Pinksteren is Roparun!

Het is weer die tijd van het jaar. Pinksterweekend, dus dan weet je het wel. Roparunweekend. Na maanden van voorbereiding, acties, sponsoren vinden, loten verkopen en spullen bij elkaar verzamelen gaan we weer lopen te lopen. Van vliegveld Twente naar de Coolsingel. 535 km schoon aan de haak, metertje meer of minder.

De hele week ben ik al bezig met lijstjes en tasjes klaar maken. Gisteren op de valreep nog wat boodschappen doen en zenuwachtig proberen elke keer te bedenken wat ik nou allemaal nodig heb. Maar goed, met alles wat ik nu heb zal ik het moeten doen.

Zo’n beetje de enige nacht van de week redelijk geslapen gaat de wekker normale tijd. Nog een laatste boodschap doen en dan om 9:00 klaarstaan bij Van Linschoten van wie we de BBQ voor de vrijdagavond gesponsord hebben gekregen. Menno komt hem met het busje ophalen. Daarna naar huis om zelf te nog even te ontbijten en dan rijden we naar ons vertrekpunt.

Eenmaal daar is het verzamelen en de laatste spullen inpakken en dan verdelen we over de busjes en de vrachtwagen om richting het Oosten te rijden. Ik zit dit jaar weer in Team A met Peter en Melissa als chauffeurs, Sandra en Nikki als fietsers en Jan, Menno, mijzelf en noodgedwongen, want geen stelletjes in hetzelfde team, Frank als lopers.

De sfeer zit er gelijk al goed in en de grappen zijn niet van de lucht. Halverwege krijgen we het even lastig. Peter heeft traditiegetrouw voor iedereen een kaart gemaakt, dit jaar speciaal met een boodschap van een verloren dierbare, in mijn geval mijn lievelingstante. Bizar hoe goed hij de woorden heeft kunnen vinden die op de kaart staan en iedereen is stil. De emoties hebben de overhand. Maar dat is de Roparun, veel lachen maar zeker ook tranen van verlies. Daarom lopen wij de Roparun! Gelukkig wordt er gauw weer gelachen en  heeft Peter ook nog een leuke quiz bedacht. Daarna maken we een pitstop bij de McDonalds waar we een ijsje eten. 

We zijn op tijd in Twente want er was beperkt plek om te kamperen maar alles is om gegooid en we krijgen een mooie plek toegewezen. Binnen no time staan de tenten, banken en tafels en kunnen we van de zon genieten met een drankje. Om 16:30 heeft Menno een verrassing voor het team in de vorm van een filmpje met persoonlijke boodschappen van het thuisfront. Voor mij is het makkelijk, ik heb mijn thuisfront bij me. Daarna volgt er een quiz en kan de BBQ aan. 

Als we daar vol mee bezig zijn komt Roparun TV langs en vloeien er weer wat tranen. Om vervolgens weer te kunnen lachen. Nadat we alles opgeruimd hebben lopen we richting de start en de Shelter voor het startfeestje. Ik blijf niet te lang hangen. Door alle indrukken en emoties ben ik moe en ik moet nog een weekend, dus rond 21:30 ga ik lekker naar de tent om me klaar te maken voor een onrustige nacht. Frank gaat gelijk met me mee. Morgen gaat het écht beginnen!

Etappe 1

Ik heb zowaar wat geslapen. Af en aan, het liedje van de engelbewaarder de halve nacht in mijn kop gehad en raar gedroomd, maar toch wat geslapen. Desalniettemin zijn we gewoon wakker als de zon opkomt, al was het maar omdat de ‘buren’ te veel herrie maken. Maar goed, blijven liggen tot het zeven uur is werkt.

Gelijk de douche maar in, om naast een gast te staan die denkt dat de Roparun een 5-sterren vakantie is als hij niet ophoudt met zeuren dat de douche koud is, er geen druk op het water staat en hij ‘ook al zo slecht geslapen heeftI’. Ik ben al blij dat ik überhaupt kan douchen! Hij gaat het nog zwaar krijgen dit weekend! Na de douche trek ik vast mijn loopspullen aan en krijg een ontbijt in de vorm van ei met spek en chocomelk. Daarna de tent opruimen en dan een beetje met mijn ziel onder de arm tot we iets kunnen gaan doen.

