een uitkijkpunt dichtbij dus daar wil ik even kijken. Frank gaat mee. Al snel blijkt dat we de heuvel helemaal niet op kunnen dus wandelen we langs de weg tot 2,5 km en weer terug. Onderweg krijgen we wat regen over ons heen en moeten we wat koeien ontwijken maar we zijn mooi op tijd terug voor de lunch. 

Tijdens de lunch horen we dat ze het gefixt hebben met de kustwacht dus we mogen met de boot weg, maar niet te ver. We varen drie hele minuten naar het naastgelegen duikcentrum waar we een stromingsduik maken langs een prachtige zacht koraal muur en worden getrakteerd op een Mantis Shrimp, een anemoonkreeft en opnieuw vier schildpadden. Daarna lekker omkleden en een cocktail aan de bar drinken alvorens we weer aan tafel aanschuiven voor het avondeten. 

We delen de tafel met een Engels stel, Brian en Suzie, die morgen hun laatste dag hebben, en een Nederlands stel, Frank en Linda, dat vandaag hun eerste dag heeft. Daarnaast is Patrick er, een reporter van het maandblad Duiken, en nog twee Engelse stellen, Alex en Nigel en Carol en Melvin. Het bleef nog lang gezellig aan de bar.

Dag 3

Vannacht toch weer moeite om te slapen dus de wekker verstoort ruw mijn dromen als ik toch in slaap gevallen ben. Na een pannenkoek ontbijt snel de boot op voor twee duiken achter elkaar. Vandaag wordt het een ‘wall’ dagje, mooie steile wanden met veel koraal en genoeg critters. Daarnaast gaan we op zoek naar de pygmee seahorse. We moeten wachten tot de tweede duik voordat we hem vinden maar ik heb twee problemen. Ik zie het niet meer, en de camera ook niet. Beiden zijn we te oud, of dat stomme beest is gewoon te klein. Maar ik vrees het eerste.

Gelukkig is het naaktslakken vangen. Gotta catch them all! Met mijn camera dan, en ik mag weer de nodige varianten aan mijn verzameling toevoegen. Nog wat extra mantis shrimp, krabbetjes en kreeftjes, schorpioenvissen, murenes en Frank vindt op de derde (middag)duik ook nog zo maar een scorpion leaf. Tussendoor lekker lunchen, achteraf nog even een wandeling voor de stappen en daarna bar, eten en slapen. Morgen (alweer) weekend!

Dag 4 

Vannacht iets beter geslapen maar desondanks is de wekker weer wreed vroeg. Gelukkig is het ook nu voor een goed doel. Na voor het eerst in mijn leven wentelteefjes, Filipino style dat wel, gegeten te hebben ‘duiken’ we de boot op. We gaan nu iets verder weg en naar een zandvlakte voor twee duikjes in de stroming. De buit bestaat daar uit eerst twee frog fish en een zeeslangetje, en daarna een zeemotje. En natuurlijk weer een paar nieuwe naaktslakken. Twijfel of we ‘s middags ook nog gaan duiken maar met de plannen voor morgen en overmorgen doen we het maar gewoon. Chicken sandwich voor de lunch, half uurtje chillen en dan is het alweer tijd.

Voor de middagduik gaan we weer naar Mandarin Garden (with no mandarin). Daar zijn we al een keer geweest dus hoe spannend kan het zijn? Net zo spannend als een witte frogfish, allemaal nieuwe slakjes, garnaaltjes, twee schildpadden en een hele grote slang. Tja, the same dive is never the same. 

Daarna maak ik mijn dagelijkse wandeling om aan mijn stappen te komen. De landweg uit van het resort af, daarna is de keuze links langs de weg of rechts langs de weg. Rechts zijn we gisteren geweest maar er is meer te zien dus toch maar die kant op. Soms met gevaar voor eigen leven. Niet zozeer vanwege de langsrazende brommers of tuktuks, ook niet vanwege de schurftige hondjes of de overstekende kippen, maar vooral vanwege de kinderen die vol enthousiasme gedag zeggen. Als je dan geen gedag terug zegt worden het moordlustige monsters die met een angstaanjagende grijns op hun gezicht om je heen komen staan en je ledematen van je romp af rukken. Dus plak ik een glimlach van oor tot oor op mijn bakkes en zet mijn beste koningin Máxima wuifhandje op. Ik overleef de trip. Nauwelijks, maar toch. De avond eindigt in de inmiddels dagelijkse routine. Drank aan de bar, eten, slapen. Met deze keer nog een spelletje Mexican Train met de Amerikanen.

