Als ik begin augustus gebeld word spring ik een gat in de lucht. Ik mag dit jaar weer mee met Anita Active naar de Berenloop! Een weekend vol gezelligheid, lopen, lachen en dat alles op het prachtige Terschelling, eiland waar ik inmiddels best een beetje veel van ben gaan houden. Bovendien Anita kennende zal er weer een goedgevuld pakket mijn kant opkomen, wat altijd een verwennerij is. Het enige dat ik hoef te doen is besluiten of ik naast de 10 km op zaterdag ook op zondag nog wil lopen. Natuurlijk wil ik dat, ik ben er dan toch!
Als het zo ver is komt het meer dan gelegen. Na een paar hectische weken kan ik wel een weekendje weg gebruiken. De voorpret is dan al lang en breed begonnen want het is druk in de groepsapp en Anita stelt niet teleur als ik een paar weken eerder weer een enorm pakket in de bus krijg met ‘kadootjes’. Een shirt, een jasje en een tasje, een huispak van Lingadore, de nieuwste kleur Deltapad in chic zwart en de Panalp combinatie van broek en sportBH. Vooral die laatste voelt erg fijn aan en ik krijg toestemming om hem voor de Berenloop al uit te mogen testen op een lange trail. Ik heb een nieuwe favoriet. Nog steeds even ondersteunend maar zo heerlijk zacht dat ik hem niet voel zitten. Precies wat een BH hoort te doen toch?
We vertrekken op vrijdag richting Terschelling. Eerst haalt Deborah mij op, rijden we naar Frouke waar Stans ook naar toe komt en die brengt ons naar Harlingen waar de boot al klaar ligt. Elly, Shiva, Femke, Jacolien en Jeanique treffen we daar ook en Marjon en Marleen staan ons na 50 minuten varen op te wachten in de haven van Terschelling. De zeilboot, de Elbrich waar we vorig jaar ook op bivakkeerden, is er nog niet dus de tassen en koffers worden in Marjon haar auto gedropt en wij kunnen het dorp in.
Het is koud, berekoud, maar er kan geshopt worden wat we ook veelvuldig doen. Niet alleen om kadootjes te kopen voor het dobbelspel zondag maar ook omdat het lekker warm is binnen. Maar eerst moet er geluncht worden en aan het einde van de middag uiteraard borrelen tot de boot er is. Daar worden de kamers verdeeld. Ik zit in de dezelfde kamer met Elly, net als vorig jaar dus dat is makkelijk. Bovendien heb ik geleerd van alle onhandigheden van toen, dus ook daar beter rekening mee gehouden.
Om 19:00 komen Manon en Rochelle de club compleet maken. Alhoewel, compleet? Doordat Wilma helaas ziek is, is er een bed over en is gedurende de dag in allerijl van alles geregeld zodat Nicole morgen ook nog in kan vliegen. Maar voor nu is iedereen er die er moet zijn. Vanavond eten we met elkaar in een restaurant waar ze een heerlijke lamsbout hebben. Toetje doen we op de boot. Iedereen heeft een lekkernij uit zijn stad of dorp meegenomen, dus de appeltaart van Dudok uit Rotterdam dient als dessert vanavond. Eten we de koeken en de chocolaatjes morgen en overmorgen wel op. Het is stiekem toch al weer laat voordat ik in mijn kajuit kruip.
Na een onwennige nacht waar ik toch wat geslapen heb stap ik rond 7:30 uit bed. Douchen en gelijk mijn loopkleding aantrekken om aan te schuiven bij het ontbijt. Rond 9:30 wandelen we met zijn allen naar de start bij het zwembad voor de 10 km. Nog even de tas droppen, foto’s maken en een interview voor TV Terschelling. Jeanique en Jacolien gaan racen dus die hebben ingelopen en gaan voor in het startvak staan. De rest staat wat meer achterin omdat we een tikje aan de late kant zijn. De 5 km is dan al weg.
