Het klinkt als een groot zeilschip uit de vijftiende of zestiende eeuw. Zo eentje waar ze mee op ontdekkingsreis gingen en de halve wereld over voeren. Dat is het niet, maar als ik er goed over nadenk zou ik eigenlijk best wel het vergelijk kunnen trekken.
We hebben namelijk kaarten voor Rammstein! Als een klein kind tel ik de maanden, weken en dagen af tot ik me weer een twee uur lange avond even onder mag dompelen in wat de meeste mensen om mij heen ‘klereherrie’ noemen. Ik ben echter een mens van heftige en intense emoties, dus voor mij is niet eens zo zeer harde maar zeker toch wel bombastische muziek een uitlaatklep. Een stevige housebeat, een opzwepende Bolero van Ravel, een Carmina Burana maar dus toch ook zeker Rammstein voldoet aan die beschrijving.
Het waren nog een paar spannende dagen of het allemaal wel doorging. Even los van de beschuldigingen aan het adres van zanger Till zijn er ook een paar burgerwachters die met de beste bedoelingen op het verkeerde moment, en misschien ook wel op de verkeerde manier, proberen de hele boel gecanceld te krijgen. De rechter geeft ze geen gelijk en van meester Frank Visser, what’s in a name, mogen we ons vrijdagavond in het hoge noorden in die klereherrie storten. En dat doen we, met veel verve!
Op vrijdagmiddag springen we dan ook in de auto en maken we er gelijk een weekendje van. Toen wij uit Rotterdam vertrokken… De B&B staat in Appelscha, een kleine 50 km van Groningen af waar het concert plaats vindt. En dat is met voorbedachte rade want niet alleen scheelt het €200, ook ligt het naast het Drents Friese Wold, waar we zondag natuurlijk een rondje willen lopen. De fietsen gaan mee achterop, niet omdat we ‘zo’n stel’ geworden zijn, maar omdat het nu eenmaal verdomd makkelijk is voor parkeren tijdens het concert en dan het laatste stukje er naar toe fietsen.
Zo gezegd zo gedaan, inchecken en gelijk door. Auto op een grote P+R dumpen en met de fiets naar het Stadspark. Eten doen we bij een ‘All you van eat’ vreetschuur, het was dat of een slappe pizzapunt voor € 10, en een half uur voor de start staan we klaar, oordopjes in de aanslag want we worden een dagje ouder en daarmee wijzer, en ruim twee uur later zijn alle botten in mijn lijf weer losgetrild en gaan we terug naar de B&B. Om 1:00 liggen we in bed maar morgen mogen we uitslapen.
Natuurlijk zijn we om 8:00 wakker en om 8:30 staat het ontbijt klaar. Omdat we toch in de buurt zijn rijden we weer naar Groningen en bezoeken we als twee volleerde toeristen de stad. En met ons duizenden andere Rammstein fans die er een weekendje van gemaakt hebben. Het is dus extra druk in de stad en dat merk je. Na de Martinitoren te hebben beklommen duiken we het Groninger museum in voor de Rolling Stones Unzipped om op een binnenterras neer te strijken voor lunch. Het is in eerste instantie rustig maar tegen de tijd dat we klaar zijn zit de tent vol. Next stop is een terras op de Grote Markt waar Frank Formule 1 kan kijken. Het stikt er van de groepen jongelui. De een is jarig, de ander gaat trouwen en de pingelaar op de elektrische piano pingelt er driftig op los.
Als het etenstijd is, is ook mijn herrie- en geluidstaks bereikt en verlang ik diep naar een hapje op een rustig en vooral stil terrasje. Ik zei het al, ook ik word een dagje ouder. Het tentje in Groningen zelf dat we op het oog hebben zit vol dus optie twee is een heel klein dorpje vlak bij met een soort eetcafétje. Roden, met nog geen 15.000 inwoners. Helemaal prima voor het doel dat ik voor ogen heb. Met opluchting slaak ik een zucht als we in de auto over de landweg naar het dorp rijden. Heerlijk rustig.
We komen in het dorp, parkeren de auto en wandelen naar het restaurant waar we gelijk mogen neerstrijken op het terras voor wat te eten. Even tot rust komen. Aaaaaaaah. Maar… wat is dat? Wat hoort mijn oor? Van alle zaterdagen in het jaar is vanavond uitgerekend de Lus van Roden. Een jaarlijkse wielerwedstrijd. 20 minuten geleden begonnen. 100 km. En een speaker die hier het hele jaar naar uitgekeken heeft om boven de muziek uit zijn stem te doen gelden en de wielrenners met alle energie die hij in zijn lijf heeft en het hele jaar opgespaard aan te moedigen. Ik wilde herrie? Herrie kan ik krijgen!
We ‘genieten’ er de volle maaltijd van en naast de spareribs eet ik uit pure frustratie ook nog maar een stukje cheesecake als toetje, ook al is het eigenlijk te veel. Daarna rijden we door naar Appelscha, met een paar extra rondjes door Roden omdat alles natuurlijk afgesloten is, en zijn rond een uur of elf weer in de B&B. Met het vele eten, de cafeïne van de cola en het feit dat de gemiddelde temperatuur van onze slaapkamer zo rond de 50 graden ligt zonder een zuchtje wind komt er van slapen niet veel terecht. Bij mij dan, Frank zaagt het halve Wold waar we morgen gaan lopen om.