Dag 5

We zitten alweer op de helft, wat vliegt het toch altijd voorbij. Vandaag maken we twee duiken en varen gelijk door naar het strand voor een BBQ. Tenslotte is het zondag. We gaan vandaag naar de verste duikstek die er is, Lamanok Island, bijna drie kwartier varen. Eenmaal in het water denk ik dat het niet veel soeps gaat worden, maar al gauw grossieren we weer in nieuwe naaktslakken en vinden we zelfs een spookfluitvis. Die kan ook van de wishlist af. Murenes hadden we al maar een murene met een poetsgarnaal nog niet, net als de flying gurnard. Dan gaat Frank uit zijn dak en vraagt vriendelijk om de camera (lees, trekt hem bijna uit mijn handen). Er zit een bootvisje op mijn vin die ik zelf niet kan zien natuurlijk. Een kleine pannenkoek (blue spotted ray) vindt dat ik te dicht bij kom. Daarna op naar duik twee.

De tweede duik is op Seahorse Point (no seahorse), en weer denk ik dat het niks word, maar worden we getrakteerd op een zwarte frogfish die ik bijna niet zie, een electric clam en vind ik tijdens de decostop zelf nog een hele grote steenvis. De naaktslakken en garnaaltjes noem ik al niet eens meer.

Na de duik gaan we aan land op een strandje en krijgen we voor de lunch zoals gezegd een BBQ met kip en varkensspiezen. Zondag is feest- en familiedag voor de Filipijnen, die uitbundig op het strand aanwezig zijn, zwemmen en ook picknicken. Na de BBQ houden we het qua duiken voor gezien vandaag.

Eenmaal terug en gedoucht wil ik naar een uitkijkpunt. Het is een kleine 6 km lopen dus doen we het dribbelend waar het kan en wandelend als we omhoog moeten, wat heen nagenoeg het hele stuk is want we moeten de berg op. Het regent een beetje, eigenlijk net genoeg om het lekker te vinden. Eenmaal in het dorp bij het uitkijkpunt moeten we het laatste stukje via een stenen trap omhoog, maar die is door de regen en het mos zo glibberig dat we geen risico nemen. Terug naar het resort dan maar, nu bergafwaarts. Onderweg natuurlijk stoppen voor wat foto’s. Een run zonder foto’s is geen run.

Terug duiken we de bar in en spelen we wat spelletjes Mexican Train Domino (you should try it), met de Amerikanen. Het is een soort Rummikub. We spelen tot het etenstijd is. Het is de laatste dag van de Amerikaanse groep en we hebben een buffet met onder andere speenvarken en er speelt een liveband. Die weet niet wat ze overkomt als blijkt dat iedereen wel van stevige rock houdt. AC/DC, Metallica, Bon Jovi, kom maar door. Frank zingt zelfs ‘Enter Sandman’ mee. Natuurlijk spelen ze ook klassiekers van ABBA en disco. Er wordt veel gedanst en gedronken en het bleef nog lang onrustig in Bohol.

Dag 6

Geen wekker vandaag! We gaan ‘s middags pas duiken dus een beetje uitslapen, ontbijt en dan rennend naar het centrum van het dorp om daar rond te kijken. Het druppelt een beetje maar verder is het droog. We gaan rennen dus ontbijt bestaat uit twee pannenkoeken. Daarna gaan we op weg. Door de hoge luchtvochtigheid is het best benauwd, dus beetje dribbelen en beetje wandelen, vooral heuveltje op, is de truc. Er komt nog een busje van Magic Oceans langs die vrolijk toetert. Als we ongeveer halverwege zijn staat er een bord ‘Century Baltena tree’. Ik wil kijken. Na bijna 600 meter zijn we bij het strand en hebben niks gezien. Weer zo’n tourist trap. Terug dan maar.

Uiteindelijk komen we in het dorp. Ook niks bijzonders. Dat had ik wel verwacht en ik kwam toch voor de lagoon. Als we daar eenmaal zijn blijkt dat ook niet spannend, maar goed ik heb het gezien. Anda? Check! Ik wil met een Filipijnse taxi terug maar eerst nog even bij het Veterans monument kijken. Als we daar een foto gemaakt hebben ziet Frank het busje van Magic Oceans weer. We hebben mazzel, we kunnen mee terug rijden. Dan zijn we net op tijd voor de lunch.

