All that jazz in Chicago

Donderdag

Nou, daar gaan we dan. Op naar Chicago. Waarschijnlijk is dit de marathon waar we het slechtst op voorbereid zijn, maar in tegenstelling tot Frank die er na de afgelopen weken erg tegen op ziet om weg te gaan en te gaan lopen, is het voor mij iets geweest om naar toe te leven en ben ik enorm blij even te ontsnappen aan de stress van de verbouwing. Die finish haal ik vast wel en de tijd accepteren we dan maar dat die enorm ruk zal zijn. Gezellig wordt het zeker want Marilene en Marleen reizen ook mee en ook Gaby is deel van de Tui groep.

Het lijstje met dingen die ik mee wil nemen is langer dan wat ik daadwerkelijk uit de dozen naar boven kan toveren dus typisch een gevalletje van gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Gelukkig vindt Frank op de valreep nog wel de credit card, die is in Amerika altijd wel handig. En natuurlijk heb ik, waarschijnlijk onnodig maar je weet maar nooit, weer voor alle printjes van de reisdocumenten gezorgd.

We moeten om 11:00 vliegen dus 9:00 op Schiphol zijn, 8:00 vertrekken betekent 7:00 op. Een normale doordeweekse donderdag. De navigatie laat ons binnendoor rijden omdat er waarschijnlijk file staat op de A4 maar als we bij Leiden er alsnog op moeten duurt de doorgang van het stoplicht ellenlang. Ik krijg er de zenuwen van want ik heb een hekel aan haasten als ik moet reizen. Na wat uren lijkt, zitten we eindelijk op de A4 en moeten we nog ruim 20 minuten naar Schiphol, waar we uiteindelijk om 9:15 aankomen. Opschieten dus.

Niet geheel een overbodige luxe. We moeten nog inchecken en ik merk aan de stewardessen dat we een beetje haast moeten maken. Dan naar  security check. Zou je denken oktober op een donderdag valt het mee, maar de rijen zijn lang en de doorloop is minstens 20 minuten. Als ze de boel dan ook nog dichtgooien omdat de paspoortcontrole het niet aan kan begin ik hem toch wel te knijpen. Het is inmiddels 10:00 en we moeten over 10 minuten boarden.

We staan aan het einde van de ook ellenlange rij voor de paspoortcontrole als ik een appje van Gaby krijg dat ik word omgeroepen bij de gate. Fuck, nu al? We zijn hondsbrutaal als we de rijen afsnijden en langslopen naar voren toe. Bij het laatste stukje geven we het aan bij de knul van de douane en mogen we ook daar gelijk door. Dan is de check zo gedaan en gaan we rennend naar de gate. Ik moest eigenlijk nog plassen, wilde nog een krantje kopen en iets te drinken maar dat sla ik dan maar over.

Om 10:30 komen we bij de gate aan en blijkt dat ik inderdaad omgeroepen ben voor een random extra security check. Was dat alles? Nou ja, in elk geval hebben we ons een hoop wachten en stress bespaard zo. De computer bevestigt dat ik niet aan de drugs ben noch deze meesmokkel en dan kunnen we het vliegtuig in.

We hebben ons een upgrade gepermitteerd en zitten naast een gezellige ondernemer Peter genaamd, met wie we een geanimeerd gesprek voeren. Twee films en twee keer gevoederd zijn later, zijn we alweer in Chicago aanbeland en is er nog even verwarring tussen Frank en mij als hij op mij staat te wachten en ik al door de immigratie heen ben. Dan voegen we ons bij de rest van de best wel grote Tui groep om ons met de bus naar het hotel te laten brengen. Wachten tot we ingecheckt zijn, nog even paniek over de pincode van de credit card en dan zitten we eindelijk op onze kamer.

Wat gaan we nu doen? Het is nog relatief vroeg dus ik wil op pad. We pakken gelijk de camera en doen de RiverWalk die vlakbij is. Die camera mag gelijk aan de bak met een gedeelte van de Skyline, Trump Tower en Lake Michigan. Daarna wandelen we terug en langs de Magnificant Mile. Ik begin langzaam aan te ‘landen’ en als we al wat iconische filmdecors zien met als klap op de vuurpijl het uithangbord van het Chicago Theater heb ik touchdown. Ik ben in Chicago!