Als het startsein klinkt voor de 10 km gaan we mee met de meute en kunnen we beginnen. Het is nog steeds fris maar gelukkig niet meer zo koud als gisteren. Sterker nog, de lange broek voelt een tikje warm aan. We proberen als groep te blijven lopen, op Rochelle, Manon en Femke na. Die hebben al aangegeven heel rustig aan te lopen en blijven achteraan. Ik voel me fit en stap lekker door, veelal samen met Shiva die er ook zin in heeft. Joyce, die vorige week nog de marathon van New York liep, gaat ook lekker mee. Toch is het lastig want doordat we achteraan gestart zijn, lopen we met de wat langzamere lopers en het parcours is smal. Inhalen is dan ook lastig, zeker omdat je toch een beetje als groep bij elkaar wil blijven.
Ik vind het prima, ik zou harder kunnen maar ik ga morgen ook nog een stukje en het hoeft niet. Bovendien voel ik me zoals gezegd wel fit, maar ik weet nog steeds niet of ik dit 10 km vol kan houden. We lopen dan ook lekker haasje over. Dan loopt de een weer voor, dan weer de ander en ik kan lekker bijblijven. Wat een verschil met vorig jaar, toen moest ik er echt aan trekken. Shiva en Deborah lopen regelmatig een stukje vooruit om foto’s en filmpjes te maken. Sowieso hebben we een hoop bekijks met onze mooie shirts en we worden veelvuldig aangemoedigd. Het helpt dan ook wel dat onze naam groot op het shirt staat.
Op km 4 komen we het bos uit en krijgen we langzaam aan wat meer ruimte. Ik kijk verlangend naar de duinen. Maandag, dan kan ik daar lekker in mijn eentje lopen, gewoon op het gemak. Zal wel vroeg opstaan worden maar dat heb ik er wel voor over. Nu eerst deze 10 km maar uitlopen. Op 5 km staat er één verzorgingspost en omdat ik een klein stukje vooruit gelopen ben kan ik rustig een bekertje water pakken.
Als Nicole, Shiva en Elly weer bij me zijn rennen we samen verder, een prachtig doorloopje in het bos. Daar ligt ineens een man langs de kant. Ik stop, gedreven door mijn EHBO cursus, maar ik kan weinig doen. Nicole stopt ook, als fysiotherapeute, en constateert dat zijn knie niet goed zit. De man kermt van de pijn maar de ambulance is al gebeld. Dan stopt er een vrouw, huisarts, maar ook zij kan niets doen. Als er zeker is dat er hulpdiensten onderweg zijn lopen wij maar door. Deborah, Frouke, Stans en Shiva zijn dan al voorbij dus Nicole en ik trekken een sprintje om te kijken of we weer bij kunnen komen. Dat lukt en bij 8 km zijn we weer bij elkaar.
Sterker nog, we lopen weer wat uit want hier gaat het heuvel af. Jeanique staat langs de kant, die is tweede geworden en Jacolien derde. Wat een megaprestatie en we zijn allemaal blij! Op 9 km wachten we nog even op Deborah, Stans en Frouke en dan gaan we met zijn allen de laatste kilometer naar de finish in. Ondertussen wordt er gebeld dat we er aan komen. Met z’n allen komen we de finish over en worden snel daarna Jeanique en Jacolien gehuldigd. Dan is het wachten op Femke, Manon en Rochelle.
Terwijl we dat doen zie ik vriendin Mirjam uit Castricum lopen. Ik wist dat ze er was en vind het leuk haar te zien finishen. Vlak daar achter komen onze laatste drie dames aanlopen. Ik zoek ondertussen Mirjam op en klets even bij als Joost, haar man, ook aan komt lopen. Het is een leuk weerzien maar kort want ik moet met de dames mee. We halen onze tas op en lopen weer naar de boot, inmiddels begin ik het toch een beetje koud te krijgen. Op de boot douchen en omkleden en dan ga ik met Elly, Shiva, Nicole en Femke lunchen en nog wat boodschappen doen. Dat houden we tot eind van de middag vol waarna we weer terug gaan naar de boot. Daar is het borrelen, pasta eten heerlijk klaargemaakt door Deborah en Stans, natafelen en dan toch weer het mandje in. Morgen weer een stukje lopen en dan iets verder.