Dat ‘iets’ is naar de start kijken om 11 uur. En zoals gewoonlijk mijn traditionele foto bij de vogel en met Nelli Cooman te maken en natuurlijk een aantal bekenden zien. Dan terug naar het kamp voor een massage en een pannenkoek. Voor ik het in de gaten heb is het ineens twaalf uur en moeten we klaar gaan staan.

De zon schijnt volop en in tegenstelling tot vorig jaar is het dus ook bloedheet en droog, maar we klagen niet. Ik zie Marilene nog even en dan is het bijna onze tijd. Frank mag starten en Jan en ik gaan mee op de fiets voor het eerste stuk. De loopvolgorde die we bedacht hebben is Frank, Jan, ik en dan Menno. Eindelijk mogen we in actie komen.

Als het mijn beurt is om te gaan lopen zet ik de fiets klaar en tikt Jan me af. Go, Go, Go! Natuurlijk ga ik te snel, zit mijn ademhaling te hoog, heb ik het bloedheet en heb ik teveel gegeten. Bovendien zijn de benen stijf. De eerste 1,5 km is dan ook hel, maar gelukkig is het maar 1,5 km en de kop is er af. Mijn tweede beurt gaat iets rustiger en ook beter. Mijn lijf weet weer wat het moet doen en bij de derde keer zit de routine er weer in.  Door de mooie dag heb ik oog voor de omgeving en kan leuke foto’s maken. Ik zie zelfs een hert in het veld lopen. 

Tijdens beurt zes wordt er geopperd om waterijsjes te halen en als we door Meddo lopen zie ik een Coop waar ik gauw een doos koop. Ze waren me even kwijt maar de ijsjes maakt alles goed.

Al gauw is het de laatste beurt en die valt samen met een Run-Bike-Run. Jan start en ik en Menno gaan mee op de fiets. We rennen door Winterswijk en starten dwars door een ziekenhuis. Bij het stadhuis moeten we volgens Jan het bordes op en krijgen we een medaille. Als we door het centrum komen denk ik dat het dit jaar niet is maar het blijkt toch verderop. Het is precies aan het eind van mijn beurt maar ik mag nog en Sandra, die het vorig jaar gemist heeft, gaat mee. 

We krijgen een korte speech en inderdaad een medaille en dan is de beurt aan Menno om deze etappe af te maken. Team B staat klaar, ik loop nog even 100m om er exact 13 km van te maken en dan mogen we in het busje naar het kamp. Daar kunnen we douchen, krijgen we de door Menno gemaakte pasta, nog een ijsje en kunnen we rusten tot we rond een uur of tien ons weer klaar moeten maken. We mogen weer aan de bak voor etappe 2.

Etappe 2

Team B komt naar het kampement zodat we rustig kunnen wisselen. Frank start weer want we hebben het rondje afgemaakt. Het is donker en lopen dus echt in de nacht. Het thema van deze etappe is ‘Neon’ dus we zijn allemaal uitgedost met bandjes en lichtgevende zooi. Zijn we goed zichtbaar, naast de lichtvestjes die we verplicht moeten dragen. Ik haat die dingen, ze zitten niet lekker, verkloten je shirts door het klittenband en schuren in mijn hals. Maar goed, dat hoort er ook bij.

Na Frank moet Jan gelijk een Run-Bike-Run doen maar dat gaat mis. Omdat het busje veel om moet rijden en het druk is weten we niet of ze al voorbij zijn of niet. Bellen dus maar ook dat blijkt lastig. Uiteindelijk wordt de locatie gedeeld maar we kunnen het niet goed zien. Het lijkt er op dat ze nog moeten komen maar als we weer contact hebben zijn ze de doorkomst in Duiven al door en dus ver voorbij. 

We rijden gauw door maar tegen de tijd dat we ze eindelijk gevonden hebben heeft Jan 6 km gelopen. Gelukkig kan hij het hebben. Het duurt even vanwege nog meer Run-Bike-Runs en een foutje van Frank voordat we het juiste patroon weer opgepakt hebben.