We lopen terug naar het hotel waar we even douchen en een restaurantje uitkiezen om nog wat te eten. Het wordt de Weber Grill. Als we daar aankomen, komen er ook drie brandweerwagens aanrijden. Frank grapt dat de grill in brand staat maar het gaat om een dronken (?) man die afgevoerd wordt. In het restaurant leggen ze uit dat ze op de rand van drie districten liggen dus als er iets met iemand is, wat blijkbaar vaker voorkomt, dan komen er dus ook drie ambulances of in dit geval brandweerwagens.

We bestellen Steak & Fries en na een ikwasvergetenhoegrootallesinamerikais mega Sunday wandelen we terug naar het hotel om onze jetlag er proberen uit te slapen. Morgen beginnen we met een loopje. Joepie! 

Vrijdag

Jetlag is a bitch, maar dat wisten we al. Ondanks dat ik om elf uur het licht uit deed ben ik om drie uur ‘s nachts gewoon wakker. Ik draai me om en doezel nog een uurtje weg. Daarna is het een kwestie van nóg een uur in bed liggen tot ik het zat ben. Frank is volgens mij ook wakker en als dat inderdaad het geval blijkt te zijn geef ik het op en pak mijn iPad en telefoon. Ik ben niet de enige merk ik, zowel Gaby als Marilene zijn ook wakker.

We maken de tijd vol tot het tijd is om naar beneden te gaan voor de verkenningsloop om 8:30. Na wat uitleg rennen we richting de pier en van daar uit naar Millennium park. De zon schijnt en het is best warm. Onderweg maken we 100.000 foto’s en zien we de start van de 5 km, gaan we met stoere politiemannen op de foto en komen John van de RMD  en ook Valerie van Marathons International met haar groep tegen. We raken onze eigen groep dan ook meerdere keren kwijt maar gelukkig vinden we ze ook elke keer weer.

Na zo’n 7 km zijn we terug bij het hotel en duiken we het supermarktje in voor ontbijt. Het wordt vers stokbrood, een fles sinaasappelsap en wat ter plekke gesneden beleg. In het hotel maken we snel een broodje klaar want om 10:30 moeten we alweer beneden zijn om naar de expo te gaan. We wandelen met de hele groep naar de metro, inclusief een klein blokje om vanwege een verkeerde afslag. Van daar uit is het zes haltes en dan nog een behoorlijk stukje lopen. We zijn 11:50 eindelijk op de expo.

Dat wordt nog spannend want we hebben tickets geboekt voor de Willis Tower en de Skydek om 13:30. Het wordt dus een beetje haasten. Gelukkig zijn we wel snel door de check en ook het ophalen van de startbewijzen gaat snel. Dan helemaal naar het einde van de expo voor het shirt en de dropbag en dan moeten we eigenlijk er alweer vandoor. Ik heb nog net tijd voor nóg een nieuwe zonnebril (ik heb de afgelopen twee jaar meer zonnebrillen gehad dan in heel mijn leven), en een foto met het startnummer. 

We moeten ook weer een aardig stukje lopen en overstappen op de metro, die vooral bovengronds rijdt, en dan zijn we toch op tijd bij de Tower. Even in de rij, dan een doorloop met de geschiedenis van Chicago en de Tower en dan weer een lange rij voor de lift. Eenmaal boven is het een beetje gaan regenen wat jammer is maar gelukkig hebben we nog zicht. En dan komt het moment van de waarheid. Ga ik in de glazen boxen staan op verdieping 103 en 412 meter hoog? Natuurlijk ga ik dat. Niet alleen heb ik er 45 dollar voor betaald, maar je moet jezelf altijd blijven uitdagen. Het gaat niet zonder slag of stoot maar ik zit op de grond, sta ietwat verkrampt te lachen en omhels Frank voor een veel te dure toeristen foto die we nog kopen ook.