Ook nu heb ik gelukkig redelijk geslapen. Na het ontbijt gaan we eerst nog wat foto’s maken. We hebben weer een prachtig huispak gekregen van Lingadore en dat willen we natuurlijk showen. Onze schipper Daan ontpopt zich als volleerd fotograaf en nadat we alle mogelijk composities en standpunten gehad hebben zijn we er klaar voor. Rond 11:30 loop ik met Elly en Nicole naar de start, terwijl ik Mirjam, Joost en hun zoon nog een keer tegen kom. Ik heb afgesproken dat ik ga proberen met Elly en Nicole aan te haken, maar dat als ik het niet bij kan houden ze maar vooruit moeten lopen en als het onverhoopt heel goed gaat ik ook eigen tempo loop. Femke en Shiva starten later voor de marathon.
Het is niet koud dus ik ben blij met mijn korte broek. Om 12:00 is de start maar ergens missen we de misthoorn die normaal gesproken de start aankondigt. Het geeft niet, we merken het vanzelf als de meute zich in beweging zet. We lopen langs de Brandaris richting het stukje door en langs het dorp, wat altijd even heuvel op is. Daarna naar beneden langs de boulevard en onze boot. De overige dames hebben een cheerzone ingericht en Manon probeert zelfs nog een stukje mee te rennen om foto’s te maken maar het is te druk.
Het gaat lekker en ik kan prima aanhaken bij de dames. Sterker nog, ik loop af en toe vooruit om foto’s te maken. Het is perfect loopweer en ik heb er zin in. Als ik mijn foto’s gemaakt heb zijn de dames weer bij en haak ik weer aan. Zo gaat dat af en aan. Ik verwacht rond de 10 km in te kakken maar dat gebeurt niet. Nadat we een paar dorpen doorgekomen zijn, met doorkomsten die op de Roparun niet zouden misstaan, gaan we richting strand. Lekker heuvelachtig maar dat zijn we wel gewend. Ook nu loop ik een stukje voorop en ik neem me voor als we het strand omhoog gaan om wat te eten en weer op de dames te wachten. Dat duurt even en ik zie ze nergens. Dan neem ik een besluit.
Het gaat zo lekker en ik wil weten waar ik sta. Ik loop door. Nog even een foto bij de beer op het strand en dan gaan met die banaan. Het strand is lastig. Afwisselend een stukje hard en dan weer mul zand maar dat maakt het extra zwaar omdat je niet echt lekker door kan lopen. Nu heb ik profijt van het vele trailen en met kleine korte stapjes zoek ik mijn weg met als gevolg dat ik eigenlijk continue door kan lopen. Dat ik tussendoor even wandel is meer mentaal dan fysiek. Of misschien onbewust tactisch lopen. Na 2 km is het strand alweer klaar en zitten we alweer op 15 km.
Vanaf nu is het één lange weg naar de finish. Dit is mijn favoriete stuk en er gaat een lekker muziekje op. Omdat het net op het strand zo zwaar ging lijkt het net of het nu drie keer zo makkelijk is en ik vlieg over het parcours. De beer is los! Ik zie Mirjam nog even in de gauwigheid en dan is het laag vliegen door de duinen en het bos. Als ik er dan ook nog een gelletje met cafeïne in gooi gaat het helemaal hard. ‘Opzij, opzij, opzij, ik heb ongelofelijke haast…’. Ik vraag me continue af wanneer ik dood neerval maar slechts even een moment ademhalen rond de 19 km is alles en ik kan gewoon door blijven lopen. Ik voel mijn benen wel maar ik kan er doorheen lopen, met als gevolg dat ik de finish passeer onder de 2:04. Dat is ‘gewoon’ 10 km per uur op de halve marathon. Het zal ruim twee jaar geleden geweest zijn dat ik zo’n tijd heb kunnen lopen op de halve. Ik kan het bijna niet geloven maar het staat er echt!