Ik had de wekker om 7:00 gezet maar ben vergeten hem aan te zetten dus dat schiet niet op. Frank wordt 6:59 wakker en trekt mij uit bed. We moeten uitchecken voor we weg gaan omdat er nieuwe gasten komen. Het ontbijt bestaat uit een stuk Groninger koek dat ik gisteren gekocht heb. Nadat we alle zooi opgeruimd en ingepakt hebben rijden we naar het bezoekerscentrum, 3 minuten verderop. Hier waren we drie jaar geleden ook met de Social Trail van de RMD. Toen werd het een weekendje Assen. Frank heeft, met een paar kleine aanpassingen, dezelfde route gepakt, 23 km trailfun.
Het eerste stuk is door het bos en ik herinner me weinig van de route van toen. Het voelt nu al warm en na een half uur voel ik me een bezem in een oud huis met de hoeveelheid spinnenwebben die ik opgeveegd heb. Bovendien hebben die spinnen de neiging om hun webben op oog, neus en mondhoogte te hangen. Ik ben blij want ik voel me redelijk goed, zowel met mijn kuiten als qua vermoeidheid. De natuur is er slechter aan toe. We komen langs een paar watertjes maar je ziet duidelijk dat het erg droog is geweest want het waterpeil staat erg laag.
Na 7 km komen we bij de open vlakte en de boom waar we destijds een groepsfoto gemaakt hebben. Natuurlijk maken wij er nu ook samen een foto. Daarna duiken we de vlakte op maar een kleine kilometer verder lopen we dood omdat onze route over vogelbroedgebied loopt en daar mogen we niet door. Garmin biedt uitkomst en als we teruglopen kunnen we doorsteken en weer op de route komen. We rennen terug en steken door.
De temperatuur is inmiddels aardig gestegen en de open vlakte met mul zand helpt niet. De snelheid duikt dus omlaag maar who cares. We hebben geen haast. Op 11 km herkennen we ineens weer een punt van de route als we bij een uitkijktoren staan. Ook hier hebben we een rustmoment gehad en foto’s gemaakt. Ik wil sowieso wat eten dus we klimmen omhoog. Kinderspel vergeleken met de Martinitoren gisteren. Boven is er een lekker briesje en het is erg verleidelijk om hier te blijven hangen maar we moeten uiteindelijk toch door.
Ik moet weer even op gang komen en net als ik dat wil doen lopen we weer tegen een verboden toegang bordje aan. We kunnen niet rechtsom het meertje dus dan maar linksom, maar ook daar lopen we weer dood. Opnieuw terug dus, naar de uitkijktoren en van daar uit helemaal de andere kant op doorsteken. We komen langs de grondwatermeter die inderdaad aangeeft hoe droog het is. Nog een paar honderd meter en we duiken het bos weer in, waar we geen last meer zullen hebben van de broedgebieden.
Het enige waar we nu tegen aanlopen is een dicht begroeid pad maar er staat niet dat we daar niet mogen lopen. Het is echt even ploegen om er doorheen te komen. Hoog gras en naaldbomen proberen ons de doorgang te belemmeren maar dat lukt niet. We zien zelfs een hertje wegschieten. We vinden onze weg maar het komt met een prijs. Een paar honderd meter later beginnen mijn armen en benen te jeuken. Een allergische reactie vanuit mijn hooikoorts.
Het wordt zo erg dat het pijn doet. Ik bedwing mezelf om te krabben want ik weet dat het dan erger wordt maar ik kan nauwelijks nog lopen van de jeuk. Het komt in golven en ik kan er niks aan doen, dat is het ergste. Ze zeggen wel eens dat jeuk erger is dan pijn en ik kan dat 100% beamen. Ik probeer te rennen met de hoop dat het minder wordt danwel afleidt maar omdat de route door meer stukjes met hoog gras gaat maakt het alleen maar erger.
Ik moét even stilstaan en wrijven om heel even een moment geen jeuk te voelen. Zodra ik stop komt de jeuk weer terug en inmiddels zijn mijn armen en benen knalrood en vol bultjes. Het lijkt wel of de hele boel in brand staat. Na nog een kilometer weet ik éėn ding, ik moet zo snel mogelijk terug naar de auto en vooral geen halve meter meer door het gras lopen. We snijden af, lopen een stuk in de goede richting maar van de route af tot de laatste twee kilometer. Van daar uit direct naar de auto. We hebben dan twee kilometer ingekort.
Bij de auto ren ik gelijk door naar de wc van het bezoekerscentrum. Daar was ik in elk geval mijn armen wat rare blikken oplevert. Ik leg het uit. Daarna naar de auto om mijn benen te wassen met een washandje en een jerrycan water die we meegenomen hebben. We kleden ons gelijk ook maar om. Hooikoorts pilletje er in and we are good to go voor onze laatste stop vandaag, Giethoorn.
Onder het motto ‘we zijn er nou toch’, en ‘je moet het eens in je leven gedaan hebben’ boeken we een rondvaart van een uur. Bij het restaurant dat de rondvaart verzorgt doen we gelijk lunchen. Om 14:15 mogen we dit toppunt van kneuterigheid een uur lang beleven. We hebben een grapjas als schipper, we varen in file vanwege de vele bootjes door de kanalen en ik krijg een enorm Efteling gevoel. Voor een tientje de man is dit het hoogtepunt van dit uur. Als we na afloop klaar zijn, zijn we er klaar mee en rijden door twee plensbuien weer naar huis om het weekend af te sluiten.
Vanuit Zuid-Holland via Utrecht en Gelderland door Overijssel en Drenthe de grens van Friesland over. Naar Groningen door Drenthe terug naar Friesland. Weer via Drenthe naar Groningen en terug. Rondje rennen door Friesland en Drenthe en dan met de auto naar Overijssel. Om uiteindelijk via Gelderland en Utrecht terug te keren naar Zuid Holland.
Zeven provinciën? Misschien niet op ontdekkingsreis de halve wereld over, maar zo voelde het wel.