Het lopen in de nacht gaat me makkelijker af afgezien van het feit dat ik moe ben. Doordat je niks ziet ben ik alleen maar aan het lopen en zit ik in de muziek en dus in mijn flow. Het is nog steeds warm ook al begint het af te koelen. Zo vreten we de kilometers. Bovendien hebben we een nieuwe gimmick in de vorm van grapjes over spreekwoorden en gezegden, die we letterlijk nemen en dan grappen dat dat natuurlijk helemaal niet kan. We kunnen eindeloos doorgaan en dat doen we dan ook.

In Arnhem hebben we opnieuw een Run-Bike-Run richting en door Arnhem. Ik herken waar we finishen met Airborne Freedom Trail. Even later mogen we door een kerk en raak ik even achterop omdat ik een foto probeer te maken. Uiteindelijk lukt het. En weer door.

Dan moeten we de Waalbrug over, ook een Run-Bike-Run van 4 km. Jan en ik zijn de gelukkigen en ik heb dubbel mazzel want ik mag omhoog en Jan naar beneden. Onderaan kom ik Tony tegen. Superleuk! Door alle verwarring en langere stukken aan het begin loop ik een beurt minder maar ik ben er eerlijk gezegd niet rouwig om. De nacht is lang en ik ben moe. Bovendien schuurt het lichtvest zoals verwacht als een malle.

Maar aan alles komt een eind, dus ook aan een nachtetappe Roparun. Ik ben klaar op 13,9 dus die moeten we nog even afmaken op 14 km. Dit keer eindigt Menno en wisselen we in Nederasselt. Na dat alles geregeld is en we Team B succes hebben gewenst mogen we in het busje voor ons kamp in Sevenum. 

Vaak is dat ritje naar het kamp het enige moment waarop ik even kan slapen en ook nu tik ik 30 minuten weg. We staan bij een oude brandweerkazerne maar er zijn geen voorzieningen dus het is behelpen met een washandje. Frank wil de tent opzetten en gezien het feit dat ik het heel koud heb vind ik het ook wel ok. Tosti er in, omkleden en dan vooral liggen en rusten want slapen lukt me niet.

Rond 7:00 sta ik maar weer op voor ontbijt. Daarna snel spullen opruimen en de laatste voorbereidingen voor etappe 3. Het thema is voetbal en/of Rotterdam. Jan wordt lekker gepest met zijn Ajax shirt. Dan gaan we met zijn allen naar het wisselpunt om Team B binnen te halen en tijdens het wachten komen Augusta, Kees en Lindsey nog even langs. Daarna mogen we weer. 

Etappe 3

Het is weer een prachtige dag en het wordt al snel warm. Jan begint dus dat betekent dat ik ook snel aan de bak moet. Het opstarten gaat zwaar. Ik heb een onwillig spiertje in mijn linkerbovenbeen en de kloof in mijn hiel op rechts, souveniertje van de blaar van het Petranpad, doet zeer. Menno loopt 1 kilometers en door de lange landwegen is het vaak lastig parkeren waardoor de beurten onregelmatig zijn. Ik ben nog steeds moe en loop op de automatische piloot. Mijn meegebrachte zak cruesli is een goede keus. Iets in mijn maag en veel suikers om me op gang te houden. 

Als we net over de helft zijn is het weer ijsjestijd! We zijn in Aarle-Rixtel en volgens de Roparun radio is daar ook een leuke doorkomst. We stoppen even vlak voor de boog en bij een cafetaria, waar we allemaal, behalve Frankiklustgeenijs, een ijsje scoren. Ik kan gelijk even naar de wc. Als de ijsjes op zijn besluiten we met alle lopers de doorkomst te pakken. Het is een spectaculaire (not!) opgeblazen boog en een handjevol mensen die applaudisseren. Zoals gezegd, spectaculair!