Ik wandel nu rustig door om mijn medaille op te halen en een man hangt hem resoluut om mijn nek. Gelijk daar achter staat Marleen van Lijftijd. Helaas maar ik kon er niks aan doen. Even verderop staan de Anita meiden poncho’s uit te delen en ik neem hem aan van Rochelle. Van daaruit richting de boot terwijl ik onderweg nog even wat foto’s maak. Eenmaal bij de boot lekker douchen en warme kleding aan. Als ik klaar ben komen Elly en Nicole ook binnen en we praten even bij. Ze waren me kwijt maar vonden dat ook prima en zijn blij voor me dat het zo lekker ging. Zij gaan nu ook douchen en ik ga nog even op pad om foto’s te maken met mijn medailles nu dat het nog licht is. Morgen heb ik daar geen tijd meer voor.
We hebben een bericht gekregen of we in een berenpak een cheque van KiKa willen showen. Het was al eerder gevraagd en zowel Elly als ik hadden al aangegeven daar geen probleem mee te hebben maar omdat wij allebei moesten lopen zouden ze bij een van de andere dames kijken. Dat is dus niet gelukt dus gaan wij maar en moeten ons om 16:40 melden. Dat geeft me net genoeg tijd om Shiva binnen te zien komen op de marathon, wat heeft die sterk gelopen. Elly en ik melden ons bij het podium waar de prijzen uitgereikt worden en Nicole is ook mee als blijkt dat ze maar één iemand voor het pak nodig hebben. De ander moet helpen met het podium op- en afklimmen. Na overleg gaat Elly in het pak en zal ik helpen.
Nadat er een cheque geshowd is komt de prijsuitreiking en komen we er achter dat er na de prijsuitreiking nóg een cheque geshowd wordt. Wachten dus. De prijsuitreiking duurt uren maar ja, er is nu eenmaal toegezegd dat we dit zouden doen. Elly heeft het heel warm dus ik probeer wat koelte toe te wuiven. Dan is de prijsuitreiking eindelijk klaar en mag Elly nog een keer het podium op. We krijgen nog een presentje van KiKa, doen een drankje bij de kroeg er naast en dan gaan we richting boot. Er zijn pizza’s besteld en daarna doen we het dobbelspel. Na een supergezellige avond ga ik met een beker en een doos dropjes ‘naar huis’ en duik mijn bed in.
De volgende ochtend heb ik de wekker om 6:00 staan. Ik moet om 8:30 aan het ontbijt maar wil nog héél erg graag een trail lopen. Het eiland is té mooi om het niet te doen en ik heb maatregelen getroffen. Nieuwe trailschoenen, mijn trailvest, een route van 12 km en omdat het nog donker is mijn hoofdlampje. Ik probeer zachtjes te doen, wat gedeeltelijk lukt, en stap van de boot af richting het dorp en de start van mijn route. Al gauw heb ik een stukje duinen en van daar het bos in.
Het is gaaf en spannend tegelijk en ik zie allerlei dieren wegschieten. Een vogel die me doet denken aan een patrijs, een egeltje over mijn pad en kikkers op het zand. Ik heb de route een beetje slordig geplot en moet het doen met alleen mijn horloge, dat in het donker en zonder leesbril lastig te zien is. Daardoor loop ik regelmatig fout. En natuurlijk is het een trail, dus soms ligt het niet aan mij en is er gewoon geen pad waar een pad zou moeten zijn. Maar het is helder en als ik bij een meertje even stilsta en naar boven kijk zie ik een prachtige sterrenhemel met de poolster als koningin wakend over de aarde. Het licht van de Brandaris dat continue ronddraait doet dan weer wat spooky aan en onwillekeurig moet ik aan ontsnapte gevangen, Squid Games of een andere film over vijandige buitenaardse wezens denken.
