Liberation Trail on Tour

Een van de hoogtepunten van 2024, misschien wel hét hoogtepunt, op hardloopgebied was de Liberation Trail. 7 dagen achter elkaar hardlopen om in etappes van Normandië naar Arnhem te rennen. Alles in de context van Operatie Market Garden van de Tweede Wereldoorlog, een onderwerp waar ik altijd een bepaalde interesse in gehad heb.

Genoeg redenen dus om vandaag mee te lopen met de ‘Liberation Trail on Tour’, want naast oud deelnemer ben ik dit jaar ook ‘Crew’. Frank heeft na mijn enthousiaste verhalen van vorig jaar de sprong gewaagd en gaat hem ook lopen. Met vernieuwde routes dus misschien valt er voor mij ook nog wat te ontdekken. We zullen het zien, maar vandaag eerst maar weer even in het sfeertje komen.

Het sfeertje speelt zich af in IJmuiden. ‘Huh, hoe kom je nou van Normandië in IJmuiden?’ Nou niet direct maar feit is dat we in Nederland langs de gehele kust nog herinneringen aan de invasie van onze oosterburen destijds kunnen vinden. Voornamelijk in de vorm van bunkers, en die gaan we vandaag via een mooie route bekijken. En niet alleen bekijken, maar ook luisteren naar de verhalen van Herco, die vanuit zijn interesse in dit onderwerp het nodige weet te vertellen. Mooie route die overigens ook een stukje overlapt met de route die we over twee weken gaan lopen en vorige week verkend hebben. Toeval bestaat niet zeggen ze wel eens.

We boffen want het is een mooie dag. Koud maar mooi zoals het een écht goede winterdag betaamt. Voor de verandering hoeven we niet zo allejezus vroeg ons nest uit want we worden pas om 10:30 verwacht dus we kunnen uitslapen tot 8:00. Eenmaal daar is het een leuk weerzien met de organisatie en een aantal deelnemers van vorig jaar. 

Om 11:00 stipt gaan we van start. Door de duinen komen we gelijk op de Bunkerroute en bij de eerste bunker vertelt Herco zijn verhaal. De bunkers zijn onderdeel van de Atlantikwall en naast de bunkers aan de kust heeft IJmuiden als enige plek in Nederland ook een interne ring van bunkers om vijanden van binnenuit te kunnen weren. Zo leer je nog eens wat. We maken wat foto’s en vervolgen onze weg door de duinen richting strand.

Hier liepen we vorige week ook en we komen zeker ook stukken van onze route tegen, maar ook nieuwe wegen. Na het strand, waar het overigens koud maar droog is, duiken we de duinen weer in om deze al gauw in te ruilen voor bospaden. Opnieuw geniet ik van de mooie omgeving. Omgeving die helemaal leuk wordt als we een kudde Schotse Hooglanders tegenkomen die dicht bij de weg staan. Ik stop om foto’s te maken, vooral van een witte, die zie je niet vaak. Het feestje is compleet met de kudde wilde paarden die in de verte op het duin staan. Het is dezelfde kudde als vorige week, toen waren ze alleen dichterbij.

Door mijn fotosessie raken we de groep weer eens kwijt maar dat geeft niet. Het is geen race en we komen ze sowieso bij het einde weer tegen. We lopen weer verder en herkennen opnieuw stukken van onze route, alleen dan tegengesteld. Tenminste, daar zijn de meningen over verdeeld. Ik ben er heilig van overtuigd dat we tegengesteld lopen. Ik zag het op de routekaart én merk het tijdens het lopen. Frank is er heilig van overtuigd dat we wél in dezelfde richting lopen. Ik begin te twijfelen, zeker omdat er ook stukjes zijn die gelijk zijn. Tot we bij een kruispunt komen waarvan ik zeker weet dat we van de andere kant kwamen. Ik weet zelfs nog wat ik tegen Frank zei: ‘Kijk schat, we zijn aan het trailen en als we moeten kiezen tussen laag blijven en omhoog, is het altijd omhoog.’ Nu dus omlaag.

Dan komen we op een stuk dat nieuw is en zijn we bijna bij het punt waar Herco zou moeten staan voor zijn tweede verhaal. We lopen er bijna voorbij. Hier staat een gedenksteen voor mensen die in de oorlog gefusilleerd zijn. Herco vertelt dat er vijf van dit soort stenen staan, maar deze ligt een beetje verscholen in een dalletje dus hij wordt vaak gemist. Een klein deel van de groep ging net weg toen wij kwamen en alleen Simone staat er nog. Zij loopt net iets voor ons. 

We rennen weer door het bos en het is heuvelachtiger dan ik had verwacht. Sterker nog, we moeten behoorlijk wat klimmen. Het is tevens druk met wandelaars als we in de buurt van een parkeerplaats zijn. Ik denk eerst dat het Heerenduin is maar ik vergis me, daar komen we later pas. Vanaf daar is het wel weer herkenbaar terrein, en nu wel in dezelfde richting. Tenslotte moeten we terug naar IJmuiden. Helaas geen herten vandaag maar we waren al verwend met de koeien en de paarden. 

Dan komen we toch weer op een onbekend paadje en lijkt het alsof we tegen een muur aanlopen. Het blijkt een grote bunker te zijn met een valmuur. Gelukkig kunnen we er door en ik maak wat foto’s. Van daar uit komen we uiteindelijk weer in de bewoonde wereld en lopen we langs de weg richting het strand als Herco naast ons komt fietsen. We hebben hem net gemist bij de bunker voor zijn verhaal maar al fietsend naast ons vertelt hij het alsnog. Zo hebben we de drieluik compleet. We mogen nog twee kilometer door de duinen en dan zijn we weer terug bij de start waar we hartelijk onthaald worden met een biertje en wat lekkers. 

Na even gezellig nakletsen gaat iedereen zo langzamerhand richting huis en ook wij stappen in de auto om gauw een douche op te zoeken. Daarna rijden we naar Den Haag voor een lekker portie spareribs met vrienden. De Liberation Trail is pas over vier maanden maar ik heb er nu al zin in, zelfs als ik alleen maar als Crew mee ga. De hardloopschoenen gaan in elk geval mee!