Al met al is het alweer ruim 15:00 geweest als we weer bij het hotel zijn. Chippie voor mij en een biertje voor Frank uit de supermarkt en dan even relaxen op de hotelkamer want bij allebei doen de poten alweer zeer en hebben we weer veel te veel gedaan vandaag. We leggen contact met Marleen en Marilene om af te spreken voor eten. Ik heb zin in hamburger en vind een leuke diner in de buurt, jaren 60 stijl. Ze vinden het prima. We kijken gelijk naar een Italiaan voor morgen maar alles zit helemaal volgeboekt. Uiteindelijk vind ik nog wat een half uur reizen van het hotel en pas om 19:45 maar anders werd het weer afhaalpatat.

Om 18:45 staan we bij de diner en dan blijkt dat er een concept aan vast hangt. De bediening zijn gelijk een soort acteurs en de gag is dat je onbeschoft behandeld wordt. Ik moet er even inkomen maar kan er dan wel om lachen. We bestellen onze hamburgers en ik neem er één van de lekkerste aardbeienmilkshakes die ik in jaren gedronken heb bij. Halverwege krijgen we ook nog een hilarische Village People dansact voorgeschoteld. Rond een uur of 21:00 zijn we klaar en terug bij het hotel en kunnen we onze ogen niet meer openhouden. Morgen de 5 km race en toch ook weer vroeg op dus het is wel ok.

Zaterdag

Voor de zekerheid heb ik de wekker maar gezet, maar het blijkt wederom niet nodig. Drie kwartier voordat hij gaat ben ik klaarwakker. Tijd genoeg dus om te douchen, aan te kleden en te ontbijten voor de 5 km. Een bakje yoghurt met granola. Jammer genoeg hebben we geen bestek dus a la MacGyver roeren met een stokje en een soort van lepeltje fabriceren met de deksel. Het werkt. Om 6:45 staan we klaar en lopen we met het groepje van Tui naar de start. Het is stiekem best wel koud maar stevig doorwandelen helpt. 

Bij de start is het heel erg druk en we moeten wachten tot we het startvak in mogen. Ik heb de muts opgezet die we gekregen hebben en ik ben niet de enige. Het lijkt wel een ‘Waar is Wally plaatje’. Het duurt nog zeker een half uur voordat we mogen gaan rennen. Ondertussen is het zonnetje tevoorschijn gekomen maar de wind blijft koud. We gaan van start maar omdat ik langzaam wil lopen en foto’s wil maken loopt de rest, Frank, Marilene en Marleen, vooruit. Die zie ik straks wel weer bij de finish.

De route is niet heel erg spannend maar de sfeer en de toeschouwers geven een voorproefje van wat we morgen gaan krijgen. De 5 km gaan redelijk snel voorbij en bij de finish krijg ik een prachtige medaille. Die hebben we vast in de pocket! Al gauw zie ik Frank lopen en dus ook de rest. We krijgen ook nog water, een banaan, een appel, recovery drink en een zakje gummy bears. Ik had wel een tas mee kunnen nemen. 

We koelen nu snel af dus maar gauw met de metro terug naar het hotel. Dan snel een echt ontbijtje halen en om 10:00 hebben we al weer de briefing van Tui over morgen. Niet dat ik erg luister, ik ben te druk met foto’s organiseren en appen. Het enige dat ik belangrijk vind en blijft hangen is waar de supporters staan morgen en misschien op de foto kan. 

Na de briefing halen we de rugzak en gaan gelijk door. Ik wil even bij de Nike winkel kijken en Marilene en Marleen gaan ook mee. Het is druk maar niet zo druk als we later weer weg gaan en er een rij tot om de hoek van de straat staat om naar binnen te mogen. De dames shoppen, ik sta met een shirt in handen maar besluit uiteindelijk dat als ik hem koop, ik hem alleen maar koop om te kopen, dus leg ik hem weer weg. Dan liever even bij Under Armour kijken. 

Dat wordt onze volgende stop. Maar eerst nog even een foto bij de Wings of Mexico. Bij UA is het ook druk maar ze hebben wel hele gave shirts met opdruk naar keuze die ter plekke gemaakt worden. De rij is echter nagenoeg nog langer dan nu bij Nike dus maandag maar terug. Van daar uit naar de Primark via het standbeeld met de paraplumannetjes. Bij de Primark koop ik een trui en jogging broek voor morgenochtend. Die kan ik dan eventueel ook achterlaten voor een dakloze.