Omdat we nog twee duiken moeten maken neem ik een salade, lekker licht verteerbaar. Daarna gaan we naar DapDap. Veel speuren op een zandvlakte en een klein pijpvisje doet het goed. Tegen het einde van de duik zit er een bidsprinkhaankreeft in een holletje. Terwijl de rest daar mee bezig is ziet Frank een loslopende. En dan ook nog een die niet bang is maar juist prachtig mooi ieder keer rechtop gaat staan alsof hij wil zeggen ‘kom maar op’. Hoe dan ook maak ik een van mijn beste onderwater foto’s aller tijden. Ik heb zelfs nog een lucky shot als ik een foto van een pijpvisje maak die, zie ik later in het groot, eitjes draagt.

Terug op het resort hebben we een uurtje voordat we alweer de Mandarin Dive moeten doen. Deze is op het huisrif. Als we er zijn zoekt Jay-R, onze gids, naar de mandarijnvissen als ik er een zie zwemmen. Ik sein maar word genegeerd. Even later vindt hij er zelf ook een. Ze komen niet echt naar buiten en zijn erg schuw dus is het schieten op goed geluk. Naar ruim een half uur zwemmen we terug en zie ik onderweg drie sepiolaatjes en een mooie murene. Frank is bijna door zijn lucht heen en er staat sterke stroming en golfslag, dus gaan we er uit.

Gedoucht wachten we op het eten en check ik mijn foto’s. Er zijn er zelfs vier aardig gelukt. Vandaag was blijkbaar een mazzeldag. Na het eten blijven we nog even aan de bar hangen met onze Nederlandse buren en nieuwe Engelse vrienden. Daarna naar bed, maar eerst nog twee losgeweekte teennagels van mijn rechter voet trekken. Souveniertje uit New York nog en ik had er al rekening mee gehouden dat dat ging gebeuren. Links was ik er al een kwijt van de week. Alleen de linker grote teen biedt nog dapper weerstand maar tegen zowel water geweld kan hij vast niet op dus die zal ook nog wel sneuvelen voor het einde van de vakantie.

Dag 7

De wekker staat weer op 6:30 maar we dreigen ons bijna te verslapen als we allebei weer indommelen. Om 7:00 schrik ik wakker dus gauw ontbijten. Daarna weer op de boot. We krijgen een andere gids mee en ik heb de indruk dat hij iets minder ervaren is. Bovendien begint mijn camera kuren te vertonen. De knopjes raken verzadigd met zout water en blijven op diepte door de druk dan hangen. Ikzelf begin ook een beetje verzadigd te raken. Al heel veel gezien dus weinig nieuwe dingen meer. Het kan namelijk niet elke duik spectaculair zijn. We blijven voor mijn mening te lang hangen rond de 20 m en gaan aan het eind dan redelijk abrupt omhoog. Dan wijst Patrick naar beneden en zie ik een school pijlstaartinktvisjes. Ik daal weer af maar ze zitten te diep en zwemmen weg. Eenmaal boven water blijkt dat we de witte frogfish van de andere groep gemist hebben. Zo’n duik dus.

De tweede duik is al niet veel beter. Ook nu blijft de camera hangen, uiteraard daar waar het pygmee zeepaardje zit. 10 meter hoger lukt het wel weer maar niet met mij. Ik ben overduidelijk niet in mijn hum vandaag en er komt ook niet veel soeps meer uit mijn foto’s. Zelfs de murene met zijn bek wijd open is niet echt mooi. We houden het voor gezien verder vandaag. Morgen weer, vanmiddag lekker een massage.

Na de lunch maak ik nog een wandeling voor mijn stappen. Het regent weer maar vooruit. Het is dry season maar ‘no dry’. Niet dat het koud is, het is nog steeds rond de dertig graden, maar niks droogt door de aanhoudende vochtigheid. Zelfs de handdoeken en de lakens op het bed zijn vochtig, laat staan mijn bikini’s en kleding. Vlak voor het eten heb ik een heerlijke hand-en voetmassage. Daarna genieten we weer van het avondeten, ik trakteer mezelf op nog een Ube milkshake en dan naar bed.

Dag 8

Volgens de buienradar zou het de hele dag zon moeten zijn maar als we opstaan regent het. Tegen de tijd dat we op de boot zitten wordt het toch droog en komt inderdaad de zon die de rest van de dag schijnt. Eindelijk alle handdoeken, bikini’s en kleding droog! Eenmaal in het water duiken we gelijk op een schildpad. Voor de rest vermaak ik me met close ups van de prachtige zachte koralen aan de wand en Larry, onze gids, vindt ook nog een zwarte frogfish. Aan het eind van het duik nog een gave wolk van kleine visjes. We eindigen zoals we begonnen zijn, met een schildpad.