Na ongeveer 5 km kom ik het bos uit en duingebied in. Dit is honderd procent Duinhopper training. Ik kom door het gebied waar de koeien lopen maar ik zie ze niet. Die zijn verstandiger en liggen waarschijnlijk ergens te slapen. Achter me zie ik het langzaam aan licht worden maar deze kant van het eiland is nog donker. Weer een kleine 2 km verder kom ik op het strand. Ik heb wind in de rug en het zand is zo hard dat het bijna asfalt lijkt. Boven ligt het er prachtig bij en is het heerlijk om de enige mens op aarde te zijn. In een rechte lijn ren ik naar de punt van het eiland, slechts eenmaal een stop voor een foto en met een paar wandelmomenten om alles even op me in te laten werken. Ik ben zo in mijn eigen wereld dat ik mijn afslag weer bijna mis.
Die afslag is weer 2 km verder, ik zit dan al op 9 km. Ik klim door het mulle zand het duin op dat er ook prachtig bij ligt. Ik loop nu licht tegemoet en het zal niet lang meer duren voor ik mijn hoofdlampje uit kan doen. Het zand ligt er ongerept bij, ik ben de eerste, en misschien wel de enige, die hier vandaag loopt. Ik hoef niet het hele hoge duin op maar mag er langs om weer op een single track paadje te komen. Een paadje door het natuurgebied waar overduidelijk sowieso niet veel mensen komen. Het is dichtbegroeid en ook nu moet ik echt af en toe zoeken naar de juiste weg. Maar dan is er maar één kant waar ik op kan en ik ren dan ook die kant op, terug naar het zuid-oosten.
Het is nu volledig licht en ik heb al uitgerekend dat het ongeveer 14 km wordt. Het geeft niet, ik heb tijd. Ik heb gerekend 8:00 terug te zijn maar als dat 8:15 wordt is het ook goed. De route terug naar de andere kant van het eiland is 3 km als ik weer bij bewoonde wereld en voor mij bekend terrein kom. Het wad ziet er ook weer prachtig uit en ik kan dan ook niet laten om er overheen te rennen en ook hier wat foto’s te maken. Als ik uiteindelijk op 14 km zit en nog iets meer dan 500 meter terug naar de boot moet zet ik mijn klokje uit als Frank appt dat hij vergeten is kaas te kopen wat ik hem gevraagd heb. Maakt niet uit joh! Ik dribbel terug naar de boot en spring gauw onder de douche om aan te schuiven bij het ontbijt.
Daarna is het alle spullen klaarzetten, opruimen, schoonmaken, beddengoed afhalen en zeilpakken aantrekken om ons te melden bij de schipper. Ik heb mijn eigen regenbroek en heb geen zin om dat zware zeilpak aan te trekken. Ach ja, het zwarte schaap tussen iedereen in het rood. Als we er klaar voor zijn helpen we met wat voorbereidingen van de zeilen alvorens we de haven uitvaren. We hebben zowaar een zonnetje en zien slechts in de verte wat regenbuien. Met een beetje mazzel kunnen we die ontwijken. Ook nu hebben we wind in de rug dus nadat alle zeilen gehesen zijn kunnen we relatief relaxt overvaren. De overtocht gaat soepeltjes en rustig en met een uurtje of twee zijn we in Harlingen.
Eenmaal daar is het écht opruimen. Al het vuilnis gaat van boord de container in, de tassen en koffers aan wal, de auto’s worden gehaald en iedereen maakt zich klaar voor de terugreis. Nadat er nog wat lieve kaartjes uitgedeeld worden nemen we met dikke knuffels en zoenen afscheid van elkaar. Wellicht tot volgend jaar? Ik stap bij Stans, Frouke en Deborah in de auto. We hebben trek in kibbeling dus rijden nog even naar de viswinkel maar daarna gaan we toch écht op pad voor de lange terugreis. Eerst naar Harmelen en dan met alleen Deborah naar Rotterdam. We komen helaas in file terecht maar rond een uur of vijf levert Deborah me dan toch netjes af terug bij Frank. Daar kan ik gelijk al het vieze spul in de was gooien, mijn tas uitpakken en dan lekker op de bank ploffen. Morgen weer werken, maar ook een hele spannende dag. Morgen zeg ik mijn baan op voor een nieuwe uitdaging die ik per 1 januari aanga.
Nou, wat vinden jullie daarvan?