We hebben inmiddels honger gekregen dus het is hoog tijd voor lunch. We gaan voor de Deep Dish Pizza, pizza ‘Chicago Style’. Het lijkt wel een soort quiche. Ook hier is het druk maar we kunnen op de wachtlijst en daarna buiten in de zon wachten. Een uurtje later zitten we aan tafel en wordt hij geserveerd en hij is heerlijk. 

Na de lunch is het al weer drie uur geweest en gaan we richting hotel om nog even te relaxen. Ik kan het niet laten en wil toch nog even langs de UA winkel om te kijken of het nog steeds zo druk is. De rij valt enorm mee nu, niet wetende dat elke bestelling best lang duurt. Uiteindelijk ben ik toch nog drie kwartier bezig maar dan heb ik mijn shirt. Nou ja, besteld dan, ik kan hem morgen ophalen. Vooruit dan maar. Gauw nog even wat yoghurt halen voor ontbijt morgen en dan heb ik nog twee uurtjes voordat we weer gaan eten.

Het eten is bij een Italiaan best ver uit de buurt. We waren laat met reserveren met als gevolg dat alles in de buurt, maar dan ook alles wat ook maar iets serveerde dat een beetje op pasta leek volgeboekt zat of dat we pas na tien uur terecht konden, dus moesten we uitwijken. Nou ja, het zal wel goed zijn. Met z’n vieren gaan we op pad en melden ons om 18:45 bij het restaurant dat ook al behoorlijk vol zit. We bestellen een salade om te delen, eindelijk wat groente op het bord, en zitten dan al aardig vol. Alles in Amerika is groot, zeker de porties eten. Mijn bord gnocchi gaat dan ook niet leeg. Je zou denken dat het niet kon, maar al dat eten komt me zo langzamerhand de neus uit. We rekenen af en gaan lekker naar het hotel. Uiteindelijk is het toch al weer bijna tien uur als we in bed liggen. Morgen race day en de wekker staat om vijf uur.

Race Day

Ik ben om half vijf wakker en wacht rustig tot de wekker gaat om Frank niet te storen. Zodra hij gegaan is duik ik dan wel gelijk onder de douche. Ik had mijn kleding al klaargelegd dus ik kan me snel aankleden, dan kan ik nog een beetje rustig ontbijten. Om zes uur staan we braaf beneden om met de groep van Tui naar de start te lopen. Ik ben blij met mijn trui en jogging broek want het is net zo koud als gisteren. 

Bij het park en startterrein aangekomen moeten we splitsen. Marilene en Marleen hebben een andere gate en Frank en ik sluiten aan bij de rij van wat waarschijnlijk de security check is. Ondanks dat het erg druk is gaat het toch redelijk vlot. Na de check gaan we op zoek naar een toilet want natuurlijk moeten we plassen. De rijen vallen nog mee en dan is het wachten. Ik wil in de buurt van de tassenafgifte zitten zodat ik zo lang mogelijk mijn kleding aan kan houden, dus posteren we ons langs het hek van de fontein.

Het is inmiddels licht geworden en het waterige zonnetje schijnt mooi over de fontein. Frank ziet Joyce lopen en ik duik achter haar aan om toch nog even gedag te zeggen en succes te wensen. Inmiddels is het bijna 7:30, wij starten om 8:00, en is het moment aangebroken om de kleren uit en in de tas te doen en de tas af te geven. Gelukkig hebben we ook nog een poncho bij ons. Nog één keer plassen en dan naar het startvak. Het zit zo vol dat we buiten moeten wachten maar als de menigte iets naar voren mag lopen kunnen we er in.

Het duurt best lang voordat we in beweging komen en trotseren de kou. Frank moet wéér plassen en kan gelukkig via een half open hek nog even een Dixie in duiken. Ik ga voor de zekerheid ook nog maar een keer. Dan lopen we verder naar de start. Het is inmiddels 8:25 als we eindelijk de startmat passeren en we aan onze marathon mogen beginnen.