We lachen er om en stappen gauw weer in de bus. Nog 3 beurten en dan moeten we er ongeveer zijn. Het laatste stuk door Eindhoven is voornamelijk Run-Bike-Run, zo’n 10 kilometer. We besluiten tevens om per 1 km te wisselen en dat bevalt eigenlijk wel goed. Het blijft bloedje heet en ik voel alles branden. Maar psychologisch is het makkelijker om een kilometer te lopen en tikt het sneller weg. Misschien ook omdat ik een beetje over mijn slaapgebrek heen ben. We lopen in elk geval lekker door. Toch is de etappe langer dan we dachten en duurt het best nog wel even voordat we er zijn. Ik herken stukken van vorig jaar toen het zo ontzettend regende.

Maar dan is daar toch de wissel. Het is een half uurtje rijden naar het kampement waar we fast food krijgen van Nikki. Daarna een lekkere massage voor die onwillige spier in mijn bovenbeen en probeer ik wanhopig mijn hiel te fixen. Ik neem het risico door toch het harde stukje weg te knippen, de blaren door te prikken en de boel af te tapen. Het moet maar en met mijn andere schoenen waag ik de gok. Het lijkt er op dat het gaat lukken, ook al doet het nog steeds zeer.

Ik ga ook nog even in het busje liggen. Slapen lukt niet maar gewoon even liggen is ook lekker. Daarna krijgen we een verrassing als Deborah ineens voor onze neus staat. Samen met haar halen we Team B binnen, zie ik Ysbrand nog even voorbij komen, en maken we ons klaar voor etappe 4. Thema is carnaval.

Etappe 4

Ik moet starten en als Nikki en Sandra er ook klaar voor zijn ga ik rennen. Stijf en een wat pijnlijke hiel maar we zijn weer op pad. Even vragen we ons af of de rest doorheeft dat we weg zijn maar dan rijdt het busje ons voorbij. Het is nu nog licht maar we zullen het donker in lopen. Het is ook koud, zeker in de wind. We hebben wel besloten om beurten van 1 km te lopen en dat gaat gelijk al mis als ik door een Run-Bike-Run toch 1,5 km loop. Maar goed. Deze etappe zal zich kenmerken door Run-Bike-Runs.

Mijn bovenbenen zijn verzuurd dus ik ga niet hard. Mijn hiel doet zeer maar ik kan er op lopen. Goede ervaring voor de langere trails. De losse kilometers gaan eigenlijk wel goed en gestaag kunnen we deze zwaarste etappe aftellen. Broodje rookworst er in en gaan met die banaan. De routine herhaalt zich en ik kom meer bekenden tegen. Ron maar ook collega Erwin.

We hebben nu ook best wel wat doorkomsten maar door het tijdstip is het, op een enkele na, erg stil. Alleen bij de McDonalds is het druk. Om 24:00 is Nikki jarig dus natuurlijk zingen we even voor haar. Morgen hebben we nog meer maar dat weet ze nog niet. Het gaat eigenlijk best lekker en voor we het in de gaten hebben zijn we op de helft, op nog maar 20 km, op 10 km en dan ineens nog maar 3 km.

Ik tik nog een keer aan maar na een paar honderd meter staat Team B er al en mogen we naar Halsteren voor ons laatste kampement in het zwembad. Ik ben nu echt moe dus dat komt goed uit. Daar eet ik nog een tosti, is Deborah er nog even om dag te zeggen en ik kan dan opnieuw proberen om een beetje te slapen.

Etappe 5

Ik heb zowaar goed geslapen. Het nadeel is wel dat als ik wakker word, ik zelfs een beetje moet haasten om mijn zooi bij elkaar te rapen. Douchen is koud water dus dat slaan we over, tosti er in en in de bus naar de wissel. Het is koud dus hopelijk warmt het nog op. De gehele etappe is Run-Bike-Run en omdat Sandra straks meefietst met Team B voor de laatste etappe en de finish blijft zij nu achter. We hebben dan ook vier fietsen mee voor vier lopers en een fietser. Menno start, Nikki navigeert en Jan, Frank en ik fietsen mee.

Het is inmiddels volledig licht en op dit vroege tijdstip, zijnde 6:30, zijn er toch al mensen op om de Roparunners aan te moedigen. Helden! Ook is er veel versiering te zien in met name de bebouwde kom. Deze etappe kenmerkt zich echter ook door de lange wegen door de polder. Volledig open gebied waar de zon weliswaar volop schijnt maar ook de koude noorderwind vrij spel heeft. Ik ben blij dat ik in de gauwigheid besloten heb om mijn jasje aan te trekken. 

