De jacht op de medaille

Ik begin maar gelijk met een bekentenis en geef het eerlijk toe. Ik ben Saskia, 45 jaar en ik ben verslaafd aan medailles. En dat is dan ook mijn motivatie om hard te lopen. Gezond bezig zijn en de gezellige contacten zijn mooi meegenomen, maar bijzaak. Uiteindelijk gaat het om die mooie hanger. En ze zijn altijd mooi, hoe lelijk ook. Want je hebt hem verdiend. Het maakt niet uit op welke afstand.

Je hebt je de longen uit je lijf gerend, je bent zwaar bezweet en stinkt als een bunzing, je voeten doen zeer alsof je per voet twintig stokslagen hebt gehad, je loopt te hijgen als een postpaard, je voelt diverse plekken in je lichaam schrijnen, de steek in je zij is nog niet weggetrokken, en je mond voelt aan als een stuk bordkarton dat al drie maanden in de brandende zon van de sahara gelegen heeft. Maar alles valt in het niets als je die plak in je handen gedrukt krijgt of direct om je nek gehangen. Het zware verkoelende metaal, het reliëf van de opdruk, het zachte stof van het lint met die schitterende kleuren, doen je op slag alle ongemakken vergeten.

Mijn állereerste medaille kreeg ik toen ik een jaar of tien was, na het uitlopen van de avondvierdaagse op de lagere school. Een bronzen kruisje met een stukje stof met groene en oranje strepen. Als ik het jaar daarop weer mee zou lopen zou ik een bronzen bandje om de stof krijgen en daarmee de ‘spaarkaart’ vol kunnen maken tot vijf keer, om dan een nieuw, mooier, groter kruisje te krijgen. Helaas verhuisden wij naar Spanje en heb ik die vierdaagse nooit meer kunnen lopen. Hoezo gefrustreerd?

Er heeft bijna dertig jaar tussen gezeten eer dat ik weer een medaille kreeg, die paar bekers van het paardrijden niet meegeteld. 5 km op de marathon van Rotterdam in 2012. Een bronskleurige plak aan een rood lint. Sindsdien ben ik verslaafd. Ik heb daarna, en alleen nog in het begin, slechts een paar vergeef-me-want-ik-wist-niet-wat-ik-deed medailleloze loopjes gedaan. Vooruit, naast de hele speciale edities van de Rotterdam Running Crew waar je gewoon bij moét zijn geweest. Maar voor de rest een keiharde regel, geen medaille, geen hardlopende Sas. De Golden Tenloop onlangs was dan ook een uitzondering. Nee Sas, je zou toch eerlijk zijn? Ok, ok, dat was geen uitzondering maar een foutje. Ik kwam er pas na de inschrijving achter dat we geen medaille kregen en heb nog heel even overwogen om af te melden. En voor de Afsluitdijkrun negeer ik het feit dat er geen medaille bij zit en heb ik nog de illusie dat de ‘unieke herinnering’ enigszins voor een medaille door kan gaan.

Waar komt die drang vandaan? Ik vermoed een combinatie van behoefte aan erkenning en verzameldrang. Voor de erkenning moeten we terug naar mijn vroege jeugd en mijn behoefte om het altijd goed te doen. En daar dan het fysieke bewijs van te krijgen. Iedere medaille is dan ook een manier om tegen mezelf te zeggen: ‘Goed gedaan wijffie!’ De verzameldrang zit in mijn bloed en heb ik meegekregen van de familie van moeders kant. Of het nu om postzegels, munten, of zegeltjes gaat. Ik probeer me tegenwoordig te beperken tot stripboeken, ervaringen met digitale foto’s en de felbegeerde medailles. Er is echter één probleem met hardlopen en medailles. De verzameling is nooit compleet.

But you can’t blame a girl for trying!