Ik kus Frank gedag en hij loopt direct van me weg. Ik loop ook door maar wel relaxt. Ik moet nog een stukje en moet er sowieso eerst in komen. We gaan onder de slangenbrug van het park door. Eergisteren stond ik daar en riep ‘hier lopen we zondag’. Nu dus. Daarna passeren we de brug richting ons hotel en links zie ik Trump Tower. Vanaf daar heb ik geen flauw idee meer waar ik loop. Rekenen doe ik wel. Ik wil toch wel een poging wagen om onder de vijf uur te blijven en dus moet ik gemiddeld, zeg voor het gemak, 7 minuut de kilometer lopen. Dat is makkelijk controleren.

Na een hoek om lopen we weer over een brug, nu aan de andere kant van Trump Tower. Hier liepen we gisteren ook en we komen bij het Chicago Theater. Hier moét ik een foto maken. Hierna opnieuw een brug en dan zitten de eerste 5 km er op.

Het weer is perfect, droog, niet te koud en niet te warm. Het publiek doet niet onder voor New York en ondanks dat het een kakofonie van geschreeuw, gejoel, geklingel en allerlei ander soortige geluiden is, is het toch relaxter dan New York. Er is wel minder te zien, niet alleen qua route maar ook qua outfits van lopers. Mijn benen voelen wel zwaar maar tevens wel ok en er is een drankpost op bijna elke 2 á 3 kilometer. Ook  staan er kilometer bordjes en mile bordjes. Kortom, heel erg goed verzorgd dus. 

Koud heb ik het al lang niet meer, eerder warm, en die maximaal 7 minuut per kilometer lukt aardig. Sterker nog, ik loop elke kilometer veel sneller dus ik bouw wat marge op. Op 5 km moet Tui op rechts staan en ik zie inderdaad een vlag. Ik zie alleen niemand van Tui zelf maar even later staat er nog een vlag en bij de derde vlag staat een begeleider met een camera. Helaas is hij net even met iets anders bezig dus ik moet even zijn aandacht trekken, maar als ik die heb krijg ik mijn foto. Ik kan weer door.

Zo rond 8 km komen we in een park. Leuk, hier zijn we nog helemaal niet geweest en misschien iets voor morgen als we gaan fietsen. Het park is 2 km lang en ik tik de 10 km aan als we er weer uit lopen. Tijd voor iets te eten, lees een gelletje. Van daar uit langs een jachthaven en 2 km later gaan we keren voor het teruglopen van de eerste lus. Je zou kunnen zeggen dat het parcours uit drie lussen bestaat, beetje á la Tokio.

De weg terug is een lange lijn van 13 km naar 22 km, wat het lopen er niet makkelijker op maakt. Gebroken lijnen zorgen voor meer afleiding dan lange stukken rechtuit. Het enige voordeel dat ik heb is dat ik in mijn flow probeer te komen en dat dat bij vlagen nog lukt ook. Mijn nieuwe tussendoel is de volgende vlag van Tui op de 20 km en natuurlijk het halve marathonpunt omdat ik vanaf daar mag aftellen. 

Ik heb mijn eigen muziek op maar rond de 15 km zijn we bij een Pride punt waar het erg gezellig is. Ik moet gelijk denken aan Londen waar ze dat ook hadden. Hoe graag ik ook wil blijven dansen loop ik toch door want de 5 uur tikt en ik ga mijn marge nog hard nodig hebben. Bij de 10 mile neem ik een tweede gelletje en focus me op het 20 km punt en de Tui vlag links. Als ik daar eindelijk aan kom lijkt hij rechts te staan maar dat komt omdat het een bocht is. Het is hier retedruk en ik zie wel de vlag maar geen Tui mensen. Nou ja, jammer dan. Op 34 km heb ik een herkansing.

Even door naar de 13.1 mijl en dan ben ik op de helft. Mijn klokje loopt overigens dan inmiddels een halve kilometer voor, mede door het zwabberen van de GPS als door het feit dat je nooit helemaal een rechte lijn loopt. Ik zit ook allang in het patroon van wandelen en rennen, want ik hou het gewoon niet meer vol om aan een stuk te blijven rennen. Ach ja, andere tijden, andere omstandigheden denk ik dan maar. Ik moet wel. Ik neem een halve chocolate bar.