De kilometers vallen zwaar. Mijn bovenbenen zijn nog steeds verzuurd, maar gelukkig voel ik mijn hiel wel maar doet hij geen pijn meer. Toch zit er nauwelijks nog tempo in, behalve kleine stukjes als ik een lekker nummer in mijn oor heb. Natuurlijk pak ik nog een viaductje omhoog mee maar dan loop ik hem ook maar naar beneden.

De kilometers tikken wel snel weg. Misschien omdat ik ‘maar’ 10 keer 1 km hoef te lopen. We komen door diverse dorpen en steden die allemaal wel iets van een doorkomst hebben, de een wat meer dan de andere. Het is in elk geval een gezellige boel en er zijn veel teams op het parcours. Dan komen we bij de gevreesde Haringvlietbrug maar eerlijk gezegd is de Van Brienenoordbrug zwaarder. Het enige nadeel is dat we vol wind tegen hebben.

Jan pakt elke keer net even wat meer dan een kilometer. Hij zegt dat het is omdat hij vaak heuvel af heeft gelopen of kortere stukjes, waar we hem mee plagen, maar volgens mij loopt hij gewoon lekker. Ik vind het best en dat ik halverwege de brug omhoog heb vind ik ook niet erg. Ik heb weer een lekker nummer en de snelheid al lang losgelaten, dus gewoon lekker stapjes omhoog. 

Boven op de brug maken we wat foto’s en rijden de kwartiermakers ons op de snelweg luid toeterend voorbij. En dan is de brug alweer voorbij en lopen we op weg naar Numansdorp voor onze laatste wissel. Maar eerst nog een doorkomst waar ik de eer heb om die te mogen lopen. Alles uitgerekend loop ik in totaal 10 km en eindigt Frank. Dan is de cirkel voor ons weer rond, want hij is ook gestart.

Het komt exact uit en het hele team staat ons op te wachten. Een hartelijk weerzien, maar niet te lang want iedereen moet zich klaarmaken of om het laatste stuk te fietsen en lopen, of om naar de SEW te rijden waar de auto’s staan. Als de groep voor de laatste etappe weg is rijden Frank en ik mee in de busjes naar de SEW. Daar pikken we de auto op en rijden naar huis.

Thuis ruimen we gelijk alle zooi op, draaien we een was en kunnen we eindelijk uitgebreid douchen. Frank ligt nog een kwartiertje op de bank en dan gaan we met de metro naar het Wilhelminaplein om de rest te ontmoeten en Team B binnen te halen. Vlak daarvoor komt het team van Ysbrand en Marilene nog voorbij maar dan is daar toch ons eigen team.

We moeten officieel finishen voor de registratie van de eindtijd. Alle vrienden en familieleden van het team zijn er grotendeels ook en wandelen mee over de Erasmusbrug richting Coolsingel. Maar eerst natuurlijk nog een groepsfoto.

Op de Coolsingel parkeren we eerst de fietsen en wandelen we met ons sponsoren spandoek richting finish waar we veel bekijks hebben. Als we een uur later voorbij de finish zijn krijgen we de medaille uitgereikt van onze teamcaptains, maken we nog één groepsfoto om het af te leren en plaatsen we onze Gerbera aan het hek. Dan snel de fietsen ophalen en richting Barclay’s waar we proosten op een zwaar maar succesvol weekend.

Rond een uur of 17:00 fietsen Frank en ik weer naar huis en laten lekker eten bezorgen. We zijn allebei al een keer op de bank in slaap gevallen voordat het eten er is, en ook daarna duurt het niet lang voor we ons bed in duiken. Morgenochtend nog opruimen en dan is het avontuur voor 2023 weer afgelopen en kunnen we hopelijk snel al weer vooruit blikken naar 2024. En als de voorzienigheid het wil, zijn we daar gewoon weer bij.

Roparun. Je weet pas wat het is als je het een keer gedaan hebt, maar als je het dan gedaan hebt zit het in je bloed en raak je het nooit meer kwijt!