De tweede duik zitten we gelijk op een gele frogfish. Daarna duiken we een grot in waar een oud kluisje in ligt. Voor de rest een rustige duik. Vanmiddag nog een duikje, en dan morgen de laatste volle dag want vrijdag moeten we alweer rekening houden met ons vertrek. Ik lunch een tosti Hawaï Filipino style en dan is het alweer opschieten. We gaan weer naar Turtle Point, waar we de eerste duik geëindigd zijn. Een paar slakjes en Patrick maakt een mooie foto van ons samen naast een struik zacht koraal. En wonder boven wonder zitten er op Turtle Point wél schildpadden. Ik zie er twee maar mis het moment dat Frank er met een zwemt in een soort geul. Ach ja, je kan niet alles hebben.

Terug op Magic Oceans ga ik gelijk wandelen. Onderweg kom ik een hitsige geit tegen die blatend op me af komt. Ik blijf rustig staan en hij zet zijn kop tegen mijn been voor een aai. Als ik weer beweeg springt hij met letterlijke bokkensprongen heen en weer over de weg en gaat gezellig op zijn achterbenen staan. Ik wandel verder terwijl hij blatend de andere kant van de weg op schiet. 

Als ik klaar ben met wandelen gaan we lekker aan de bar zitten, wachtend op het eten. 
Foto: Patrick Kranenbroek

Dag 9

Vandaag maken we de ochtendduiken op Lamanok Island. Ik heb hoop maar maak me geen illusies. Er is een wit zeepaardje gespot. Het is lang varen en er staan best wat golven dus wat je noemt een beetje een ‘bumpy ride’. Eenmaal daar duiken we op de zandvlakte op zoek naar. Hij zou op 18 m moeten zitten dus het is behoorlijk uitzwemmen. Op de vlakte is verder niks en als we de 18 m aantikken krijg ik het even benauwd. Ik wil naar boven! Precies op de dat moment zie ik de gids van de andere groep seinen, die zitten op een rif. Gelukkig maar en de paniekaanval is gelijk ook weer weg. De rest van de duik voornamelijk slakjes.

Ook duik twee is dus op het eiland. Of liever gezegd er onder, en is een herhaling van zetten. Oftewel slakjes, slakjes, slakjes, waarvan in elk geval een hele mooie nieuwe voor de verzameling. Dan zwem ik langs een zweepkoraal met een varen en heb het niet in de gaten. Het rechterhandje gaat er dan ook dwars doorheen, met alle gevolgen vandien. Daar gaat mijn duim! It burns like hell en hij wordt vast zwart en valt er straks af. Daar ga ik nog wel even plezier van hebben want het is gewoon een brandwond. 

Ik ben een beetje bléh van de golven dus op de terugweg doezel ik een beetje weg op de bank tot Frank zegt dat we er zijn. Niets dat een Magic Ocean burger niet kan verhelpen. Na de lunch, mijn wandeling en even relaxen gaan we het beleven, een nachtduik op het huisrif! Vorige keer hebben we 30 minuten bij de mandarijnen gehangen dus weinig tijd gehad om de rest te zien, dat gaan we vanavond goed maken. Desondanks wil ik toch wel even bij de mandarijntjes kijken. We missen echter het ‘mandarijnenbos’ op de heenweg en terug zijn we al te laat. Dan de rest maar. De rest. Ja kom maar door. Don’t be shy. Kom dan. Kreeftjes, krabbetjes, garnaaltjes, jagende murenes, sepia’s, sepiola’s en natuurlijk de blue ringed octopus. Waar zijn jullie dan? Het is dat ik een krab met anemonen op zijn kop zie maar voor de rest is het very much Nusa Penida Manta Point (no manta). Deze gaat in de top drie van saaiste nachtduiken ever!

Als troost neem ik na het eten maar een mango milkshake aan de bar. Morgen alweer de laatste dag. Tevens wordt ‘ons’ clubje gehalveerd want zowel Frank en Linda,  Carol en Melvin en Patrick vertrekken morgen. We krijgen dan ook een farewell song van de crew. Wij gaan zaterdag met Alex en Nigel op de ferry naar het vliegveld. Het klopt wel, ik ben inmiddels van mijn jetlag af.

Dag 10

De laatste dag. Hij komt altijd. Maar gelukkig kunnen we nog twee duiken maken én het is zonnig, dus dat is gunstig voor de drogen van de spullen vanmiddag. Om het te vieren neem ik bij het ontbijt een bak yoghurt met muesli en een pannenkoek. 