De aanmoedigingen zijn weer talrijk en erg creatief. ‘May the course be with you’, ‘You run this city, not the rats’ en ‘Due to inflation you run 28.9 mile today’, om maar een greep uit het assortiment te geven. Bij km 22 draaien we de tweede lus in en steken we de grote weg over. Het is leuk om op andere plekken te komen dan alleen de toeristische plekken, maar een aantal daarvan zou ik buiten de marathon om denk ik beter niet komen. 

We moeten nu door naar de 25 km voordat we weer terugdraaien en vanaf nu ga ik kilometers tellen. Van 15 tot 25 km heb ik eigenlijk best aardig gelopen maar de klad komt er wel weer een beetje in nu. Nog maar een gelletje dan, dit keer met caffeine. Die moet me naar de 30 km brengen.

Er staat geen naam op mijn startnummer of shirt maar wel ‘Time to run Rotterdam’, waardoor sommige mensen denken dat dat mijn naam is en me daar mee aanmoedigen. Ach, er zijn ergere namen die je genoemd kan worden. Bij 30 km ga ik weer rekenen. Hoeveel marge heb ik? Nog even door qua tijd en qua kilometers en bij 32 km hoef ik nog maar 10 km. Ik wil weer een gelletje nemen maar mijn gewone gels zijn op en ik heb er nog één met caffeine die ik in het startvak gevonden heb. Die wil ik echter bewaren voor het laatste stuk en dan herinner ik me dat ik nog een halve bar heb dus die eet ik dan ook maar op.

De anderhalf uur voor de 10 km red ik niet maar toch wel de 80 minuten. 8 minuut de kilometer dus. Dat lukt aardig en ik heb het idee dat ik dat ook wel vol kan houden ondanks dat mijn linkerbil zich al een tijdje terug gemeld heeft en ik pijn in mijn voeten heb. Tja, asfalt is toch anders dan een zacht bospad. 

Het aftellen is fijn, zeker omdat ik eerst nog kan uitkijken voor de derde keer naar de Tui vlag. Als ik Chinatown in draai staat hij op links, maar ook nu moet ik de beste man even aantikken om te laten weten dat ik er ben. Hij oppert om een klein stukje terug te lopen zodat de Chinese tekens van de boog van de wijk in er leuk op staan. Vooruit dan maar, die marge heb ik nog wel en alles voor de foto. Nog een klein stukje door en dan tik ik de 35 km aan en gaan de laatste 7 km in, net als mijn laatste gel. Ik ben blij dat ik die gevonden heb want ik kan hem keihard gebruiken.

Het aftellen is nu echt begonnen ook al loop ik inmiddels bijna een kilometer voor op de officiële telling. Maar zolang de kilometers nog steeds onder of rond de 7 minuut per kilometer blijven gaat het supergoed. Ik ben aan de laatste lus begonnen en dit keer is het heen en weertje zo dat je de lopers aan de andere kant kan zien. Ik kijk uit naar Frank maar ik zie hem niet. Wel het bord 24 mile en ik verlang naar het moment dat ik daar ren en niet aan deze kant waar 23 mile staat.

Uiteindelijk kom ook ik daar en zijn het ineens nog maar drie kilometer. Ik weet nu bijna 100% zeker dat ik in elk geval binnen de 5 uur blijf en is het alleen een kwestie van hoe veel. Het heuveltje waar ik voor gewaarschuwd ben heb ik ook nog niet gezien. Het eerstvolgende bord dat ik zie is ‘1 mile to go’. Nou dat schiet lekker op en als ik ‘nog 800 m’ zie staan draai ik een hoek om en is daar ineens een heuvel. 

Hij is pittig maar niet erg lang en de ‘nog 400 m’ is erg veelbelovend. Bovenaan het hoekje om en is de finish in zicht. De finish die uiteindelijk altijd komt en die dit keer toch zorgt voor wat emotie. Mijn tijd is een mooie 4:47:02, net een pietsje langzamer dan Londen maar veel sneller dan New York en Tokio. Met een goed vlak parcours en goede weersomstandigheden is er dus toch nog het een en ander mogelijk. 

