Het is weer eens iets anders, 500 meter zwemmen in plaats van 5 km hardlopen. Ik heb me opgegeven voor het Like2Swim evenement. ‘Een unieke open water zwemwedstrijd in de haven van Rotterdam.’ Het feit dat het de eerste keer is dat het georganiseerd wordt trok me over de streep. Om dan straks te kunnen zeggen ‘I was there’. Daarnaast is het in Rotterdam en kan ik best een potje zwemmen. Ooit in een grijs verleden meegedaan aan een zwemwedstrijd op de lagere school. And guess what? Ik krijg een medaille. Deze keer wel.
We moeten de startpakketten vóór 9:45 ophalen. De start van de 500 m zelf is pas om 11:00. Maar met omkleden en alles vind ik het wel prima. 9:15 de deur uit, en aangezien ik nog wil ontbijten betekent dat om 8:45 aan de eieren met spek. Waarom moet dat toch altijd zo vroeg zijn op de zondag? Wat is er mis met uitslapen? Ach ja, had ik de 1000 m maar moeten nemen, die begint pas om 14:00. Maar Frank vond 500 m wel genoeg. Diezelfde Frank die vanwege oude schouderblessures al bij de clinic van een paar weken geleden besloot om helemaal niet mee te doe. Reden waarom Herman, Souldiversvriend, zijn plek inneemt.
Een stukje zwemmen, zonder enige vorm van druk of verwachtingen. Geen idee hoe lang ik over 500 m doe. Toch ben ik zenuwachtig en droom ik dat ik mijn zwemdiploma’s mee moet nemen en die natuurlijk nergens kan vinden. Stress. Het moet niet gekker worden. En natuurlijk zijn we veel te vroeg bij het wedstrijdsecretariaat want het is 5 minuten rijden. En natuurlijk ben ik door de zenuwen weer wat vergeten. Mijn zwembrilletje! Frank biedt aan om hem snel even te halen en is ruim op tijd weer terug. Omkleden en richting startvak. Ik heb lucky number 13! Nog even snel onder de douche om vast nat te worden en een beetje op temperatuur te komen.
Gewend aan de hordes mensen tijdens de grootschalige hardloopwedstrijden ben ik verbaasd over het kleine groepje dat bij de ingang van het startplatform staat te wachten. Er zouden 2.000 man meedoen, verdeeld over drie afstanden, maar mijn startwave is nog geen 10 man/vrouw. We krijgen de instructie om het water in te springen en te wachten op de toeter. De kou slaat toch op mijn borst en ik moet even op adem komen. Ik ben nog uitgebreid met mijn brilletje bezig als de toeter klinkt en iedereen wegzwemt. Hé? Wát? Waar? Oh shit, dat was het startsein. Dan vertrek ik toch ook maar.
Mijn plan was een rustig maar gestaag tempo borstcrawl. Mijn uitvoering is een combinatie van gespartel met mijn armen en benen, schoolslag en later, want dat zie ik een paar andere mensen ook doen, rugslag. En dat alles terwijl ik af en toe een klein slokje van de Maas neem. Mijn ademhaling zit hoog, mijn longen zijn nog niet gewend aan de kou en ergens vind ik het toch niet prettig om mijn kop onder water te gooien als ik niks kan zien. De rugslag is eigenlijk nog het prettigst. Ik heb het gevoel dat ik wat vaart kan maken en het is niet zo vermoeiend. Ik zie alleen niet waar ik heen ga getuige het feit dat ik een paar keer scheef zwem. En alhoewel zwemmen iets heel anders is dan hardlopen merk ik wel dat mijn conditie op pijl is.
Het niet racen gaat toch over in het voorbij willen zwemmen van twee dames en aanhaken bij twee heren die mooi als haas kunnen dienen. Of moet ik vis zeggen? Het zwemmen valt me tegen. 500 meter is stiekem best ver als je het ineens moet zwemmen in plaats van hardlopen en ik dank Frank in stilte dat hij de 1000 m niet wilde doen. De route is rechtuit naar een boei, daar keren en dan halverwege afslaan de Entrepothaven in richting finish. Als ik de haven in draai schreeuwt Frank me aan de zijlijn toe en rent al filmend mee. Ik ben de twee heren voorbij als we bijna bij de finish zijn maar dan slaan ze genadeloos toe en gaan in een snelle borstcrawl om toch eerder aan te komen dan ik. Maar goed, ik tik met twee handen na 13-minuut-nog-wat het finishdoek aan en mag er onderdoor naar de kant. Om er achter te komen dat dat óók nog een stukje zwemmen is. Pfff.
Eenmaal uit het water krijgen we het beloofde handdoekje, een medaille, een flesje water, zorg ik dat Herman en ik nog even mooi op de foto gezet worden en wordt Herman ook nog geïnterviewd door de gangmaker. Dan terug naar Frank, die ‘als hij geweten had dat je ook schoolslag mocht doen toch wel mee had kunnen doen’, en het natte spul verruilen voor iets droogs. Onze zondag kan beginnen, dat wil zeggen terrasje, broodje en relaxen. Hardlopen sla ik vandaag maar even over. Terwijl we even nagenieten op het terras bij een drankje krijgen we een flyer voor de triathlon.
Hmmm, triathlon. Hoe ver is dat eigenlijk?