Afscheid nemen

Van de week keek ik naar je en zag ineens iets. Ik keek nog eens goed, ik keek eens met andere ogen en ik schrok. Ik zag de tekenen. Subtiel maar onmiskenbaar. Tekenen die ik herken en die het onvermijdelijke aankondigen. Ik moet weer afscheid van je gaan nemen.

We kennen elkaar ons hele leven al. Je was er al toen ik geboren werd. We zijn samen opgegroeid en mijn moeder heeft voor je gezorgd toen ik dat nog niet kon omdat ik nog te klein was. Later leerde ik hoe ik dat zelf kon doen. We hebben een hoop meegemaakt samen. Ik heb je overal mee naartoe gesleept en je in allerlei benarde situaties gebracht. Maar ik verzorgde je ook goed. Masseerde je, smeerde je in als je pijn had, en haalde de scherpe randjes bij je weg. Zorgde dat je er netjes uitzag. Soms in een gekke bui kleedde ik je leuk aan in iets kleurigs. In ruil daarvoor beschermde jij mij. Zo ontwikkelden wij ons tot een mooie eenheid en deden we van alles samen. Zwemmen vond je prima, duiken ook, paardrijden had je geen last van maar hardlopen, ja, daar was je wat minder gecharmeerd van. Maar je accepteerde het omdat ik het was.

Dat ging heel lang goed. We hadden lol, zagen de wereld en beleefden een hoop avonturen. Tot die keer dat ik de Kilimanjaro op wilde. Niet helemaal hardlopen, maar wel veel lopen. Dat was een te grote aanslag en trok je niet. Je bent er minstens een maand ziek van geweest voordat je er uiteindelijk aan onder door ging. Ik moest de eerste keer afscheid van je nemen en dat deed me verdriet. Heel erg veel verdriet. Het duurde maanden voordat je weer bij me terugkeerde. Maar als een feniks uit haar as kwam je mooier en sterker terug. Anders, dat wel. Je was harder geworden en iets dikker. Boller ook. Het stond je goed vond ik. Ik beloofde dat ik het niet meer zo ver zou laten komen en ik hield belofte. Dacht ik.

We liepen langer, we liepen verder en jij was er inmiddels al aan gewend. Ik zorgde er wel voor dat jou niets meer kon overkomen. Zelfs toen ik ging trainen voor de marathon hield je stand en de marathon zelf liepen we samen uit. Zonder een centje pijn. We konden de wereld aan jij en ik, dat hadden we nu wel bewezen. Ik vroeg of je zin had om met me naar New York te gaan en dat wilde je wel. Ook als dat zou betekenen dat we nóg een keer de marathon van Rotterdam moesten lopen. Ook dat durfde je wel aan, tenslotte hadden we het eerder gedaan en met succes.

We trainden opnieuw hard, we liepen veel en uiteindelijk nog een keer dat pleuriseind. Het was zwaar, het was warm maar we flikten het hem weer. Na afloop vroeg ik aan je hoe het gegaan was maar je voelde je prima. Ik had niks gemerkt van eventueel ongenoegen. Was het de warmte? Of is het mijn schuld en heb ik toch teveel van je gevraagd? Het maakt niet uit. Wat het ook was, die dag heeft je toch weer een klap gegeven. Ik zie nu twee maanden later welk effect het op je heeft gehad. Te laat? Het mooie jasje dat ik je onlangs gaf hebben de symptomen voor me verborgen gehouden. Nee, niet te laat, het kwaad was al geschied en ik had er toch niks meer aan kunnen doen. Maar wel te laat voor mijn rouwproces, want ik realiseer me dat je New York niet meer gaat halen. En weer voel ik verdriet, want ik moet weer afscheid van je gaan nemen. Maar niet zonder je te bedanken. Bedanken voor de tijd die je bij me bent geweest. De bescherming die je me geboden hebt, en de liefde die daar aan verbonden zat. Die liefde is wederzijds. Marco Borsato zong het al. Afscheid nemen bestaat niet. Dus als je na een tijdje weer bij me terug komt, en ik weet dat je dat zal doen, verras me dan met hoe je er uitziet! Ik zal met alle liefde die ik in me heb ook de derde versie van jou goed behandelen. Opdat we weer een lange tijd met elkaar door mogen brengen.

Dank je wel lieve teennagel, het waren drie fantastische jaren!