Ik loop door voor de medaille, de goody bag en de foliedeken. Dan weer verder en krijg ik een finishbier. Ik wil het afslaan maar het blikje is zo leuk dat ik hem toch maar meeneem. En ik heb dorst dus ik drink er ook van. Voor iemand die nooit alcohol drinkt, een lege maag heeft en net een marathon gelopen heeft is dat misschien niet zo’n goed plan maar ach, who cares? Daarna zijn er finisherborden waar je een foto kan laten maken en ik vraag aan een dame om naast de officiële foto er ook een met mijn telefoon te maken. En natuurlijk ‘return ik de favor’. 

Ik haal mijn bagagetas op en zoek het meetingpunt van Tui op waar Frank ook staat te wachten. Die is uiteindelijk maar vijf minuten eerder binnen gekomen dan ik. Nog even samen op de foto en dan wandelen we terug naar het hotel waar we kunnen douchen en omkleden. Daarna lopen we naar de Under Armour winkel om mijn gepersonaliseerde finisher shirt op te halen en zoeken we een McDonalds op voor een hamburger. Nog even chillen in het hotel en dan naar de borrel.

Tijdens de borrel praten we even lekker na over hoe iedereen de marathon beleefd heeft en twee uur later gaan we met Marleen en Marilene een steak eten. Een ijsje op de terugweg toe en dan in bed duiken om te gaan slapen. Morgen kunnen we weer normaal gaan doen, maar eerst pannenkoeken voor het ontbijt!

Maandag

Ik slaap zowaar door tot 6:11. Gezien het feit dat we over twee dagen weer terug moeten jetlaggen sta ik maar op. We hebben om 8:00 afgesproken met Marleen en Marilene voor het ontbijt en wandelen rustig richting het restaurantje. We eten de beloofde pannenkoeken en zoeken daarna een plek waar we fietsen kunnen huren. Als we die gevonden hebben rijden we eerst nog even naar het hotel om jassen en tassen te pakken. Ondertussen plot ik gauw een route om te volgen. 

We starten eerst op de Lakefront Trail, een fietspad dat volledig langs het meer gaat. Het is prachtig weer maar wel fris. Voor het fietsen en de plaatjes is dat niet erg. We volgen dit pad bijna 15 km voordat we afslaan de stad weer in. Het is even zoeken en ik vraag me af of we nu niet in de buurt zijn waar we nu juist niet moesten komen, maar het ziet er wel ok uit dus het zal wel goed zijn. 

Onze eerste ‘stop’ is het White Sox stadion en het is zo groot dat het gauw gevonden is. We kunnen niet uitgebreid rondkijken want we moeten de fietsen om 14:00 terugbrengen en dat betekent dat we ongeveer 10 km in een uur moeten doen. We fietsen daarom weer door naar de volgende stop, Chinatown. De route en de GPS heeft af en toe wat moeite en de wegen zijn niet altijd helemaal fietsgeschikt dus af en toe moeten we even uitwijken maar uiteindelijk komen we altijd wel weer op de route terug.

In Chinatown staan we op het punt waar we gisteren met de marathon de hoek omgingen. Natuurlijk maken we nog even wat foto’s alvorens we weer verder fietsen. Naarmate we dichter bij het centrum komen is het fietsen makkelijker omdat er ook bike lanes zijn. We komen langs de UIC waar een stand staat met politie die koekjes en popcorn verkopen om geld op te halen voor borstkanker onderzoek. We praten even met ze en ik koop een zakje popcorn. Dan moeten we echt verder want de klok tikt door.

Op naar de laatste stop, het stadion van de Chicago Bulls. Eenmaal gevonden is er helaas niet zo heel veel te zien. Op een paar foto’s van het logo na druipen we weer af. Nou ja, we zijn er in elk geval geweest. Het wordt nu een beetje racen tegen de klok maar gelukkig is het een rechte weg, hebben we mazzel met nagenoeg alle stoplichten op groen en is het ook nog grotendeels heuvel af. We zijn dan ook 3 minuten over 2 terug.

