Ooit, tig jaar geleden, werd er vooral hardgelopen door pezige oude mannetjes. Langzaam maar zeker werd hardlopen steeds populairder en maakte een opmars. Hardloopwinkels schoten als paddenstoelen uit de grond alsmede hardloopevenementen. Het leek wel of iedereen aan het hardlopen sloeg. Van trailen daarentegen had toen niemand ooit gehoord. Trailrunnen was dan weer iets voor geitenwollensokken types, maar ook dat is tegenwoordig populairder dan ooit. De Runnersworld, magazine bij uitstek over wegwedstrijden, schema’s en optimale voeding voor de beste prestaties voor een nieuw PR, begon een tijdje terug voorzichtig met een verloren artikel over trailrunnen. Nu staat er bijna standaard iets over trailrunnen geschreven en wordt het zelfs gepromoot. Recentelijk is er zelfs een dedicated magazine over trailrunnen gelanceerd. De trailrunning events schieten nu als diezelfde paddenstoelen uit de grond en zelfs de meest fervente wegloper heeft zich recentelijk wel eens gewaagd aan een rondje onverhard. Sterker nog, een trail rennen is vandaag de dag vaak al niet eens meer genoeg. Als je geen ultra gelopen hebt, tel je niet meer mee.
Frank en ik liepen net iets voor de muziek uit en zijn vlak voor de meute begonnen met in eerste instantie trailen en daarna met ultra’s lopen. Niet omdat het hip was, maar gewoon omdat we de verkeerde vrienden hebben. Vrienden die al veel langer in ‘het wereldje’ zitten en ons iedere keer weer over een nieuwe grens trokken. Maar eerlijk is eerlijk, we waren er nooit aan begonnen als ik niet per sé die Two Oceans van 56 km wilde lopen en Frank en ik niet zo competitief naar elkaar toe waren. Dat wil zeggen, de een wil nooit voor de ander onderdoen in combinatie met dat we graag dingen samen doen. Dus na die Two Oceans wilde Frank ook een ultra. Hij ging trailen en ik ging met hem mee. En na zijn eerste ultra wilde hij een tweede en toen wilde ik dat ook. Van 50 km werd het 75 km en dat lukte dus toen wilde ik 100 km. Dat hebben we dan weer samen gedaan. Leerden die vrienden kennen, die liepen vaker 100 km, en van 100 km gingen we naar 50 mijl en toen 100 mijl. Anyway, om een lang verhaal kort maken, we waren officieel ultralopers, leerden een hoop mensen uit die wereld kennen en verlegden steeds weer onze grenzen.
‘Leuk verhaal, maar wat heb ik daar aan?’ zul je denken? Dat ga ik je vertellen, want jij, trailer en misschien wel ultratrailer to be, kan misschien wel wat tips, tricks en inspiratie gebruiken. Want als je niet trailt ben je niet hip, en wie wil er nou niet hip zijn? Nee hoor, trailen is gewoon enorm leuk om te doen en een hele andere manier van ‘buiten spelen’. Lekker de natuur in, beter voor je lijf want minder blessuregevoelig, prachtige plaatjes en vooruit, eerlijk is eerlijk, 100 km over het asfalt is mentaal heel erg zwaar maar door het bos prima te doen.
Tips en tricks over schoenen, eten, uitrusting, opbouw, trainingen, weersomstandigheden en al dat soort dingen dat er bij komt kijken als je iets nieuws gaat proberen. Inspiratie over evenementen, routes en mooie gebieden in binnen- en buitenland. En along the way misschien wat leuke anekdotes en verhalen van wat ik, we, de afgelopen jaren meegemaakt hebben tijdens het trailen. Daar hoort naïviteit, wanhoop, pijn, trots, bijzondere ontmoetingen, het ontstaan van vriendschappen, saamhorigheid, nieuwe inzichten en vaak genoeg keihard op je muil gaan, letterlijk en figuurlijk, allemaal bij.
Dus mijn lieve wegpiraatjes, mijn schone trailmaagden met jullie mooie witte gladde hardloopschoentjes, mijn snelheidsduivels met de focus op een PR, mijn gelvretende marathonlopertjes met delicate maagjes, mijn medaille eksters en mijn ‘je dacht dat kakken op een Dixie vies was’ runners, de komende weken neem ik jullie mee in de wereld van de trails.
Are you ready to get dirty?
Bring it on……
Ik kijk er naar uit!