Omdat we in de wissel van gasten zitten zijn er al een paar weg en moeten er nog een paar komen dus we zijn met drie op de boot. We duiken op Snappers Cave en daarna Coral Garden. Bij de feitelijke Snappers Cave blijf ik rustig bij de ingang wachten. Ik heb het niet zo op donkere nauwe ruimtes onder water. Dan seint Frank. Er zit een kreeft. En dus wurm ik mij natuurlijk in een donker nauw gat omhoog om de kreeft te fotograferen. Alles voor de foto. Ik kom er bijna niet meer uit omdat mijn fles overal blijft hangen. Onderwaterpapparazzi noemt Frank mij.

Tijdens de tweede duik staat er een beetje stroming. Een beetje? Er staat veel stroming. Veel? Er staat heel veel stroming. We vliegen langs het rif, raken bijna onze balans kwijt, schieten over het rifdak en ik zie in 60 seconden vier schildpadden voorbij flitsen. Dan breken we de duik af, dit heeft geen zin en is niet zonder risico. Dive time 29 minuten. Ze dachten, ‘het is de laatste duik, laten we hem avontuurlijk maken!’ Gierend van het lachen komen we weer boven. We have come an end. We wachten tot de andere gids, Larry, met de andere gast, Tim, ook boven water is en varen terug naar de pier. Daar wordt alles zorgvuldig uitgespoeld en in de zon te drogen gelegd.

Een laatste lunch, voor deze ene keer mét toetje, uitvissen hoe het zit met uitchecken en dan een beetje hangen op de kamer. Wandelingetje maken, spullen beginnen in te pakken en dan op de valreep nog een lekkere massage. Inmiddels is er een nieuwe lichting aangekomen. Twee Amerikanen en tijdens het eten nog een. Helaas, we maken kort kennis want wij zijn weg de volgende ochtend. Nog een laatste drankje aan de bar samen met Nigel en Alex en dan naar bed.

Departure day

De wekker gaat extra vroeg vandaag want we worden om 7:00 al weggebracht en moeten nog ontbijten. De terugweg gaat soepel. Samen met Alex en Nigel zitten we in een luxe busje en kan ik nog een tukje doen. Dan de boot op waar we dit keer wel gewoon op tijd zijn en rustig kunnen boarden. Ook op de boat doe ik een beetje wegdoezelen en aan de andere kant staat de chauffeur ons nu netjes op te wachten om ons naar het vliegveld te brengen. And now we wait.

Terwijl Frank, Nigel en Alessandra aan het bier zitten maak ik mijn stappen vol. Dan is het tijd voor ons om te boarden en nemen we afscheid van onze new found friends. Frank heeft tevergeefs geprobeerd om een upgrade te krijgen maar voor duizend piek pp zijn we toch nét niet rijk genoeg. De vlucht duurt lang en dan zijn we pas op de helft als we eindelijk via Clark in Dubai aankomen. And now we wait again. Doordat er een vlucht verschoven is hebben we een tussenstop van zeven uur. Die brengen we vooral hangend op een stoeltje door, beetje op Social Media kijken en de blaren op mijn hand doorprikkend, want de reactie na twee dagen is toch behoorlijk erger dan ik had verwacht.

Dan wil Frank wat eten en heeft McDonalds geroepen, dus ga ik op jacht en vind een McDonalds. Natuurlijk vind ik die. Tenslotte gaat het om eten. En dus eten we om 4:30 Dubai tijd een hamburger. In Rotterdam is het dan 1:30 en in Cebu 8:30. Jetlag is a bitch. Maar uiteindelijk is het dan toch tijd om te boarden voor de vlucht naar Amsterdam. Ook nu weer vooral veel slapen, voor zover je het slapen kan noemen. Na een opnieuw lange vlucht zij we dan weer in Nederland, waar het vooral heel erg koud is. Koffer pakken en dan nog even naar huis rijden.

Twee uurtjes met het busje naar de ferry, twee uurtjes met de ferry naar Cebu, uurtje met de auto naar het vliegveld, vier uurtjes op het vliegveld, twaalf uurtjes in het vliegtuig naar Dubai, zeven uurtjes op het vliegveld, zes uurtjes met het vliegtuig naar Schiphol, uurtje met de auto en dan na 38 uur eindelijk ‘Home Sweet Home’. 

Magic Oceans Dive Resort je was heerlijk, je was fijn, je was aardig, je was geweldig, je was vakantie en hope to see you again! En ach, die afgestorven hand is maar een kleinigheidje. Ik leer wel met links schrijven.