Als we de fietsen afgegooid hebben willen we lunchen. Ook nu is het zoeken naar een geschikt tentje voor een broodje of zo, maar dat kennen ze hier niet echt. Het wordt de Shake Shack dan maar, dat klinkt bekend. Eenmaal binnen weet ik weer waarom, want het is in feite gewoon een hamburgertent. Een kipburger dan maar. 

Na de lunch wil Marleen nog even naar de Adidaswinkel en ik naar de Nike winkel. Bij de Nike winkel staat een megarij maar voor een foto mag ik wel even naar binnen. De Adidaswinkel is geen reet aan dus dan toch maar naar het hotel, even relaxen. Om 19:00 gaan we eten en daarna lopen we nog even langs de Riverwalk voor wat plaatjes ‘Chicago by night’. Het is de laatste kans, morgen vliegen we alweer terug.

Dinsdag

De wekker staat om 5:30 want ik wil nog één keer door Chicago rennen. Nog één keer langs de fontein, over de slangenbrug, langs de Lakefront, over de RiverWalk en langs het Chicago Theater. En als ik dan toch ga, doen we het gelijk met zonsopgang. Ik heb aanhang want natuurlijk gaat Frank mee, maar ook Gaby en Nicky en Marilene en Marleen zijn er wel voor te porren. Om 6:15 staat iedereen sharp beneden, nou ja, bijna dan maar ik heb 5 minuten marge gepakt. 

Ook al is de zon nog niet officieel op, buiten is het toch best al licht. Aan het einde van de Navy pier kunnen we toch wat mooie plaatjes schieten. We zijn wel een half uur bezig voordat we eindelijk weer verder rennen en dan nog wordt er onderweg regelmatig gestopt. Terug aan het begin van de pier gaan alleen Gaby en ik verder op mijn route, de rest vindt 10 km te ver. 

Onderweg maken we 100.000 fotostops en het is fijn om iemand te hebben aan wie je niks uit hoeft te leggen over hoe je je foto’s wil hebben of hoe burst werkt. Onderweg maken we ook nog vrienden als we een groep Spaanse marathonlopers tegen komen. Natuurlijk gaan we ook nog met hen op de foto. Na de fontein, de slang en het Chicago theater is het wel genoeg en gaan we richting hotel. Bijna een uurtje later dan gepland maar ik haal verse croissants dus als Frank begint te piepen waarom ik zo laat ben snoer ik hem wel de mond met een croissant.

We pakken onze koffers en ruimen alles op zodat we gelijk kunnen uitchecken. Daarna gaan we opnieuw op pad, dit keer wandelend. Nog even langs de Wings of Mexico voor een nieuwe, betere, foto en dan weer naar het park. Wat staat er nog meer op het lijstje? Frank heeft iets gelezen over een standbeeld van Dali als decor voor films en als ik ergens internet vind zoek ik het op. Daar komt een lijstje uit van nog twee filmlocaties waar we best naartoe kunnen, het Trade Center en Union Station.

Het is aan te lopen en het zonnetje schijnt dus dat is prima. Onderweg nog wat popcorn scoren en tegen de tijd dat we alles gezien en gefotografeerd hebben is het ook wel tijd om terug te gaan naar het hotel en wat te eten. We zoeken het tentje van gisteren op en bestellen allebei gewoon lekker eieren met spek als Marleen en Marilene ineens binnen komen. Great minds… (think alike). Dan naar het hotel om de koffer te pakken en in de bus te stappen die ons door de files heen naar het vliegveld brengt. 

De tijd vliegt omdat ik bezig ben met de miljoen geschoten foto’s uit te zoeken en te delen en voor ik het weet zitten we alweer in het vliegtuig, staan we klaar voor take off en zie ik door het raampje over het vliegveld de zon achter de horizon zakken. De eerstvolgende keer dat ik daglicht zie ben ik weer in Nederland. Daar een paar dagen soort van bijkomen (en hopelijk terug verhuizen) en dan kan ik me klaar gaan maken voor het volgende uitje, het weekend met Anita op Terschelling voor de Berenloop. En het volgende avontuur in het buitenland? In December staan we weer aan de start van de Bello Gallico in België voor de 160 km.

België, dat is toch ook een beetje buitenland?